Από αυτή τη σκοπιά, η σημασία της αναγνώρισης και αντιμετώπισης του αντισημιτισμού υπερβαίνει το ιστορικό του πλαίσιο και αγγίζει τον ίδιο τον πυρήνα της ηθικής και πολιτικής συγκρότησης των σύγχρονων κοινωνιών. Και αυτό διότι σηματοδότησε με τον πιο σκληρό τρόπο το πόσο εύκολα οι ηθικές και δημοκρατικές μας αξίες μπορούν όχι απλώς να υπαναχωρήσουν, αλλά να καταρρεύσουν ολοκληρωτικά. Η κανονικοποίηση της μισαλλοδοξίας, της βίας, του μίσους απέναντι στον Άλλο, των προκαταλήψεων οδήγησε στη δημιουργία ενός δομικού, θεσμικού μηχανισμού κοινωνικού αποκλεισμού που δεν αφορά απλώς τον εβραϊκό λαό, αλλά και άλλες εθνοτικές και κοινωνικές μειονότητες.
Του Σπύρου Μαλάμη *
Εργαλειοποιώντας τον αντισημιτισμό
Ωστόσο, δεδομένης και της σημερινής συγκυρίας, η αναγνώριση της ιστορικής σημασίας του αντισημιτισμού δεν μπορεί να αποτελεί ηθική ασπίδα ή ανάχωμα απέναντι στο δικαίωμα άσκησης δημόσιας κριτικής στη γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, ή στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Η σύγχυση μεταξύ αντισημιτισμού και κριτικής στο Ισραήλ, ή, καλύτερα, η ταύτιση αυτών των δύο, έρχεται να αναιρέσει την ιστορική σημασία του όρου, συνδέοντάς τον άρρηκτα με τις κρατικές πολιτικές του Ισραήλ. Ο D. Fassin θα ονομάσει την παραπάνω λογική ως έναν μηχανισμό ηθικής αντιστροφής, όπου τα όρια μεταξύ θυματοποίησης και κρατικής εξουσίας/ισχύος είναι δυσδιάκριτα. Με τον τρόπο αυτό ο αντισημιτισμός ενσωματώνεται οργανικά στην κρατική πολιτική ως επικοινωνιακός/ρητορικός μηχανισμός ισχύος.
