 |
| Φωτογραφία : https://www.dailyartmagazine.com/the-art-of-antonio-berni-through-many-styles-one-timeless-message/ |
Της Βασιλικής Παπαγεωργίου *
Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, και των υπόλοιπων αλλεπάλληλων και εγκιβωτισμένων κρίσεων, ιδίως της υγειονομικής, είναι πλέον εμφανές ότι τα εθνικά κράτη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στον ευρωπαϊκό χώρο, εφαρμόζουν με ταχείς ρυθμούς το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της καθαρής οικονομίας της αγοράς, συγκαλυμμένο από τη ρητορική της ανάπτυξης, όπως αυτή που εμπεριέχεται στα ποικίλα “σχέδια ανάκαμψης”. Το κράτος πρόνοιας υποχωρεί δραματικά, εκατομμύρια θέσεις εργασίας χάνονται, και ένα μεγάλο μέρος πληθυσμού φτωχοποιείται.
Αυτή η “ρεζέρβα” εργατικού δυναμικού κινείται ανάμεσα σε διαστήματα ανεργίας και προσωρινής/ ευέλικτης/ άτυπης απασχόλησης, είτε ανάμεσα σε μηδενικό εισόδημα και κάποιας μορφής επιδότηση/οικονομική παροχή. Επιπλέον είναι ένα κοινωνικό σώμα κατά κανόνα εκτός εκπροσώπησης, κυρίως αν μιλάμε για τους άνεργους, αφού δεν υπάρχει συλλογικός φορέας που να αντισταθμίζει την απουσία του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού– πλεονέκτημα που σε κάποιο βαθμό δε στερούνται οι εργαζόμενοι (αν και αυτό είναι μία γενίκευση που δε φαίνεται να ισχύει στον ίδιο βαθμό για κατηγορίες που περιλαμβάνουν έκτακτους του δημοσίου τομέα ή πολλούς εργαζόμενους του ιδιωτικού).
