Η προηγούμενη φορά που μας απασχόλησε ήταν όταν αξίωσε και πέτυχε την απόσυρση αποσπάσματος του σημαντικού δημοσιογράφου Πέτρου Παπακωνσταντίνου από σχολικό βιβλίο, υποστηρίζοντας ότι η ρητή αναφορά σε Εβραίους και Άραβες αποτελεί δείγμα αντισημιτισμού και κήρυγμα μίσους. Η εξωφρενική αξίωση δεν θα μπορούσε να γίνει δεκτή ακόμα και από την πιο αντιδραστική κυβέρνηση, αν δεν συνέβαινε, όπως έχουμε τονίσει ξανά, το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο να δεσμεύονται από μια σειρά εξαρτήσεις από το Ισραήλ.

Το ΚΙΣ επανήλθε με ανακοίνωσή του στις 3 Σεπτέμβρη 2025, με την οποία ξιφουλκεί κατά τα ειωθότα εναντίον του διάχυτου στη χώρα (και ευρύτερα στην ανθρωπότητα) αντισημιτισμού -το οποίο είναι «αυτό με το οποίο επέλεξε να ασχοληθεί από όλα τα προβλήματα του κόσμου», όπως θα έλεγε και μια Βρετανίδα τουρίστρια στη Νάξο. Η ανακοίνωση του ΚΙΣ έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον, υπό την έννοια ότι αποτελεί ένα εξαιρετικό υπόδειγμα για το πώς ο λόγος της ρητής ή κεκαλυμμένης υποστήριξης στο Ισραήλ κινείται σταθερά ανάμεσα στη στρέβλωση και το ψέμα για να πετύχει την αυτοθυματοποίηση. Και, κυρίως, πώς με αυτόν τον τρόπο καταλήγει να διολισθαίνει σχεδόν πάντα σε αυτά τα οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει για να αποκρούσει: τη σχετικοποίηση και τον αντισημιτισμό.

Η ανακοίνωση του ΚΙΣ ξεκινά με ένα ψέμα. «Η ρητορική της βίας έχει ήδη μετατραπεί σε άσκηση βίας», γράφει. Ας αφήσουμε έξω την υποκειμενική συζήτηση για το τι αποτελεί «ρητορική βίας» και ας πάμε στα αντικειμενικά γεγονότα: καμία άσκηση βίας απολύτως δεν έχει υπάρξει κατά οποιουδήποτε Ισραηλινού ή Εβραίου στην Ελλάδα. Το ΚΙΣ ψεύδεται. Κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων που έχουν πραγματοποιηθεί ενάντια στη Γενοκτονία έχει ασκηθεί βία ασφαλώς, αλλά εναντίον των διαδηλωτών και όχι Εβραίων, με θύτη την Ελληνική Αστυνομία και αδιευκρίνιστης καταγωγής μπράβους με πολιτικά. Η χρήση αυτού του ψέματος είναι απαραίτητη για το ΚΙΣ, όχι μονάχα για να δικαιολογήσει όσα θα αναφέρει παρακάτω κουνώντας το δάκτυλο, αλλά και για να στηρίξει τη μόνιμη επωδό του σιωνισμού. Σύμφωνα με αυτήν, ο κόσμος όλος είναι ένα μέρος στον οποίον οι μη-Εβραίοι προσπαθούν να κάνουν κακό στους Εβραίους, οι οποίοι επομένως εύλογα αμύνονται.

Στη συνέχεια της ανακοίνωσης, το Συμβούλιο παραπονιέται για συνθήματα σε τοίχους τα οποία καλούν «στη μαζική δολοφονία Ισραηλινών πολιτών και Εβραίων που υπερασπίζονται τη σιωνιστική ιδέα, δηλαδή το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας των εθνών». Χρειάζονται πράγματι κάποια δευτερόλεπτα για να περάσει κανείς από την ειλικρινή συγκίνηση που προκαλεί αυτή η φράση, στη συνειδητοποίηση ότι οι εν λόγω «Ισραηλινοί πολίτες» είναι οι στρατιώτες που σκοτώνουν παιδιά, πυροβολούν ικέτες που προσφεύγουν στις περιοχές όπου υποτίθεται ότι παρέχεται τροφή και ποζάρουν με τα προσωπικά αντικείμενα των νεκρών ως τρόπαια -και ότι το επίμαχο σύνθημα είναι το «Death to the IDF», δεδομένου ότι κανένα άλλο σύνθημα σε τοίχο δεν καλεί σε θάνατο. Άλλωστε, συνθήματα του τύπου «θάνατος στους Εβραίους» δεν γίνεται να εμφανιστούν σε αυτοί τη φάση σε κανέναν τοίχο, δεδομένου ότι οι πολιτικοί χώροι που τα χρησιμοποιούν συγκαταλέγονται σήμερα στους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Ισραήλ.