Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα φτάσει ως τις εκλογές και στην αναμέτρηση θα πάρει μέρος με όρους που διαμορφώνει ο ίδιος.
Του Γιώργου Λακόπουλου
Θα πέσει η κυβέρνηση από το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ; Όσοι ετοιμάζονται να βάλουν τα λεφτά τους σε αυτή την εκδοχή, ας το ξανασκεφτούν. Οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή αν χάσουν την πλειοψηφία. Και απομακρύνονται από την εξουσία αν χάσουν τις εκλογές που – αναγκαστικά ή εθελουσίως – προκηρύσσουν οι ίδιες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν βρίσκεται μπροστά σε καμία από αυτές τις πιθανότητες, όσο και αν σκοτεινιάζει ο ουρανός πάνω από το κεφάλι του, από τα έργα των χειρών του. Θα αντικαταστήσει τον Βορίδη με κάποιον σαν τον Βορίδη, θα τραβήξει και τρεις νέους λαχνούς από τον κουβά με τους ενδιαφερόμενους βουλευτές για υφυπουργείο, θα επαναλάβει και τα προηγούμενα Τριαντόπουλου – Καραμανλή στη Βουλή και πάμε γι’ άλλα.
Το πολιτικό κόστος από την «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη»
Οίκοθεν νοείται – κατά τη διατύπωση στα έγγραφα της παλαιάς δημοσιοϋπαλληλίας – ότι στο επόμενο διάστημα θα δώσει τα ρέστα της στα ΜΜΕ η κομπανία Mitsotakis and frieds , προβάλλοντας την «αποφασιστικότητα» με την οποία χειρίσθηκε ως πρωθυπουργος το σκάνδαλο. Με φόντο τα συνηθισμένα: Τις «παθογένειες του παρελθόντος».
Ήδη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος όρισε ως αφετηρία της σκανδαλώδους διαχείρισης των αγροτικών επιδοτήσεων τη «δεκαετία του 1980»! Άλλοι το εμφάνισαν ως πταίσμα μπροστά στο «σκάνδαλο του καλαμποκιού». Σε αυτόν τον καμβά θα υφάνει και η – καθαγιασμένη – «Ομάδα Αλήθειας» το δικό της αφήγημα.
Με άλλα λόγια: Η μήτρα του σκανδάλου βρίσκεται – πού αλλού; – στο ΠΑΣΟΚ και τους συμπεριλαμβάνει όλους, πλην του ιδίου και της περιόδους του πατρός του. Θα προβάλει το «ελαφρυντικό» της «άμεσης αντίδρασης» και τα υπόλοιπα «είναι υπόθεση της Δικαιοσύνης». Παλιά μας τέχνη κόσκινο.
Βεβαίως αυτό που δεν μπορεί να διαγράψει είναι το πολιτικό κόστος του σκανδάλου. Προστίθεται στο πολιτικό κόστος έχει ήδη από άλλες υποθέσεις. Όχι μόνο από τα Τέμπη, αλλά και από όσες η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη» αποφάνθηκε απαλλακτικά.
Κυριάκος Μητσοτάκης Μέγαρο Μαξίμου, Eurokinissi | Γιάννης Παναγόπουλος
Στον δρόμο προς τις εκλογές
Αν τραβήξουμε εδώ μια γραμμή και κάνουμε τη σούμα, οι εξελίξεις είναι προβλέψιμες: Θα συνεχιστεί η βαβούρα – με τους περιορισμούς που επιβάλλει η θερινή ραστώνη – αλλά κατ’ ανάγκη η εκκαθάριση πολιτικών λογαριασμών θα μετατεθεί στις βουλευτικές εκλογές, για τις οποίες η πρόωρη διεξαγωγή απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν, το πραγματικό ερώτημα είναι: Κατά πόσο ο πρωθυπουργός κινδυνεύει με στραπάτσο στην κάλπη; Αν δεχθούμε ότι θα συνεχίσει να υπερασπίζεται ο ίδιος την απόφασή του να οδηγήσει ο ίδιος τη Ν.Δ. στις εκλογές. Δηλαδή αν δεν αρχίσουν εσωκομματικοί προβληματισμοί του τύπου «αφού με τον Μητσοτάκη θα χάσουμε, γιατί να μην δοκιμάσουμε με άλλον;». Για τα κόμματα εξουσίας, η απάντηση είναι θέμα επιβίωσης.
Προς το παρόν, το προσεχές εκλογικό σκηνικό προδιαγράφεται ευκρινώς: Στον βατήρα θα βρεθεί η Ν.Δ. του Μητσοτάκη με τα ήδη λειτουργούντα κόμματα ανταγωνιστές του στην κούρσα. Ίσως και τα φημολογούμενα κόμματα Τσίπρα και Σαμαρά, που δεν διεκδικούν δημιουργία ρεύματος, ριζικής ανατροπής των συσχετισμών.
Με αυτά τα δεδομένα, τα ζητούμενα στην κάλπη θα είναι οι απαντήσεις στα ερωτήματα: «Και μετά τον Μητσοτάκη;», «βλέπετε κανέναν καλύτερο;», «αν όχι ο Μητσοτάκης, τότε ποιος;» και άλλα παρεμφερή, που θα είναι η βάση της προεκλογικής καμπάνιας του χειμαζόμενου πρωθυπουργού. Αν το επικοινωνιακό επιτελείο του και οι μιντιακοί υποστηρικτές του την επιβάλουν ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα στη πορεία προς την κάλπη, θα έχει μάλλον εύκολη δουλειά στο πεδίο του ανταγωνισμού.
