Μαριναλέδα : Το ''κακό'' παράδειγμα για τους οπαδούς της Παγκοσμιοποίησης


... Είπατε «παγκοσμιοποίηση;» σε ποιό λεξικό να κοιτάξω; 

Από Χριστίνα Κόμη και Θόδωρο Γαλαριώτη

Απρίλιος 2020 (αριθμός που θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας... « Οδύσσεια του διαστήματος » και τέτοια...).

Στον πλανήτη Γη, τρεισήμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων, μικροί, μεγάλοι και παιδιά, είναι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια (ή τα καλύβια) τους με κυβερνητικές εντολές και αστυνομική περιφρούρηση. Ένας αόρατος εχθρός καραδοκεί σε κάθε γωνία και μεταδίδεται με την κοινωνική ζωή, την κίνηση, την συνεύρεση και την συνύπαρξη... Οι Δυνατοί του Πλανήτη έχουν αναλάβει, ως Ευεργέτες, την « προστασία » του άμαχου πληθυσμού...

Τα σύνορα, όπου είχαν πάψει να υπάρχουν, ξαναφύτρωσαν εν μία νυκτί και είναι κλειστά. Οι εποχιακοί εργάτες χαμηλού κόστους (δουλοπάροικοι) δεν μπορούν να μεταφερθούν από τις φτωχότερες χώρες στα χωράφια των πλουσιοτέρων χωρών για να μαζέψουν τα λαχανικά και τα φρούτα που θα έτρωγαν οι υπάλληλοι και λοιποί γραφιάδες, γι' αυτό σε λίγο ο «προστατευόμενος» από τους Ευεργέτες πληθυσμός, θα τρέφεται με χαπάκια. Θα τα παράγουν οι φίλοι των Ευεργετών, επίσης εν μία νυκτί, στα εργαστήριά τους. Οι τεράστιες πλωτές πλατφόρμες, που μέχρι χτες μετέφεραν από καρφίτσες μέχρι αυτοκίνητα, από το ένα άκρο του Πλανήτη στο άλλο είναι και αυτές ακινητοποιημένες.


Τα πετρελαιοφόρα στέκονται στα λιμάνια ή αρόδου στα ανοιχτά, σε πολυάριθμες αρμάδες, γεμάτα με τον πολύτιμο μαύρο χρυσό επειδή, δεν έχουν που να τον βάλλουν μιας και οι χερσέες δεξαμενές αποθήκευσής τους (αποθέματα ασφαλείας κλπ) είναι όλες γεμάτες, άσε που που κανείς πια δεν τον παίρνει ούτε τσάμπα... 



Μας λένε ότι κάθε 10’’ πεθαίνει ένα παιδί από την πείνα και την ίδια ώρα οι παραγωγοί πετρελαίου όχι μόνο δεν εισπράτουν ένα δολάριο αλλά πληρώνουν κι από πάνω τους αγοραστές (έως και $40 το βαρέλι !!!) για να ξεφορτωθούν τον «μαύρο χρυσό» που με τόσο κόστος (περιβαλλοντικό κλπ) παράγουν. 


Τα αεροπλάνα έχουν πιάσει αράχνες και οι πιλότοι έχουν ξεχάσει πια πώς να τα βάζουν μπρος. Ο ουρανός έρημος... ούτε μια λευκή γραμμή καυσαερίου να θυμίζει τα περασμένα μεγαλεία των ταξειδίων... 

Είπατε «παγκοσμιοποίηση »; Δεν βρίσκω τη λέξη, σε ποιο λεξικό πρέπει να κοιτάξω; 
Μήπως δεν έχουμε καταλάβει κάτι; ότι, όπως λένε τα παραμύθια, «έτσι με μιας πέρασαν εκατό χρόνια» ... ; 

Ναι. Εκατό χρόνια. Κι εδώ που κάθομαι, θυμάμαι πως την πολύ μακρινή εκείνη εποχή, το 2017, μαζί με τον φίλο μου τον Θeόδωρο από τις Βρυξέλλες οργανώσαμε ένα... ναι, αυτό, αυτό που σήμερα δεν γίνεται, ένα ΤΑ-ΞΕΙ-ΔΙ κάπου στην Ανδαλουσία. Τα όσα είδαμε κι ακούσαμε εκεί τότε, τα κλείσαμε σε ένα συρτάρι καθώς τα πέρα δώθε εκείνης της εποχής μείωναν τον καθημερινό μας χρόνο. Σήμερα όμως, εκατό χρόνια μετά, αυτόν τον ηλιόλουστο Απρίλη του 2020, που ο χρόνος έχει σταματήσει και που ο τόπος έχει μικρύνει και ο Πλανήτης Γη από « παγκόσμιο χωριό » έχει γίνει ένα απέραντο κελί με επαπειλούμενη μια αυριανή μέρα εις κρανίου τόπον, είπαμε ότι ήρθε η ώρα να ξανανοίξουμε το φάκελο «Μαριναλέδα».

