Δρόμος Ανοιχτός - Πρωτοβουλία για την συγκρότηση πατριωτικού

Του Δημήτρη Μπελαντή

Στη δημόσια συζήτηση των τελευταίων δεκαετιών, έχει εμφιλοχωρήσει ως κάτι το πολύ ριζοσπαστικό η ιδέα της παράκαμψης ή της πλήρους άρσης και κατάργησης των κρατικών συνόρων – τα ανοιχτά σύνορα. Ιδίως, η θεματική της ελεύθερης μετανάστευσης ή το προσφυγικό ζήτημα αποτελούν βασική αφορμή και βασικό πεδίο για την ανάπτυξη αυτής της «κοσμοπολίτικης» προβληματικής κατά των συνόρων. Συχνά μάλιστα, αυτή η ρητορική προσλαμβάνει και ένα έντονα συγκινησιακό και αξιακό φορτίο, αυθόρμητο κάποιες φορές αλλά, συχνά, και κατασκευασμένο: Ποιος είναι τόσο ανάλγητος απέναντι στους φτωχούς και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας που αναζητούν την επιβίωση για λόγους πολιτικών διώξεων, πολέμων ή απλά της οικονομικής δυστυχίας, της πείνας και του λιμού, ώστε να ζητά συνοριακούς ελέγχους, διοικητικά και νομιμοποιητικά έγγραφα και μηχανισμούς αποκλεισμού πρόσβασης στη χώρα όπου οι μετακινούμενοι επιθυμούν να πάνε; Ποιος είναι τόσο ανάλγητος και απάνθρωπος ώστε να ζητά συνοριοφύλακες, μπάτσους, τείχη, ηλεκτροφόρα σύρματα, νάρκες ή πολυβολεία σε βάρος των δυστυχισμένων ανθρώπων; Μήπως όλα αυτά επιστρατεύονται για να προφυλάξουν τους βολεμένους Δυτικούς ή Ευρωπαίους απέναντι στους φτωχούς του Τρίτου Κόσμου και, άρα, είναι μια κατασταλτική φύλαξη των προνομιούχων απέναντι στους μη προνομιούχους;

Το 82% των εισοδημάτων που δηλώθηκαν πέρυσι στις φορολογικές δηλώσεις ήταν από μισθούς και συντάξεις. Οι υπόλοιποι στην Ελλάδα δηλώνουν περίπου... πένητες.

Του Κώστα Μαρκάζου *

Η «Έκθεση Πισσαρίδη» (όπως καθιερώθηκε να ονομάζεται το «Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία») δίνει έμφαση -ανάμεσα σε πολλά- και στον ανορθολογισμό της φορολογικής αντιμετώπισης των μισθωτών.

Αναφέρει : «Η βάση στη φορολογία εισοδήματος είναι περιορισμένη και επικεντρωμένη υπερβολικά στη μισθωτή εργασία… Η επιβάρυνση είναι υψηλότερη για τη μισθωτή εργασία από τη μη μισθωτή εργασία. Ενδεικτικά, μισθωτός που λαμβάνει καθαρό μισθό 1.000 ευρώ τον μήνα (δηλαδή 14.000 ευρώ ετησίως, καθώς δίνονται 14 μισθοί) κοστίζει περίπου 23.000 ευρώ ετησίως στον εργοδότη του. Αν ο εργοδότης θέλει να δώσει καθαρή αύξηση στον εργαζόμενο 1.000 ευρώ ετησίως, αυτό θα του κοστίσει περίπου 2.000 ευρώ (με τα υπόλοιπα 1.000 ευρώ να πηγαίνουν στο κράτος). Μισθωτός που λαμβάνει καθαρό μισθό 2.500 ευρώ τον μήνα (δηλαδή 35.000 ευρώ ετησίως) κοστίζει 76.000 ευρώ ετησίως στον εργοδότη του και το κόστος του εργοδότη για καθαρή αύξηση 1.000 ευρώ στον εργαζόμενο είναι 3.000 ευρώ (με τις υπόλοιπες 2.000 ευρώ να πηγαίνουν στο κράτος)».

Του Γιώργου Καλογήρου

“Μια κοινωνική επιδημία ξεσπά, που σε άλλες εποχές θα φαινόταν παραλογισμός: η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία, έξαφνα, βρίσκεται οπισθοδρομημένη σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Νομίζει κανείς πως της κόπηκαν όλα τα μέσα της διατροφής, από καμιά πείνα ή από κανένα εξολοθρευτικό πόλεμο. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα διατροφής, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο”.

Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, Κομμουνιστικό Μανιφέστο, 1848.

Μία από τις πιο δημοφιλείς εικόνες στην τηλεοπτική Ισχυρή Ελλάδα των χρόνων του “εκσυγχρονισμού” ήταν τα μπλόκα των αγροτών σε κόμβους της εθνικής οδού, όπου συχνά οι διαμαρτυρόμενοι για τις χαμηλές τιμές πώλησης παραγωγοί του πρωτογενούς τομέα προτιμούσαν να πετάξουν στο δρόμο το γάλα, τις ντομάτες και τα πορτοκάλια τους. Άκρως συμβολική, και ταυτόχρονα απόλυτα πραγματική, αντανάκλαση της μαρξικής “αποξένωσης” του παραγωγού από το ίδιο το προϊόν της εργασίας του, η ισχυρή αυτή εικόνα αποτελούσε ταυτόχρονα προοικονομία για τις συντριπτικές απώλειες που επρόκειτο να δεχθούν λίγα χρόνια αργότερα τα εισοδήματα και το επίπεδο διαβίωσης της πλειοψηφίας των εργαζομένων.