«Το ομόλογο κορωνοϊού είναι στην πραγματικότητα μόνο ένας όρος. Πίσω από αυτόν βρίσκεται το μεγαλύτερο ζήτημα της ευθύνης. Και ως προς αυτό οι επιφυλάξεις οι οποίες υπάρχουν στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες, είναι δικαιολογημένες».

Με αυτή τη φράση η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν «έβγαλε τα λεφτά» (όπως θα λέγαμε αν είχαμε να κάνουμε με... ποδοσφαιριστή) της τοποθέτησής της στην κορυφαία αυτή θέση. Την οποία, όπως πιθανότατα θυμάστε, κατέλαβε ύστερα από το σκάνδαλο 200 εκατομμυρίων ευρώ στο υπουργείο Άμυνας της Γερμανίας, το οποίο της στέρησε προσώρας μια υψηλή πολιτική καριέρα στη χώρα της.

Η παραπάνω δήλωσή της είναι απολύτως ακριβής και περιγράφει για ποιο λόγο η Γερμανία, οι χώρες δορυφόροι της, η Κομισιόν και εν γένει ο σκληρός ηγετικός πυρήνας της Ε.Ε. και του ευρώ έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το αίτημα των πολιτικών ηγεσιών της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, του Λουξεμβούργου, της Σλοβενίας, του Βελγίου και της Ελλάδας για ένα «ομόλογο κορωνοϊού».

Οι εν λόγω ηγεσίες ζήτησαν «έναν κοινό χρεωστικό τίτλο, που θα εκδοθεί από κάποιον ευρωπαϊκό θεσμό ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα στην αγορά (...) προς όφελος όλων των κρατών - μελών (...) προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ζημίες που θα προκληθούν από τον κορωνοϊό».

Η άρνηση στο «ομόλογο κορωνοϊού» έφερε την απειλή της Ιταλίας και της Ισπανίας για βέτο στο κείμενο συμπερασμάτων της συνόδου κορυφής για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού. Κοινώς οι δύο χώρες απειλούν ότι θα παρακάμψουν κάθε είδους δημοσιονομικό κανόνα. Αυτός είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος να ρίξουν περισσότερο χρήμα για να στηρίξουν την οικονομία τους, αφού το υποτιθέμενο πανευρωπαϊκό «μπαζούκα» του ESM είναι πολλαπλώς προβληματικό.

● Ως ποσόν δεν ξεπερνά τα 450 δισ. ευρώ, όταν μόνο η Γερμανία αναμένεται να ρίξει περισσότερα από 1 τρισεκατομμύριο για να στηρίξει τη δική της οικονομία.

● Ως διαδικασία είναι η ίδια που είχε προταθεί για την Ελλάδα από Ευρωπαίους, Ν.Δ., Στουρνάρα κ.λπ. ως μοντέλο... «διασφάλισης» της χώρας μετά την έξοδό της από τα μνημόνια: προληπτική πιστωτική γραμμή (ECCL), το ύψος της οποίας μπορεί να φτάσει μέχρι το 2% του ΑΕΠ της χώρας που υποβάλλει το αίτημα. Η εν λόγω γραμμή σημαίνει μνημόνιο. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

Με απλά λόγια: Η Γερμανία και οι πλούσιοι δορυφόροι της, όπως είχαν ξεκαθαρίσει και στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας, δεν υπάρχει περίπτωση να συνεγγυηθούν τον δανεισμό κανενός και για κανένα λόγο. Ο καθένας θα τα βγάλει πέρα με τις δυνάμεις του και, αν δεν μπορεί, θα πληρώσει με αίμα όσα δανεικά του χρειαστούν. Αλλά κι αυτά θα δοθούν με το σταγονόμετρο.


Αμέσως μετά την απόρριψη του αιτήματος των εννέα χωρών άρχισαν πάλι τα όργανα:

● «Η τελευταία ευκαιρία της Ε.Ε. να αποδείξει ότι έχει νόημα η ύπαρξή της».