Ίσως μας βοηθήσει να δούμε, ή έστω να φανταστούμε, κάποιον πιθανό ορίζοντα.

============= 

Ένας άλλος κόσμος, είναι δυνατόν ; Νοέμβρης 2016.

Προορισμός Ανδαλουσία. Το χωριό βρίσκεται 108 χλμ. ανατολικά της Σεβίλλης κι 105 χλμ. βορειοδυτικά της Μάλαγας. Αναχώρηση προβλεπόμενη για τον μήνα Μάρτιο, έτους 2017.

Το ταξείδι έχει ήδη αρχίσει έξι μήνες πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Ξεκίνησε σε μια σειρά πολύωρων τηλεφωνικών συζητήσεων, μεταμεσονύκτιων συχνά, με τον φίλο και συμπατριώτη απόδημο Έλληνα Θεόδωρο, στην αναζήτησή μας για δρόμους που δεν οδηγούν σε αδιέξοδο εν μέσω του άγριου καπιταλιστικού μοντέλου που τα καταπίνει όλα.

-Φίλε μου, τι άλλο μπορεί να είναι η αυριανή ζωή των παιδιών μας αν όχι δουλεία ή εκπόρνευση – με την ευρεία έννοια;
-Το χωρίς όριο παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια ολοταχώς στο ντουβάρι: σκόρπια κι αδύναμα άτομα εν τω μέσω μιας παγκόσμιας δικτατορίας, οι άνθρωποι υποταγμένοι στη μηχανή, ο πλούτος σε δυό τρία χέρια, κατεστραμμένη παιδεία, αλόγιστη κατανάλωση, σκουπίδια, μολυσμένος αέρας, έλλειψη χρόνου, απομόνωση, ψυχοφάρμακα, νέες μορφές υποταγής... Οι λέξεις αυτονομία, αυτοδυναμία, αυτάρκεια, ελευθερία, ισονομία, και ό,τι άλλο μας δίδαξαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι σβήνονται οριστικά και αμετάκλητα από το λεξιλόγιό μας. Πού να κοιτάξεις για ελπίδα; Τί να πεις στους μικρότερους, σε ποιό αύριο να ελπίζουν ;
-... ρε συ διάβαζα προχτές ένα άρθρο για ένα ισπανικό χωριό, αλλιώτικο από τα άλλα, αυτόνομο, αυτοδιαχειριζόμενο, με βάση την αγροτική παραγωγή, μακριά από τις ατραπούς της παγκοσμιοποίησης και της κερδοσκοπίας...

-Ναι, τώρα που το λες, κάτι έχω διαβάσει κι εγώ...

Κουβέντα στην κουβέντα...
- Πώς να είναι άραγε ένα τέτοιο μέρος...
- Λες να υπάρχει;
- Δεν μας το «πρότεινε» καμία τηλεπερσόνα!
- Δεν το βεβαίωσε κανένας «ειδικός»
- Μήπως είναι κι αυτό άλλο ένα χόουξ;
- Υπάρχει στα αλήθεια λοιπόν;

========= 

Μάρτιος 2017. Ναι, υπάρχει. 



Να που ήρθαμε. Κάτασπρα σπιτάκια, πεντακάθαρο, στο κέντρο μιας πεδιάδας. Ένας κεντρικός δρόμος δυό τρεις πλατείες με παιδότοπους και καμιά δεκαριά μικρότερα δρομάκια, που φέρουν όλα τους ονόματα ποιητών κι επαναστατών της ιστορίας... « οδός Αραγόν », « Λεωφόρος Τσε Γκεβάρα », « Πλατεία Γκαρσία Λόρκα »... δυο τρία ταβερνάκια, κάνα δυο μπαράκια, ένα δημοτικό καφενείο, 2 ιδιωτικά καφενεία με σπιτικά γλυκά και βουτήματα, μία μοντέρνα αίθουσα συναυλιών, το σχολείο και το δημαρχείο.