Με αυτόν τον τρόπο ως τις εκλογές θα κάνει τον γύρο της εμφανούς αποδοκιμασίας του από την κοινωνία και λίγο πριν από την κάλπη θα επιστρέψει στο σημαντικότερο πλεονέκτημά του: Τους αντίπαλους του.
Όσο και αν δοκιμάζεται από τα σκάνδαλα, τις αποτυχίες, την αλαζονεία, και τα τραγικά λάθη του, όσοι θα βρεθούν απέναντί του, θα δείχνουν «λιγότεροι». Ή το λιγότερο κακό…
Τα πλεονεκτήματα του Μητσοτάκη
Προκαλεί μειδιάματα η απαίτηση του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων κομμάτων να προσφύγει άμεσα σε εκλογες. Στην πραγματικότητα αντί να τον αποσταθεροποιεί, κάνει – στα μάτια μιας μεγάλης ομάδας πληθυσμού – τους αντιπάλους του να μοιάζουν με γαλοπούλες που βιάζονται να φτάσουν τα Χριστούγεννα.
Η έφεση του Ανδρουλάκη, από τις προηγούμενες εκλογές, της Κωνσταντοπούλου, του Φάμελλου, ακόμη και τους Τσίπρα πλέον, να εμφανίζονται ως επί θύραις νικητές των εκλογών, μάλλον τους εκθέτει.
Για να είναι κάποιος εν δυνάμει πρωθυπουργός, πρέπει να ηγηθεί πλειοψηφικού ρεύματος και αυτό δεν μπορεί να το διεκδικήσει κανείς. Γιατί η δημόσια παρουσία τους δεν έχει αντίστοιχο αντίκρισμα στην κοινωνία.
Αντίθετα, ο Μητσοτάκης έχει τρία πλεονεκτήματα.
Το ένα είναι η εμφανής υπεροπλία του σε χρήμα, μιντιακά εργαλεία , οικονομική και επικοινωνιακή ισχύ, διασυνδέσεις, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τους μεγιστάνες του πλούτου. Καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί σε αυτά τα πεδία. Τουλάχιστον όσο δεν υπάρχει επικεφαλής κόμματος να κατανικήσει, με τη δύναμη της δημόσιας παρουσίας του, αυτά τα «εργαλεία» κινητοποιώντας την κοινωνία. Ο Τσίπρας που είχε τις προϋποθέσεις, τις ανατίναξε αυτοβούλως και ανιστόρητα με την αναποφασιστικότητα και την αδυναμία για πολιτικές αναμετρήσεις.
Το δεύτερο είναι η ισχυρή παραταξιακή συνείδηση στη βάση της Ν.Δ. Την πιστώνεται ως αρχηγός της και πρωθυπουργός όσο δεν εμφανίζεται επί σκηνής ισχυρός αντίπαλος εσωτερικός πόλος που να τον αμφισβητεί άμεσα και πριν από τις εκλογές. Η Δεξιά, με εξαίρεση την κάμψη του Μαΐου του 2012, είναι συμπαγής και τροφοδοτεί επαρκώς τον πολιτικό φορέα της. Αντίθετα, η Δημοκρατική Παράταξη, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου έχασε τον συνεκτικό ιστό της.
Το τρίτο είναι οι αδίστακτες πρακτικές που χρησιμοποιεί – σχεδόν από τη φύση του – το «σύστημα Μητσοτάκη» με πυρήνα την οικογένεια Μητσοτάκη. Ο σημερινός επικεφαλής της, περισσότερο από επαγγελματικό και λιγότερο από πολιτική οξυδέρκεια, επιδεικνύει περισσότερα από την κουλτούρα «επικράτησης» – ακόμη και ως κληρονομικό δικαίωμα – που τον διακρίνει. Δεν διστάζει να προσφύγει σε αθέμιτες πρακτικές, δίκην μήλου που έπεσε κάτω από τη μηλιά.
Μία από αυτές αναδείχθηκε με την τάση του για άδηλες επεμβάσεις στο εσωτερικό άλλων κομμάτων, που ενίοτε καταλήξουν φανερές. Όπως οι απόπειρες να θέσει υπό έλεγχο την ηγεσία του …ΠΑΣΟΚ στις αρχαιρεσίες του οποίου έχει επέμβει δύο φορές, εμφανέστατα. Μια άλλη είναι οι σχέσεις του με την Aκροδεξιά και τα τιμάριά της.
Μέγαρο Μαξίμου, Eurokinissi | Γιώργος Κονταρίνης
Οι όροι του Μητσοτάκη
Για να συνοψίσουμε: Ο Μητσοτάκης θα φτάσει ως τις εκλογές. Στην αναμέτρηση θα πάρει μέρος με όρους που διαμορφώνει ο ίδιος, ελέγχοντας στρατηγικούς άξονες του δημοσίου χώρου: Τη ροή του χρήματος – κοινοτικού, κρατικού, τραπεζικού και… ιδιωτικού – τους θεσμούς, τη Δικαιοσύνη, την ενημέρωση, του δημοσκοπικού κύκλου και την… αντιπολίτευση.
Για όλα αυτά, όμως, φρόντισε ο ίδιος – κυρίως στο παρασκήνιο, με χειρισμούς που δεν διεκδικούν πάντα εύσημα πολιτικής καθαρότητας. Έφτασε ως εδώ παραγκωνίζοντας τους πάντες στη Δεξιά, και διεκδικεί να παραμείνει – παρά τις τρομακτικές επιβαρύνσεις που έχει ως διαχειριστής – επειδή, με πανουργία, διαμόρφωσε τους αντίπαλους του όπως τους ήθελε. Ο Τσίπρας και ο Ανδρουλάκης είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου