Το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς θεσμοί, ο ΟΗΕ και κάποιες Συμβάσεις υποχρεωτικών για τους συμβαλλόμενους προνοιών (με την έννοια ότι τις ενσωματώνουν στο εσωτερικό δίκαιο) είναι μεγάλη κατάκτηση του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Κάτι που στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητο, είναι το γεγονός πως το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί δεν αφορούν κάποια παγκόσμια δικαιοσύνη προάγγελο κάποιας παγκόσμιας εξουσίας ή και παγκόσμιου κράτους. Είναι δίκαιο της διεθνούς τάξης, η οποία επικάθεται πάνω στις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές των θουκυδίδειων αξιωμάτων.

Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά την τουρκική εξωτερική πολιτική διαπιστώνει ότι η Άγκυρα εννοεί αυτά που λέει. Κατά μία έννοια, προαναγγέλλει τις κινήσεις της, ειδικά τις επιθετικές κινήσεις της. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για κάποιου είδους ειλικρίνεια. Το κάνει με σκοπό να καλλιεργήσει την εντύπωση διεθνώς πως υφίσταται μία διαφορά, να εθίσει τη διεθνή κοινότητα με την ιδέα ότι η απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ή και χρήσης στρατιωτικής βίας είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός διπλωματικού αδιεξόδου.

Η Άγκυρα έμαθε πολύ καλά την προβλέψιμη τακτική της ελληνικής πλευράς, ενώ η Λευκωσία επιμένει σε μια αδιέξοδη πορεία διευκολύνοντας την εδραίωση των κατοχικών τετελεσμένων. Η κατοχική δύναμη, αξιοποιώντας το παιχνίδι ισχύος, δεν αποδέχθηκε οτιδήποτε λιγότερο που θα επηρέαζε τον μεγάλο στόχο που είναι ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου. Δεν έκανε βήμα πίσω όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθώντας την ελληνική πλευρά να υιοθετεί μια τακτική, στη βάση της οποίας βαθμηδόν οδηγεί στην ικανοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων.

Ήταν ένα πρωτοφανές, τεράστιο κοινωνικό γεγονός, μια στιγμή στην ιστορία παντελώς ιδιαίτερη και σημαντική που κράτησε τρεις μέρες, από Παρασκευή 15 έως Κυριακή 17 Αυγούστου του 1969. Αν σκεφτούμε πως πριν από την έναρξη του 65ωρου μουσικού μαραθώνιου προηγήθηκε ένα κήρυγμα αγάπης-προσευχή του Ινδού πνευματικού δασκάλου Σουάμι Σατσιντανάτα, μπορεί να θεωρήσει κανείς το γεγονός του Woodstock ως μία στιγμιαία παθητική αντίσταση τύπου Γκάντι σε ένα κόσμο που δεν άρεσε στους νέους. Ήταν μια μείζονα αυθόρμητη κοινωνική αντίδραση στον δυτικό παράδεισο.

"Όχι σε μια Ευρώπη-φρούριο!", κάπως έτσι επιγραφόταν ένα άρθρο του Γιούργκεν Χάμπερμας που αναδημοσίευε το περιοδικό Αντί το 1993 – αν θυμάμαι καλά τη χρονιά. Η μετάφραση ήταν δική μου, από τις πρώτες μου συνεργασίες στον ελληνικό Τύπο. Το περιεχόμενο του άρθρου εύκολα μπορεί κανείς να το ανασυγκροτήσει από τον τίτλο.

Από καιρό τώρα το Facebook έχει πάψει να αρκείται στο να γνωρίζει απλώς πού βρισκόμαστε, με ποιον είμαστε και τι κάνουμε. Δεν του φθάνει να αναγνωρίζει τις προσωπικές μας προτιμήσεις και τις δραστηριότητές μας. Αυτές μπορεί να τις γνωρίζει κάθε τεχνολογική εφαρμογή που βασίζεται στα likes μας, στον ποιόν ακολουθούμε κι επικοινωνούμε και στο τι αγοράζουμε. Επίσης όλες αυτές οι εφαρμογές και τα δίκτυα μπορούν να ακούσουν τι λέμε στο τηλέφωνό μας. Οι εφαρμογές αυτές συγκεντρώνουν τα δεδομένα για το τι λέμε και τι κάνουμε, τα ομαδοποιούν και τα πωλούν σε όποια εταιρεία πλειοδοτήσει.

Για ένα ακόμα καλοκαίρι οι πυρκαγιές κατατρώγουν την Ελλάδα. Το θετικό είναι ότι φέτος, μέχρι σήμερα, δεν έχουμε θρηνήσει θύματα. Οι πυρκαγιές, ωστόσο, είναι ενδημικό φαινόμενο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ο βαρύς απολογισμός των τελευταίων ετών, εκτός του ότι αναδεικνύει τις διαχρονικές παθογένειες, αναδεικνύει και την άμεση ανάγκη αλλαγής του μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενου μοντέλου δασοπυρόσβεσης-αεροπυρόσβεσης στην Ελλάδα.

Μόλις πριν λίγους μήνες η Ν.Δ ζητούσε να αλλάξει η «σκληρή» συνταγματική πρόβλεψη για τα δάση, γιατί εμποδίζει  τις ιδιωτικές επενδύσεις. Δείτε τι έλεγαν οι σημερινοί υπουργοί της.

Είκοσι τρία χρόνια πέρασαν από τις εν ψυχρώ δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Η μια εικόνα, που παραμένει στη μνήμη, είναι αυτή με τους «Γκρίζους Λύκους» να κτυπούν μέχρι θανάτου τον Τάσο. Το… έγκλημα του; Συμμετείχε σε μια πορεία διαμαρτυρίας για να προβάλει την ανάγκη, την απαίτηση, για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Περικυκλώθηκε και κτυπήθηκε με ξύλα και πέτρες με τη μανία του φανατισμού, με τη βαρβαρότητα του κατακτητή.

Η ιστορία της τρέχουσας οικονομικής, πολιτικής πανωλεθρίας της Ελλάδος και η ψυχική αναταραχή των μεμονωμένων και του έθνους, μεταξύ απελπισίας και αγωνίας, μας ταλανίζει σαν εφιάλτης στον ύπνο και στον ξύπνιο. Πραγματώθηκε εκείνο που ήδη το 1999 περιέγραψε με εκπληκτική προφητική σαφήνεια ο Ρωμάνο Μάδερα: ένα κράτος κυρίαρχο, μέλος της ΕΕ, μίας ισχυρότατης οικονομικής-τεχνικής και πολιτισμικής οντότητος, «αρπάχθηκε, και κρατείται με σκοπό να εργάζεται για λογαριασμό των μεγάλων χρηματοπιστωτικών κέντρων και των μεγάλων επιχειρήσεων»** οι οποίες βρήκαν με απίστευτη ευκολία μία τάξη, συχνά πλήρης "ψυχοπαθών της εξουσίας", τοπικών πολιτικών, προθυμότατων να εκτελέσουν τις επιθυμίες τους (Ο θάνατος του πλησίον, σ.35 Λουίτζι Ζώγια, εκδ. Ίταμος, 2011, Αθήνα).

Από τα πρώτα βήματά τους στην κυβέρνηση το 2002, οι νεοοθωμανοί του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης είχαν επιχειρήσει να προσεταιρισθούν το κουρδικό στοιχείο με δύο τρόπους: Πρώτον, μέσω του πολιτικού Ισλάμ και πιο συγκεκριμένα με το ιδεολόγημα "Τούρκοι και Κούρδοι είμαστε και οι δύο παιδιά των Οθωμανών". Δεύτερον, με την πρωτοβουλία του Ερντογάν για πολιτική λύση του Κουρδικού στο πλαίσιο του τουρκικού κράτους. Στο πλαίσιο αυτό είχαν πραγματοποιηθεί και άτυπες διαπραγματεύσεις του αρχηγού των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Χακάν Φιντάν με τον φυλακισμένο Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

«Κλέφτες» και «Παραιτηθείτε» ήταν μεταξύ των συνθημάτων που φώναζαν οι διαδηλωτές- 24.000 ο αριθμός τους σύμφωνα με το εθνικό πρακτορείο ειδήσεων Agerpress, οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί μπροστά από την έδρα της κυβέρνησης, κρατώντας, πολλοί εξ αυτών, σημαίες της Ρουμανίας.

Περί τους 1.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν σήμερα στην αίθουσα αφίξεων του Διεθνούς Αεροδρομίου του Χονγκ Κονγκ, ξεκινώντας μια σειρά από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που θα αναμένεται να διαρκέσουν όλο το σαββατοκύριακο.

Τις τελευταίες δεκαετίες η όψη της ιταλικής βιομηχανίας άλλαξε ριζικά. Αλλά όχι με τον τρόπο που υπόσχονταν οι κυβερνώντες στη Ρώμη το μακρινό 1991, όταν ξεκίνησε η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Τότε, η διαβεβαίωση ήταν πως οι πωλήσεις των κρατικών βιομηχανιών σε ιδιωτικούς ομίλους θα καθιστούσε πιο σύγχρονο και αποτελεσματικό τον ιταλικό καπιταλισμό. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.

Ας ξεκινήσουμε με ένα σενάριο από αυτά που ονειρεύονται οι εγχώριοι «Ηρακλείς» του αμερικανικού «στέμματος»: οι ΗΠΑ έρχονται σε οριστική ρήξη με την Τουρκία και αποφασίζουν να την πλήξουν στα σοβαρά, οικονομικά και διπλωματικά. Τι ακριβώς θα κέρδιζε και τι θα έχανε η Ελλάδα;