Η τελευταία ανακοίνωση του Στέιτ Ντηπάρτμεντ περί τουρκικής NAVTEX για «έρευνα σε αμφισβητούμενα ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο» θα έπρεπε κανονικά να διαλύσει και τα τελευταία ίχνη αυταπάτης στην Αθήνα πως μπορεί να αναζητήσει «ασπίδα προστασίας» από Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Παρίσι ή Βρυξέλλες. Είναι προφανές πως όχι μόνον δεν θα της δώσουν «ασπίδα προστασίας», αλλά θα τη σύρουν ακόμη πιο έντονα, εκουσίως ή ακουσίως, σε «διαπραγμάτευση» για το καλό τάχα της περιφερειακής «σταθερότητας και ασφάλειας». Άλλωστε δεν βγαίνουν τυχαία, ούτε ξαναζεσταίνονται άσκοπα, κάθε τόσο, τα σενάρια για «συνδιαχείριση» και «συνεκμετάλλευση» των κοιτασμάτων και των δικτύων αγωγών Ενέργειας σε Αιγαίο και ευρύτερα σε Α. Μεσόγειο.

Πυροδότης επίσπευσης «εξελίξεων»

Όμως ακόμη και μέσα σε αυτό το σύνθετο πλέγμα εξελίξεων αναρωτιέται κανείς τι πυροδότησε την απόφαση της Άγκυρας να κλιμακώσει την ένταση με την Αθήνα τη δεδομένη στιγμή. Ποια από τις παραπάνω εξελίξεις την έκανε να επιταχύνει τα σενάρια για «εξελίξεις»; Ποιος μπορεί να είναι ο πιο σοβαρός λόγος που αναγκάζει την Άγκυρα να «συμπυκνώσει» τις προκλήσεις, ασχέτως με το εάν τελικώς το Oruc Reis θα αποπειραθεί ή όχι ως τις 2 Αυγούστου να κάνει «έρευνες» στον θαλάσσιο χώρο νοτίως της Ρόδου και του Καστελόριζου και νοτιοανατολικώς της Κρήτης; Οι εξελίξεις στην περιοχή θυμίζουν την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων… Γι’ αυτό και, εν μέρει, η σημερινή όξυνση της αντιπαράθεσης Αθήνας-Άγκυρας μπορεί να περνά, μεταξύ άλλων, μέσω Καΐρου και Τρίπολης…

Ως τώρα, η Άγκυρα φαίνεται πως ήλπιζε και πίστευε πως ήταν «κλασικοί» αιγυπτιακοί λεονταρισμοί οι κατά καιρούς προειδοποιήσεις της Αιγύπτου για στρατιωτική δράση επί του λιβυκού εδάφους, υπέρ των δυνάμεων του «Λιβυκού Εθνικού Στρατού» του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ. Εκλάμβανε την δυσαρέσκεια του Καΐρου πιο πολύ σαν «πυροτέχνημα». Τα πρόσφατα αιγυπτιακά στρατιωτικά γυμνάσια κοντά στα σύνορα με τη Λιβύη δεν φαίνεται να την εντυπωσίασαν, καθώς έδειξε να ποντάρει στην πιθανή «αναποφασιστικότητα» του Αιγύπτιου προέδρου Α.Φ.Σίσι να σύρει τη χώρα του σε μία στρατιωτική εμπλοκή ή και σύγκρουση με την Τουρκία ενώ συνεχίζονται:

Α) οι δοκιμασίες για την αιγυπτιακή οικονομία

Β) οι σποραδικές μεν, συνεχιζόμενες δε, συγκρούσεις με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» στην Χερσόνησο του Σινά

Γ) η ρευστότητα της κατάστασης στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη με πιθανή την όξυνση της έντασης ανά πάσα στιγμή

Δ) η σκλήρυνση των παζαριών με Αιθιοπία και Σουδάν στο φόντο των σημαντικά μεγάλων αλλαγών που αντικειμενικά θα φέρει η ολοκλήρωση του «Μεγάλου Αιθιοπικού Φράγματος Αναγέννησης».

Στη δεδομένη σύνθετη συγκυρία η Αγκυρα φαίνεται πως υποτίμησε την ανάγκη και την αποφασιστικότητα της πολιτικο-στρατιωτικής και οικονομικής ελίτ της Αιγύπτου να θωρακίσει και να προστατεύσει τα συμφέροντά της όχι μόνον εντός «τειχών» αλλά και εντός της ρημαγμένης «πίσω αυλής» που ακούει στο όνομα «Λιβύη». Ενδεχομένως να μην υπολόγισε σωστά! Μετά το ξεπέρασμα του πρώτου σοκ που προκάλεσε στο Κάιρο η ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων και Σύρων μισθοφόρων στην Τρίπολη και σε ένα σημαντικό τμήμα της δυτικής Λιβύης, η αιγυπτιακή ηγεσία έδειξε «να παίρνει στροφές». Ακούγοντας ενδεχομένως και την καμπάνα κινδύνου που ηχεί εδώ και μήνες από την εφαρμογή του τουρκο-λιβυκού μνημονίου συνεργασίας πάνω στις «ανοικτές τρύπες» που δημιουργούν τα αέναα ελληνο-αιγυπτιακά παζάρια για τον καθορισμό ΑΟΖ…

Από την άλλη δεν αποκλείεται η Άγκυρα να εκτιμά, στην παρούσα φάση, πως είναι προτιμότερο ένα «θερμό επεισόδιο» μεταξύ Καστελλόριζου και Ρόδου, παρά μία πολύ πιο επικίνδυνη ανάφλεξη ανοικτά της Κρήτης, απέναντι από τις ακτές Λιβύης και Αιγύπτου. Σε κάθε περίπτωση, τα παιχνίδια με τη φωτιά είναι επικίνδυνα. Οι φλόγες μίας (μικρότερης ή μεγαλύτερης) σύρραξης σπάνια μπορούν να περιοριστούν, πόσο μάλλον να ελεγχθούν, ώστε να οδηγήσουν σε επιθυμητό αποτέλεσμα…

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