Ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της Ουκρανίας απασχολεί έντονα τους ιθύνοντες της εξ. πολιτικής των ΗΠΑ ήδη από τις πρώτες μέρες της ανεξαρτησίας της χώρας το 1991, καθώς τον θεωρούν παράγοντα «κλειδί» στη διαμόρφωση της ισορροπίας ισχύος στο μη Ρωσικό πρώην Σοβιετικό χώρο, από την οποία πιστεύουν ότι εξαρτάται η εδαφική ακεραιότητα της Ρωσίας και το status της ως παγκόσμια δύναμη. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, εάν η Ουκρανία (ολόκληρη) ενσωματωθεί οργανικά στις ευρωατλαντικές δομές, τότε η Ρωσία θα περιχαρακωθεί στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ θα ενεργοποιηθούν δυναμικές που θα θέτουν υπό σοβαρή αμφισβήτηση την επιρροή της Μόσχας και στον υπόλοιπο μη Ρωσικό πρώην Σοβιετικό χώρο.
Σε αυτήν την περίπτωση εκτιμάται ότι η πορεία ανασυγκρότησης της Ρωσίας ως παγκόσμια δύναμη θα ακυρωθεί, ενώ θα ενισχυθούν φυγόκεντρες δυνάμεις σε διάφορες περιφέρειες της τροφοδοτούμενες από την ισχυροποίηση ανταγωνιστικών προς αυτήν παραγόντων, ιδιαίτερα στο νότιο Καύκασο και την κεντρική Ασία. Συνακόλουθα για τη Μόσχα δε θα μένει πλέον άλλη επιλογή από το να επιδιώξει την πρόσδεση της στη Δύση, με τους όρους της τελευταίας, εφόσον θέλει να αποφύγει το διαμελισμό και τον υποβιβασμό της σε παρακμάζουσα δεύτερης κλάσης δύναμη. Σε αυτά τα πλαίσια ο Λευκός Οίκος εργάστηκε σταθερά και επίμονα για την ανεξαρτητοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της Ουκρανίας από τη Ρωσία, ενώ ανά περιόδους κινήθηκε πιο τολμηρά, εμβαθύνοντας τη σύνδεση του Κιέβου με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
