Του Περικλή Δανόπουλου
Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες κοινωνίες. Ξέρω τι έγινε στην δική μας. Κάπου νομίζω ότι καταλαβαίνω που χάθηκε το παιχνίδι. Οι λέξεις στην εποχή που ζούμε, έχουν τεράστια δύναμη, ειδικά όταν εκφέρονται με συνεχή και συστηματικό τρόπο, από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Κανονικότητα και ελευθερία. Μαζί οι δύο λέξεις, που κάποτε θεωρούσαμε έννοιες αυτονόητες. Εκεί είναι το κλειδί, στα αυτονόητα, στα ειωθότα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, που όλη αυτή η επιχείρηση, αρχικά μετακύλισης των ευθυνών στους πολίτες, και στην συνέχεια χειραγώγησης, έλαβε τον τίτλο ''επιχείρηση ελευθερία''. Η διαχείριση του τρόμου, μέσω του τρομολαγνικού αφηγήματος, οδήγησε σε κάτι φαινομενικά ανώδυνο. Η αρχική καραντίνα, οδήγησε στο νέο κανονιστικό πλαίσιο, που έλεγε πότε μπορεί να βγει ο πολίτης, γιατί έπρεπε να βγει, τα γνωστά κ...χαρτα με τους λόγους μετακίνησης, ο εξευτελισμός του ελέγχου από τα όργανα εξουσίας.