● «Κλυδωνίζεται η ενότητά της».

● «Πώς θα επιβιώσει ύστερα από αυτή τη συμπεριφορά όταν τελειώσει η κρίση του κορωνοϊού;».

● Και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα, πλην όμως ανεδαφικά.

Για να κινδυνεύσει η Ε.Ε. ή η ευρωζώνη με διάλυση θα πρέπει κάποιες χώρες με πολύ σοβαρό εκτόπισμα να αποχωρήσουν. Όπως όμως έδειξε η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, ουδενός το αυτί ίδρωσε στο ευρωπαϊκό ιερατείο από την απειλή του Brexit, η οποία τελικά έγινε μια αυτοεκπληρωθείσα προφητεία. Και κάθε... ενδιαφερόμενος αντελήφθη ότι ο όποιος εκβιασμός οδηγεί στην έξοδο με δική του ευθύνη. Όπως το είχε αντιληφθεί το 2015 και ο Τσίπρας.

Ακόμη όμως και αν κάποιες χώρες αποχωρήσουν, προφανώς υπάρχουν αυτοί που θα διατηρήσουν ένα μικρότερο σχήμα επειδή και η Ένωση και το ευρώ εξυπηρετούν κρίσιμους εθνικούς στόχους τους σε επίπεδο οικονομίας και νομισματικής πολιτικής. Άλλωστε μέχρι τώρα ουδείς έχει δείξει ότι εννοεί σοβαρά τις απειλές του πλην του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η Ιταλία, για παράδειγμα, απλώς απείλησε ότι θα παρακάμψει τους κανόνες, κάτι όμως που ήδη επιτρέπεται από την ίδια την Ε.Ε. Η γειτονική μας χώρα άλλωστε υπήρξε ελάχιστα πιο διεκδικητική συγκριτικά με πριν ακόμη και όταν την κυβέρνησαν σε συνασπισμό ένα πολιτικό κόμμα με σκληρή αντιευρωπαϊκή ρητορική (Λέγκα) και ένα εντελώς αλλοπρόσαλλο και επίσης αντιευρωπαϊκό (Πέντε Αστέρια). Η επιστροφή στη... λιρέτα, με την οποία πολλοί απειλούσαν, δεν έγινε ποτέ.

Η Γαλλία σήμερα υπερασπίζεται... σθεναρά τη δημοσιονομική αλληλεγγύη και το «ομόλογο κορωνοϊού», αλλά δεν αμφισβητεί ούτε στο ελάχιστο την Ε.Ε. Για την ακρίβεια απλώς επιχειρεί να κερδίσει πολιτικούς πόντους έναντι της Γερμανίας στο πλαίσιο της Ένωσης. Και ο Μακρόν να αναδειχτεί σε πολιτικό πρωταγωνιστή μετά την οριστική αποχώρηση της Μέρκελ.

Συνεπώς, όσο ο ευρωπαϊκός πλούτος θέλει να απεικονίζεται σε ευρώ, η Γερμανία θα κάνει το κουμάντο και η αμφισβήτησή της θα είναι «συνδικαλιστική» και πτωχοπροδρομική. Για να φτάσουμε στη διάβρωση και τη διάλυσή της θα πρέπει να συμβούν κοσμογονικά πράγματα – είτε η κρίση που θα προκαλέσει ο κορωνοϊός να λάβει διαστάσεις... Αποκάλυψης.

Με άλλα λόγια το Βερολίνο και οι δορυφόροι του δεν πρόκειται να συγκινηθούν από μερικές (δεκάδες) χιλιάδες θανάτους παραπάνω ούτε, υπό το βάρος μια μεγάλης ύφεσης, θα ρισκάρουν να κάνουν βήματα προς την αμοιβαιοποίηση των ευρωπαϊκών χρεών, τα οποία μετριούνται σε τρισεκατομμύρια. Έχουν δικά τους προβλήματα να λύσουν...

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