Αργότερα μάθαμε (την ώρα που μας σέρβιρε ο ίδιος ένα φανταστικό πρωινό με τριφτή ντομάτα περιχυμένη με πράσινο ελαιόλαδο πάνω σε φρέσκο ψωμί) ότι ο ένας καφετζής είναι παράλληλα ο επικεφαλής τραγουδιστής των Stingers, του διασημότερου ροκ συγκροτήματος αφιερωμένου (tribute band) στο παγκοσμίως γνωστό συγκρότημα των Scorpions. 

https://www.youtube.com/channel/UCvmVmH5YXH94ZPyA09hpqsg 

Δέκα χιλιόμετρα πιο πέρα βρίσκεται το Ελ Ουμόσο, η αρχικά κατεχόμενη και κατόπιν παραχωρημένη στην κοινότητα γη που δίνει εργασία στους κατοίκους του χωριού και παράγει αγροτικά προϊόντα πρώτης ποιότητας: καλλιέργειες σπαραγγιών, κουκιών, αγκινάρας, ελιάς. Και πιο πέρα τα εργοστάσια επεξεργασίας των καρπών: η κονσερβοποιία, το ελαιοτριβείο...


- Είναι αλήθεια ότι εδώ έχουν όλοι δουλειά;
- Ότι μπορείς να χτίσεις το σπίτι σου εσύ ο ίδιος με τα χέρια σου και με τη βοήθεια κάποιων τοπικών μαστόρων και συνδημοτών, και να πληρώνεις μόνο 15 ευρώ το μήνα;
- Είναι αλήθεια ότι το χωριό κατέχει και καλλιεργεί την κοινοτική γη --κερδισμένη με πολύχρονους αγώνες από κάποιον δούκα-- ότι παράγει τα δικά του προϊόντα και τα επεξεργάζεται σε δικό του εργοστάσιο όπου εργαζόμενοι είναι οι κάτοικοί του;

Ξαναρωτάμε λοιπόν:

- Είναι αλήθεια πως εδώ έχουν όλοι δουλειά;
-... πως όλοι μαζί αποφασίζουν σε γενικές συνελεύσεις για κάθε θέμα που τους απασχολεί; -... πως δεν υπάρχει αστυνομία;
-... πως η παιδεία και η υγεία είναι δωρεάν;
-... μια μικρή Κούβα δηλαδή αλλά δίπλα μας, σφηνωμένη στην ενδοχώρα μιας καπιταλιστικής ρεπούμπλικας.
- Πώς γίνεται αυτό; Πώς επιβιώνει; Πόσο διαφορετική κατορθώνει να είναι η Μαριναλέδα από την υπόλοιπη Ισπανία;

Ανακαλύψαμε πως δεν ήμασταν ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που ενδιαφερθήκαμε για αυτό το μαγικό μέρος όπου, ακόμα και με εμπόδια κι ελλείψεις, η συλλογικότητα φαινόταν να λειτουργεί δραστήρια προς το κοινό καλό, απαλλάσσοντας το σύνολο των κατοίκων από την σιωπηλή και τυφλή υποταγή σε αντιπροσωπευτικές, προδοτικές κυβερνήσεις.

Ναι, ήμασταν εκεί. Βλέπαμε με τα μάτια μας. Μιλούσαμε με τους κατοίκους. Τα παιδιά μας αγκαλιάστηκαν στις παιδικές χαρές από αλλόφωνα παιδάκια. Τα μικρά Μαριναλεδάκια, ενσωμάτωσαν τα δικά μας με ήρεμες κινήσεις, με χαμόγελο, με καθαρά μάτια. Η προσέγγιση τους όμως ήταν άκρως εντυπωσιακή και για ένα άλλο λόγο. Είχαν έναν αυθόρμητο (έμφυτο;) σεβασμό στον προσωπικό χώρο του επισκέπτη, του «ξένου». Δεν επέδειξαν καμία μα καμία τυποποιημένη, πολιτικώς ορθή, τηλεορασο-μεταφερμένη συμπεριφορά, σαν αυτές που μαθαίνουν οι σύγχρονοι γονείς στους διαδικτυακούς οδηγούς και στις πακεταρισμένες σοφιστείες του τύπου: «πως να κάνει ο μπόμπιρας σου φιλίες με άλλους μπόμπιρες, σε 5 αλάθητα βήματα!».

Ναι, θα συναντούσαμε τον δήμαρχο, τον μυθικό Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορδίγιο, πρωτοστάτη των καταλήψεων της γης επί μια δωδεκαετία. Τον εκλεγόμενο επί είκοσι συναπτά έτη δήμαρχο με μεγάλη πλειοψηφία. Θα τον ρωτούσαμε ένα σωρό πράγματα. Θέλαμε να καταλάβουμε... να δούμε γιατί όχι κι εμείς, κάπου αλλού, ίσως μια μέρα, με βάση αυτή την εμπειρία, να μπορούσαμε να ανοίξουμε έναν τέτοιο δρόμο, που να μας απομάκρυνε από την τυφλή και τόσο βέβαιη πορεία της κοινωνίας μας προς το ντουβάρι.

