Με το πέρας του Ψυχρού Πολέμου, οι θριαμβολογίες για την οριστική, όπως θεωρήθηκε, επικράτηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας επεσκίασαν για ένα διάστημα τις μεγάλες εσωτερικές αντιφάσεις αυτής της τελευταίας. Κατά μέρος τέθηκε το κρίσιμο ερώτημα: πόσο συμβατά είναι μεταξύ τους το φιλελεύθερο και το δημοκρατικό ιδεώδες; Πώς συμβιβάζεται η αρχή του απαραβίαστου των ατομικών δικαιωμάτων και η αρχή της πλειοψηφίας;

Ο Μακρόν οσμίστηκε ότι κινδυνεύει, έκανε πίσω, αλλά, ως φαίνεται, δεν κατάφερε να σπάσει το μέτωπο των Κίτρινων Γιλέκων με την τηλεοπτική του παρέμβαση την περασμένη Δευτέρα. Πρόσφερε πολύ λίγα, πολύ αργά. Αυτή η εκτίμηση πρέπει βέβαια να επιβεβαιωθεί αυτό το Σαββατοκύριακο, 15-16 Δεκεμβρίου, αλλά οι πρώτες (τηλεοπτικές) αντιδράσεις των κομμάτων και των συνδικάτων, λίγα λεπτά μετά την ομιλία του, ήταν σαφώς αρνητικές, προμηνύοντας τη συνέχεια. Κόμματα και συνδικάτα σέρνονται, έντρομα, πίσω από τα Κίτρινα Γιλέκα μην τυχόν και βρεθούν υπόλογα λιποταξίας.

Φαίνεται πως ο φόβος της πολιτικής απώλειας στις ελίτ που παραχώρησαν σημαντικό μέρος της εθνικής πολιτικής κυριαρχίας στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, (στους Αμερικανούς Δημοκρατικούς, στους Γάλλους μακρονικούς, στους Γερμανούς δεξιούς, στο ευρωιερατείο και πολλούς άλλους μικρότερους) πρέπει μάλλον να είναι έντονος. Αν και η πόζα, που θεωρείται απαραίτητο δημόσιο ύφος των κατόχων της εξουσίας, κατορθώνει να κρύψει από τα βλέμματα των πολιτών αυτόν τον φόβο, ο λόγος τους τούς προδίδει.

Η παροιμιώδης ατάκα του Νίκου Κοτζιά «πριν πάω για διακοπές θα λύσω και το Αλβανικό» έχει δικαίως καταλάβει μία θέση στο πάνθεον των κατά καιρούς αμφιλεγόμενων πολιτικών δηλώσεων. Τη νέα ένταση στις ελληνοαλβανικές σχέσεις προκαλεί η απόφαση Ράμα να δημεύσει ουσιαστικά περιουσίες που ανήκουν σε Βορειοηπειρώτες στη Χειμάρρα, με το επιχείρημα της τουριστικής αξιοποίησης.

Τα Κίτρινα Γιλέκα δεν έρχονται απλώς να προστεθούν σε μία σειρά γεγονότων, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι η λεγόμενη φιλελεύθερη συναίνεση (Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά), που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κλυδωνίζεται. Ανεβαίνουν “πίστα” σ’ αυτή τη διαδικασία: η κοινωνική αντίδραση δεν εκφράζεται πλέον μόνο ως αντισυστημική ψήφος, αλλά και ως κοινωνική σύγκρουση.

Δύο λέξεις κυριαρχούν στα σχόλια για το διάγγελμα του Μακρόν προς τον λαό της Γαλλίας, με το οποίο επιχείρησε να κατευνάσει το αυθόρμητο και απατρονάριστο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων που έχει παραλύσει την χώρα εδώ και τρεις εβδομάδες. Και αυτές είναι οι λέξεις «υποχώρηση» σε ό, τι αφορά το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Γάλλου προέδρου και «χαρτζιλίκια» για τις εξαγγελίες του προς τους διαδηλωτές.

Αναταράξεις στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξακολουθεί να προκαλεί το Σύμφωνο του ΟΗΕ για την «Ασφαλή, Ομαλή και Τακτική Μετανάστευση», το οποίο αναμένεται να εγκριθεί την ερχόμενη εβδομάδα σε ειδική σύνοδο του Διεθνούς Οργανισμού στο Μαρακές. Μία μετά την άλλη, αρκετές ευρωπαϊκές χώρες αποχωρούν από αυτό, ενώ Κομισιόν, για να μην φύγει άπρακτη, καθώς ολοκληρώνεται σε λίγους μήνες η θητεία της, σχεδόν εκλιπαρεί για ευρωπαϊκή λύση, σε όποια σημεία υπάρχει συμφωνία των κρατών-μελών.

Οι κολοσσοί της τεχνολογίας, όπως το Facebook και η Google, έχουν γίνει τόσο μεγάλοι, ισχυροί και κυρίαρχοι στον χώρο, με αποτέλεσμα να αποτελούν πλέον κίνδυνο. Αν και δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε περί παραβίασης προσωπικών δεδομένων, δύσκολα μπορούμε να κατανοήσουμε πως αυτό επηρεάζει την καθημερινότητα μας. Έχοντας κάποιος στα χέρια του ένα «έξυπνο κινητό», δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι προσφέρει κυριολεκτικά στο πιάτο όλες τις προσωπικές πληροφορίες του. Ακόμα πιο δύσκολα μπορεί να κατανοήσει, πόσο πολύ αυτές αξίζουν.

Ζούμε σίγουρα ιστορικές στιγμές που, ενδεχομένως, εγκυμονούν ένα πολύ διαφορετικό μέλλον για την Ευρώπη από αυτό που σχεδίαζαν οι γραφειοκράτες της. Στη Γαλλία και στην Ιταλία αλλά και συνολικά στην ΕΕ λόγω των ευρωεκλογών του Μαΐου κρίνονται πολλά, ακόμη και το ίδιο το εγχείρημα της παγκοσμιοποίησης.