Όποιος παρακολουθεί προσεκτικά την τουρκική εξωτερική πολιτική διαπιστώνει ότι η Άγκυρα εννοεί αυτά που λέει. Κατά μία έννοια, προαναγγέλλει τις κινήσεις της, ειδικά τις επιθετικές κινήσεις της. Δεν πρόκειται, βεβαίως, για κάποιου είδους ειλικρίνεια. Το κάνει με σκοπό να καλλιεργήσει την εντύπωση διεθνώς πως υφίσταται μία διαφορά, να εθίσει τη διεθνή κοινότητα με την ιδέα ότι η απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας ή και χρήσης στρατιωτικής βίας είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός διπλωματικού αδιεξόδου.

Από τα πρώτα βήματά τους στην κυβέρνηση το 2002, οι νεοοθωμανοί του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης είχαν επιχειρήσει να προσεταιρισθούν το κουρδικό στοιχείο με δύο τρόπους: Πρώτον, μέσω του πολιτικού Ισλάμ και πιο συγκεκριμένα με το ιδεολόγημα "Τούρκοι και Κούρδοι είμαστε και οι δύο παιδιά των Οθωμανών". Δεύτερον, με την πρωτοβουλία του Ερντογάν για πολιτική λύση του Κουρδικού στο πλαίσιο του τουρκικού κράτους. Στο πλαίσιο αυτό είχαν πραγματοποιηθεί και άτυπες διαπραγματεύσεις του αρχηγού των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Χακάν Φιντάν με τον φυλακισμένο Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Προετοιμαζόμενος για τη συνάντησή του με τον Τραμπ στο περιθώριο των G20 στην Οσάκα της Ιαπωνίας, ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε να ελπίζει κάτι καλύτερο από τις δηλώσεις που έκανε μετά τη συνομιλία τους ο Αμερικανός πρόεδρος. Στην πραγματικότητα, ο τελευταίος δικαιολόγησε απολύτως τη στάση του Τούρκου ομολόγου του στο επίμαχο ζήτημα των ρωσικών S-400, ελπίζοντας ότι θα τον επαναφέρει στο δυτικό "μαντρί".

Σε προηγούμενο άρθρο μου απάντησα σημείο προς σημείο στην παρέμβαση Σημίτη (Καθημερινή 9-6-2019). Για την ακρίβεια στα επιχειρήματα που επικαλέσθηκε για να καταλήξει στην πολιτική πρότασή του. Σ’ αυτό το άρθρο μου θα προσπαθήσω να δείξω τι ακριβώς βρίσκεται πίσω από την ακροτελεύτια παράγραφο, που είναι και το “ζουμί”: «Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, την συμπαράσταση τόσο της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ».

Παρότι η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ανταποκρίθηκε στην ηθική και συμβατική υποχρέωσή της προς την Ελλάδα για την καταβολή επανορθώσεων και βεβαίως για εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Ακολούθησε παρελκυστική τακτική όσον αφορά τις γερμανικές οφειλές. Παρέπεμψε την ικανοποίηση των ελληνικών διεκδικήσεων μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, το Βερολίνο ισχυρίσθηκε ότι το θέμα έχει κλείσει!

Είναι κοινός τόπος ότι τα τελευταία χρόνια, δια της διολισθήσεως, η ΕΕ έχει αποκτήσει αφεντικό (Γερμανία), ιεραρχία και μεταμοντέρνες αποικίες, όπως η Ελλάδα. Η οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 διευκόλυνε και επιτάχυνε αυτή την εξέλιξη, δηλαδή τη μετάλλαξη σε ‘γερμανική Ευρώπη’. Ταυτοχρόνως, όμως, έβγαλε στην επιφάνεια τις αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και όξυνε τις αντιθέσεις.