Να λοιπόν τι μας είπε, και τι καταλάβαμε εμείς από τα όσα είδαμε και τα όσα μας είπε...

- Ποια είναι η δομή της οικονομίας του χωριού; 

Χ.Μ. Η βάση είναι η γεωργία και η μεταποίηση αγροτικών προϊόντων. Είμαστε ακτήμονες αγρότες. Ανέκαθεν ο κόσμος εδώ δούλευε με μεροκάματο για λογαριασμό άλλων, στα μεγάλα τσιφλίκια της περιοχής όταν χρειάζονταν πολλά χέρια. Όταν μετά όμως η αγροτική εργασία εκμηχανίστηκε όλοι μείναν άνεργοι. Εμείς παλεύουμε ενάντια στην ανεργία, είναι στόχος μας. Για αυτό το λόγο ήταν βασικό να έχουμε γη στη διάθεσή μας. Μεταξύ Εξτρεμαδούρας και Ανδαλουσίας υπάρχουν 17 χιλ. στρέμματα γης. Παλέψαμε επί 12 χρόνια για να μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε αυτή τη γη που ανήκε σε ένα φίλο του βασιλιά. Κάναμε καταλήψεις, σταματήσαμε μέχρι τα αεροδρόμια της Σεβίλλης και της Μάλαγας και το τραίνο εξπρές. Στόχος μας ήταν επίσης η δημιουργία μονάδων αγροτικής μεταποίησης. Το καταφέραμε και αυτό.

- Ποιά είναι τα προβλήματα που έχει σήμερα το χωριό σας; 

Χ.Μ. Ένα από τα κύρια προβλήματά μας είναι η αδυναμία να προωθήσουμε εμπορικά τα προϊόντα μας. Μας λείπει η σύνδεση με τις αγορές και οι στρατηγικές προώθησής τους (η παραγωγή περιλαμβάνει κουκιά, αγκινάρες, ελιές, εξαιρετικό ελαιόλαδο, πιπεριές, μπρόκολο, πράσο, παντζάρι, βαμβάκι, ντομάτα). Δουλεύουμε μια έκταση 12.000 στρεμμάτων, είναι τεράστια, έχουμε πολύ μεγάλη παραγωγή. Θέλουμε να μπορούμε να ανταλλάσσουμε τα προϊόντα μας με άλλους συνεταιρισμούς ή να τα πουλάμε δίχως μεσάζοντες. Μας ενδιαφέρουν οι καλλιέργειες που δημιουργούν θέσεις εργασίας. Ο συνεταιρισμός μας έχει ως στόχο την δημιουργία θέσεων εργασίας για τους κατοίκους του χωριού.

- Το χωριό είναι ανοιχτό προς τους ξένους; Δέχεστε ανθρώπους που θα ήθελαν να εγκατασταθούν εδώ και να προσφέρουν; 

Χ.Μ. Ναι. Όταν κάποιος έρχεται να μοιραστεί μαζί μας την ιδέα και το μοντέλο του χωριού, βασισμένο στην αλληλεγγύη, τη δημοκρατία, και το αμοιβαίο όφελος, είναι ευπρόσδεκτος. Μάλιστα έχουμε άμεση ανάγκη από γεωπόνους, οικονομολόγους, ανθρώπους που γνωρίζουν τις βιολογικές καλλιέργειες, την αγορά, τεχνικούς κονσερβοποιίας και βιοτεχνίας... Γιατί οι κάτοικοι του χωριού είναι απλοί αγρότες δίχως γη, πέρα από την χειρωνακτική εργασία δεν γνωρίζουν τί είδους στρατηγικές θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε προς το σύστημα της αγοράς.

Το χωριό μας θα ήταν σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση αν υπήρχε τρόπος να φανεί πάνω στα προϊόντα ο τρόπος παραγωγής τους, η προέλευση και η ποιότητά τους, το γεγονός ότι είναι προϊόν ενός συνεταιρισμού και μιας πολιτικής με στόχο την εξάλειψη της ανεργίας. Όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι δυνατόν σήμερα. Κανείς δεν ρωτά από που έρχεται το λάδι. Οι μεγάλες εταιρείες παίρνουν το δικό μας εξαιρετικό, παρθένο ελαιόλαδο, σε εξευτελιστικές τιμές, σε βαρέλια χωρίς ετικέτα και ύστερα το ανακατεύουν με άλλα, νοθευμένα και κατώτερης ποιότητας. Στο τέλος βάζουν πάνω στις φιάλες μια ετικέτα που λέει ψέματα. Το μόνο που ενδιαφέρει την αγορά είναι η φτήνια, και το σημείο αναφοράς είναι το κόστος παραγωγής σε χώρες όπως το Μαρόκο.

Δυστυχώς, οι εθνικές κυβερνήσεις είναι παραρτήματα των πολυεθνικών εταιριών διατροφής, σπόρων και μέσων επικοινωνίας. Αυτές ελέγχουν το χρήμα. Οι λαοί εξεγείρονται εναντίον διαφόρων προέδρων και κυβερνήσεων αλλά τι σημασία έχουν τα ονόματα των προέδρων, κάποιοι πιο χαμογελαστοί από άλλους, μέχρι τώρα όλοι φαίνεται να εξυπηρετούν το ίδιο σύστημα, συνεχίζουν τους ίδιους πολέμους, βάζουν τα ίδια εμπόδια.

Όσο για την ΕΕ, σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς σπόρους που ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες. Εδώ στην Ανδαλουσία, με τρόπο παράνομο χρησιμοποιούνται και σπόροι μεταλλαγμένοι. Όχι εδώ στη Μαριναλέδα, αλλά λίγο παραπέρα φυτεύουν σπόρους μεταλλαγμένους που ελέγχουν εταιρείες σαν την Μπάγιερ και την Μονσάντο.

- Ποιές είναι οι σχέσεις του χωριού με τον υπόλοιπο κόσμο; 

Η κατάσταση είναι αυτή που σας εξήγησα. Εμείς θέλουμε να αναπτύξουμε σχέσεις με άλλες χώρες ή κοινότητες. Δεν θέλουμε να λειτουργήσουμε σε μια ανήθικη σχέση εκμετάλλευσης αλλά σε μια σχέση που να σέβεται τις αρχές μας: αλληλεγγύη, αμοιβαία οφέλη. 

- Δηλαδή δεν υπάρχουν εναλλακτικές οδοί ως προς τα δίκτυα διοχέτευσης της παραγωγής; 

Χ.Μ. Καμία. Τα δίκτυα προώθησης είναι ιδιωτικά κι ελεγχόμενα από τις πολυεθνικές της παγκοσμιοποίησης. Αυτό οδηγεί τους μικρούς αγρότες στην καταστροφή. Ενώ θα έπρεπε να υπάρχουν δημόσια δίκτυα διοχέτευσης της παραγωγής στην υπηρεσία των μικρών παραγωγών και
των συνεταιρισμών. Οι λεγόμενες «σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις ακολουθούν κι αυτές το καπιταλιστικό σύστημα. Δεν έκαναν ποτέ ανακατανομή της γης και η συγκέντρωσή της σε
ελάχιστα χέρια σήμερα είναι χειρότερη από ποτέ. Όταν ο μικρός αγρότης χρεοκοπεί, ποιος θα αγοράσει τη γη του; Μια πολυεθνική ή μία τράπεζα και μετά μια πολυεθνική. Εδώ στην Ανδαλουσία σήμερα, το 2 τοις εκατό των ιδιοκτητών κατέχει το 50 τοις εκατό της καλλιεργήσιμης γης. Η γη θα πρέπει να αποκτήσει ρόλο κοινωνικό, περιβαλλοντολογικό, ρόλο υγείας. Σήμερα αντί να τρώμε τροφή, τρώμε δηλητήρια. Σχεδόν το 40 τοις εκατό των Αμερικανών έχουν καρκίνο

https://www.cancer.gov/about- cancer/understanding/statistics.

Χρειάζονται βαθιές αλλαγές. Εμείς εδώ έχουμε μεγάλη παραγωγή, που πρέπει να εξάγεται, στην υπόλοιπη Ισπανία ή στη Γαλλία ή αλλού, είναι υπεραρκετή για το χωριό μας.

- Πέραν των αγροτικών προϊόντων υπάρχουν άλλοι τομείς που θέλετε ή που έχετε προσπαθήσει να αναπτύξετε αυτόνομα; 

Χ.Μ. Βέβαια. Υπάρχει το ενεργειακό. Προσπαθήσαμε να παράγουμε την δική μας ενέργεια αλλά μας έδεσαν τα χέρια, η νομαρχία, το κράτος και οι οικονομικοί παράγοντες. Κοιτάξτε πόσος ήλιος υπάρχει εδώ, δεν ανήκει σε κανέναν, έτσι; Για αυτό κι εμείς αγοράσαμε φωτοβολταϊκά πλαίσια. Αμέσως μας μίλησαν για φόρο. Μας είπαν πως την ηλιακή ενέργεια θα πρέπει να την περάσουμε μέσα από την ιδιωτική εταιρεία Ενδεσα (ιταλικών συμφερόντων) και ύστερα να δεχτούμε να τους την πληρώσουμε στις τιμές που θέλουν αυτοί. Με λίγα λόγια, το κράτος αντί να προωθεί την οικολογική παραγωγή ενέργειας, την τιμωρεί. Βρίσκετε εσείς καμία λογική σε αυτό ;

- Καμία. Έχουν σηκωθεί τα πόδια και χτυπάνε το κεφάλι, όπως θα λέγαμε λαϊκά... ... Ένας άλλος τομέας που έχουμε αναπτύξει είναι η κατοικία. Στο ζήτημα αυτό κάνουμε ό,τι μπορούμε αλλά δεν έχουμε καμία αυτονομία και καμία στήριξη, ούτε πολιτική ούτε οικονομική. Είμαστε αναγκασμένοι να ζητιανεύουμε στις περιφερειακές και κρατικές αρχές. Θεωρούμε ότι η κατοικία είναι δικαίωμα και όχι αντικείμενο εμπορίου ή κερδοσκοπίας. Για τον λόγο αυτό με το ελάχιστο δημόσιο χρήμα που έχουμε βοηθάμε τον κόσμο να φτιάξει οικονομικές κατοικίες ποιότητας, με εμβαδόν 90 τ.μ., αυλή 100 τ.μ. και δυνατότητα επέκτασης των τετραγωνικών μέτρων οικοδομημένης επιφανείας αν η οικογένεια μεγαλώσει ακόμη περισσότερο. Το χωριό παρέχει τα υλικά και με την βοήθεια μαστόρων και συγχωριανών, η κάθε οικογένεια μπορεί να χτίσει το σπίτι της με τα δικά της χέρια, πάνω στην κοινοτική γη. Δεν υπάρχει νοίκι, η κάθε οικογένεια πληρώνει ύστερα στην κοινότητα, σε ανταπόδοση της γης, των υλικών κλπ, το συμβολικό ποσό των 15 ευρώ το μήνα, ποσό χαμηλό που ο καθένας να μπορεί να διαθέσει. Άλλα πράγματα που θεωρούμε δικαιώματα για όλους, και για αυτό παρέχουμε με σχεδόν μηδενικό κόστος είναι ο αθλητισμός και το νηπιαγωγείο. Με 12 ευρώ το μήνα το παιδί έχει μέσα και το φαγητό του. Η κοινότητα παρέχει δωρεάν διαδίκτυο σε όλους ώστε να μπορούν να χρησιμοποιήσουν για ότι καλό θέλουν το εργαλείο αυτό. Τα τέλη κυκλοφορίας που βάζουμε στα αυτοκίνητα είναι συγκριτικά τα χαμηλότερα όλης της Ισπανίας και σε απόλυτα νούμερα ελάχιστα ευρώ τον μήνα. Το ίδιο ισχύει και τα άλλα κοινοτικά τέλη, όπως για το νερό κλπ.

-Και πώς τα καταφέρνετε όλα αυτά; Δεν δημιουργείτε έλλειμμα στον κοινοτικό προϋπολογισμό 
σας; 

Χ.Μ. Και βέβαια. Ανέκαθεν παλεύαμε με το έλλειμμα. Αλλά τώρα πια έρχονται από πάνω και σου λένε «δεν επιτρέπεται να είσαι ελλειμματικός». Το Κράτος και οι νόμοι του δεν επιτρέπουν το έλλειμμα. Αλλιώς σου κόβουν τις πιστώσεις. Τα έσοδα του δήμου μας είναι οι δικοί του φόροι, μικρό το ποσό, οι φόροι της Περιφέρειας, και οι κρατικοί. Το Κράτος όμως ελέγχει τόσο την Περιφέρεια όσο και τους δήμους. Και δεν επιτρέπει να υπάρχουν δήμοι που δρουν διαφορετικά από άλλους. Το να έχουμε εμείς δικό μας τηλεοπτικό κανάλι που μεταδίδει διαφορετική πληροφόρηση ή το να φτιάχνουμε λαϊκές κατοικίες ποιότητας και ελαχίστου κόστους, δεν ενδιαφέρει το Κράτος και όχι μόνο δεν ενδιαφέρει αλλά ενοχλεί κιόλας. Γιατί αν το κάνει ένας και μαθευτεί τότε θα αρχίσουν να το κάνουν κι άλλοι. Και τότε τί θα γίνει με τα κέρδη και όλη τη διαφθορά στις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες; Εδώ, μας κόβουν τα λεφτά (ενώ δίδονται τεράστια κονδύλια στις τράπεζες... αυτές δεν γίνεται να χρεοκοπήσουν... το γνωστό σενάριο της « κρίσης »), όπως κόβουν κι από τον δημόσιο τομέα και από τους άλλους δήμους. Στην Περιφέρεια της Ανδαλουσίας δεν υπάρχει κανένας δημόσιος σχεδιασμός για κατοικίες. Ενώ ιδιωτικές εταιρείες χτίζουν πολυτελή σπίτια εκεί που κανείς δεν θα πάει ποτέ να μείνει.

Το ίδιο προσπαθούν να μας κάνουν τώρα με την γη που καλλιεργούμε. Παλέψαμε 12 ολόκληρα χρόνια για να αποκτήσουμε την χρήση της γης και τώρα η Περιφέρεια της Ανδαλουσίας θέλει να μας την πουλήσει. Τους λέμε ότι δεν μας ενδιαφέρει η ιδιοκτησία της γης, εμείς θέλουμε τη χρήση της. Αυτοί όμως θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν την καλλιεργήσιμη γη και να βάλουν το σκουλήκι της διχόνοιας στις καρδιές του κόσμου. Το ίδιο γίνεται με όλα. Το σύστημα δεν ανέχεται την διαφορετική πρωτοβουλία γιατί τότε γίνεσαι το «κακό» παράδειγμα, δείχνεις ότι υπάρχει εναλλακτική και «δεν πρέπει να υπάρχει εναλλακτική» διότι ο κόσμος πρέπει να είναι απεγνωσμένος και εξαρτώμενος απο τι διαθέσεις του συστήματος.

-Μιας και το αναφέρατε, το χωριό σας έχει δική του τηλεόραση; Είχαμε δική μας τηλεόραση, όταν τα κανάλια ήταν αναλογικά, κι εκπέμπαμε σε όλα τα χωριά της περιοχής. Είχαμε μάλιστα μια αξιόλογη δημοσιογράφο από την Αργεντινή, που είχε ζήσει στην Νικαράγουα και γνώριζε καλά πολλά θέματα.

Από τη στιγμή όμως που οι συχνότητες έγιναν ψηφιακές, μοιράστηκαν στις μεγάλες εταιρείες που ελέγχουν τα μέσα και την πληροφόρηση. Το τελευταίο πρόστιμο που λάβαμε ήταν της τάξης των 60.000 ευρώ. Στην εδώ περιοχή δώσανε 3 συχνότητες, μία στην εταιρεία Πρίσα (που έχει και την εφημερίδα Ελ ΠαΪς) και σε άλλες δύο συστημικές. Το αποτέλεσμα είναι ότι όσο κι αν οι γονείς προσπαθούν να μεταδώσουν στα παιδιά τους τις αξίες μας, είναι ανεπαρκές και πάρα πολύ δύσκολο, όταν στο σπίτι υπάρχουν 17 κανάλια τηλεόρασης που αναπαράγουν τον λόγο του «Αφέντη».

-Όσον αφορά την παιδεία, το εδώ σχολείο διδάσκει το ίδιο πρόγραμμα με οποιοδήποτε άλλο σχολείο της Ισπανίας; Εδώ υπάρχει νηπιαγωγείο, δημοτικό και γυμνάσιο-λύκειο. Δυστυχώς ο ίδιος έλεγχος που γίνεται στα μέσα ενημέρωσης υπάρχει και στην παιδεία. Είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε το επίσημο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας που χαράσσει την διδασκαλία στα δημόσια σχολεία της χώρας.

Από την άλλη βέβαια, η ιδιωτική παιδεία καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο χώρο. Και ποιος ελέγχει την ιδιωτική παιδεία; Η εκκλησία και τα δίκτυα γύρω από αυτήν. Όπως επίσης οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και οι λοιπές πολυεθνικές. Έτσι, τα παιδιά προετοιμάζονται μόνο για να γίνουν καλοί καταναλωτές και για να θεωρούν ως « φυσιολογικό » το οτιδήποτε βλέπουν γύρω τους, όσο στραβό κι αν είναι αυτό.

Και βέβαια θα θέλαμε να έχουμε αυτονομία στο εκπαιδευτικό μας πρόγραμμα, αλλά αυτό υπονοεί στήριξη, χρηματοδότηση για εκπαίδευση σύμφωνη προς τις αρχές μας. Όμως κανένα κράτος δεν το επιτρέπει αυτό. Ούτε και η ΕΕ. 

Η μόνη περιοχή του κόσμου όπου έχω δει κάτι τέτοιο, αυτόνομα σχολεία σε τοπικό επίπεδο, είναι στην Βραζιλία σε κοινότητες που έχουν καταλάβει γη. Εκεί, υπάρχει η άδεια να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους συλλογικά, σε αυτοσχέδια σχολεία, όπως αυτοί μπορούν. Εδώ στο χωριό μας το μόνο τοπικά αυτόνομο εκπαιδευτικό ίδρυμα είναι το νηπιαγωγείο, που χρηματοδοτεί ο δήμος.

-Στην Ισπανία, υπάρχει άλλος δήμος σαν εσάς; 

Χ.Μ. Σε τέτοιο βαθμό όχι. Ούτε στην Ισπανία ούτε σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Υπάρχουν κάποια μεμονωμένα παραδείγματα συνεταιρισμών. Εμείς προσπαθούμε να έχουμε επαφή με όσους θεωρούμε ότι μας μοιάζουν, όπως με την κοινότητα Λογκομάι της Γαλλίας. Αλλά προσομοιάζουμε περισσότερο με κοινότητες της Λατινικής Αμερικής, ανήκουμε στον « αγροτικό δρόμο » (via campesina).

- Πώς διατηρείται η τάξη εδώ; πώς λύνετε τις διαφορές σας; ξέρουμε ότι δεν έχετε αστυνομία. 

Χ.Μ. Τα προβλήματά μας τα λύνουμε με τον διάλογο σε συνελεύσεις. Η Δημοτική Συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο που αποφασίζει για κάθε θέμα. Συνέρχεται τακτικά ή έκτακτα. Όταν υπάρξει ένα πρόβλημα κλοπής ή βίας από κάποιον ξένο τότε επεμβαίνει η κρατική αστυνομία που έρχεται από έξω. Εγώ ο ίδιος υπήρξα δύο φορές θύμα απόπειρας δολοφονίας, εδώ μέσα, στο ίδιο μου το χωριό.

-Για να κλείσουμε, σε ένα πρώτο επίπεδο, αυτή τη συνέντευξη, πέστε μας, πώς βλέπετε το μέλλον του χωριού;

 Οι νέοι θέλουν να συνεχίσουν αυτό το μοντέλο. Αλλά, όπως είπα πιο πριν, το σύστημα μας δυσκολεύει πολύ το έργο μας. Προσπαθεί να μας βάλει εμπόδια, μας κόβει τις πιστώσεις, εμποδίζει την διοχέτευση των προϊόντων μας στην αγορά με δίκαιους όρους, ψάχνει να μας πουλήσει την γη που ήδη καλλιεργούμε...

- Σίγουρα, υπάρχουν και αλλού άνθρωποι και κοινότητες που αναζητούν εναλλακτικές λύσεις στο σύγχρονο ακραία απάνθρωπο καπιταλιστικό μοντέλο. Για σας, ποιο είναι το σημείο κλειδί της διαχείρισης και της αυτονομίας σας; 

Εμείς λύνουμε όλα τα προβλήματα με τη συζήτηση στη Δημοτική Συνέλευση που συγκαλείται όποτε κι αν χρειαστεί και όπου συζητάμε το κάθε θέμα. Ο καθένας μπορεί να πάρει τον λόγο. Έτσι ο λόγος του καθενός πιάνει τόπο και συνεισφέρει υπεύθυνα και συστηματικά στο καλό του συνόλου.

===== 

Σήμερα λοιπόν που διαπιστώσαμε μας ότι είμαστε όλοι ανεξαιρέτως θύματα της παγκοσμιοποίησης (όλοι εκτός από αυτούς που κερδοσκοπούν πάνω στο σχοινί με το οποίο θα μας κρεμάσουν), μήπως είναι καιρός να σκεφτούμε και να θέσουμε σε άμεση πράξη τα παραπάνω ;

Το «κακό παράδειγμα » της Μαριναλέδα είναι μήπως αυτό ακριβώς που θα μας οδηγήσει, σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, παραπέρα από το ντουβάρι πάνω στο οποίο έχουμε φάει τα μούτρα μας ; Μήπως, παρόλες τις ατέλειές του, είναι αυτό το μόνο υγειές υπόδειγμα για τα παιδιά μας ;
Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξουν άλλες ευκαιρίες για να θεωρήσουμε με σοβαρότητα τα παραπάνω.

Ίσως αυτή να είναι και η τελευταία μας.

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου