Η πιθανότητα πυρηνικού πολέμου. «Ξεκινάμε από το γενικό για να πάμε στο ειδικό», συνήθιζε να λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου *
Ήταν παράξενοι καιροί. Ελάχιστοι λογικοί άνθρωποι και μερικοί εκκεντρικοί πολιτικοί πίστευαν ότι ο πόλεμος ήταν δυνατό να αναβληθεί επ’ άπειρον. Τα καταφύγια στα πάρκα και οι αντιασφυξιογόνες μάσκες δεν ήταν μόνο για επίδειξη. Κι όμως όλοι, ακόμα κι οι πιο ταλαιπωρημένοι πρόσφυγες, παρίσταναν τους αισιόδοξους.
Περιγραφή της ζωής στο προπολεμικό Παρίσι από τον Έρικ Άμπλερ στην Αυτοβιογραφία του.
Διαβάζοντας τον τίτλο μας ίσως πολλοί αναγνώστες διερωτηθούν τι σχέση μπορεί να έχει αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γάζα ή στη Δυτική Όχθη με όσα γίνονται ή ετοιμάζονται να γίνουν στην Ουκρανία, στο Αζερμπαϊτζάν ή στην Ταϊβάν, πολύ περισσότερο με το μέλλον του BRICS ή την πιθανότητα πυρηνικού πολέμου στην Ευρώπη. Εκ πρώτης όψεως αυτά όλα φαίνονται μάλλον ασύνδετα μεταξύ τους γεγονότα.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν ένας έξοχος αναλυτής της παγκόσμιας κατάστασης, συνήθιζε να λέει ότι «ξεκινάμε από το γενικό για να πάμε στο ειδικό». Στο παρόν άρθρο θα επιχειρήσουμε να δείξουμε, όσο μπορούμε και αν το καταφέρουμε, ότι όλα τα φαινόμενα που περιγράψαμε και άλλα ακόμα συνδέονται και αποτελούν τις εκφάνσεις ενός βασικού φαινομένου, απολύτως εύλογου και αναμενόμενου εξάλλου: της προσπάθειας των αρχουσών τάξεων του παγκόσμιου καπιταλισμού και της συλλογικής Δύσης, της Αυτοκρατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου και των αμερικανικών όπλων, με επικεφαλής το Ισραήλ, τα διάφορα σιωνιστικά λόμπι και τις Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρήσουν την ηγεμονική θέση τους στον πλανήτη.
Θα επιχειρήσουμε επίσης να δείξουμε ότι το τι θα συμβεί τώρα, μέσα στον Αύγουστο στην Παλαιστίνη, μπορεί να έχει καθοριστικές συνέπειες για όλο τον κόσμο. Γιατί είναι δυστυχώς πολύ πιθανό ότι ο κ. Νετανιάχου θα χρησιμοποιήσει, όπως άλλωστε έκανε και άλλες φορές, τη θερινή ραστώνη, αιφνιδιάζοντας με μια απότομη κλιμάκωση τις γενοκτονικές πρακτικές του στη Γάζα, όπου ήδη, οι μερίδες φαγητού που αντιστοιχούν στον μέσο κάτοικο της ζώνης, υπολογίζεται ότι είναι μικρότερες από τις μερίδες φαγητού που απολάμβαναν οι κρατούμενοι στο Νταχάου, το Άουσβιτς και το Μπούχενβαλντ.
Αν δεν αναλύσει κάποιος τις κοινωνικές δυνάμεις πίσω από τους διάφορους πολιτικούς ηγέτες και τις πολιτικές δυνάμεις διεθνώς, αλλά σταθεί μόνο στην α’ ή στη β’ δήλωση ενός πολιτικού, όπως για παράδειγμα ο Νετανιάχου ή ο Τραμπ, τότε, όχι μόνο δεν μπορεί να αναλύσει και να προβλέψει τα γεγονότα, αλλά κινδυνεύει και να πέσει θύμα πολύ επικίνδυνων αυταπατών και επιχειρήσεων παραπλάνησης. Αυτό συνέβη π.χ. με τη σοβιετική ηγεσία το 1939-41, οδηγώντας παραλίγο στην ήττα της ΕΣΣΔ, αλλά και στη δεκαετία του 1980 οδηγώντας τελικά στη διάλυση της ΕΣΣΔ. Φανταζόμαστε βέβαια ότι σήμερα, και η ρωσική και η κινεζική ηγεσία, με την τεράστια ιστορική εμπειρία που έχουν στη διάθεσή τους, είναι πολύ σοφότερες από ότι στο παρελθόν.
Ο παγκόσμιος ρόλος του Ισραήλ
Ένας φίλος που συζητούσα προσπαθούσε τις προάλλες επί δίωρο να με πείσει για τη φιλική προδιάθεση της ισραηλινής ηγεσίας προς τη Μόσχα και το Πεκίνο. Μου έλεγε μάλιστα πόσο τον εντυπωσίασε το γεγονός ότι το Ισραήλ πουλάει στους Κινέζους διάφορα αμυντικά προϊόντα που οι Ηνωμένες Πολιτείες απαγορεύουν την εξαγωγή τους στην Κίνα. Συζητήσαμε για πολλά και διάφορα, από την επίθεση του Σαακασβίλι (δύο Υπουργοί του οποίου είχαν και ισραηλινή υπηκοότητα) κατά των ρωσικών δυνάμεων στην Οσετία έως τον εξοπλισμό της πολιτοφυλακής Αζόφ από το Ισραήλ και τον ρόλο του τελευταίου στην εκκαθάριση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, μια επιχείρηση που εντάσσεται στο σχέδιο ανοίγματος οριζοντίου διαδρόμου από τη ΝΑΤΟϊκή Τουρκία προς την Κασπία και την κεντρική Ασία.
Αυτό όμως που τελικά τον έπεισε ότι είχα δίκιο ήταν το ακόλουθο επιχείρημα που του ανέπτυξα.
Τι μάθαμε από τη γενοκτονία
Επί δύο χρόνια διαπιστώσαμε ότι το Ισραήλ ήταν σε θέση να πραγματοποιήσει μια γιγαντιαία επιχείρηση εθνοκάθαρσης εξελισσόμενης σε γενοκτονία ενώπιον όλης της ανθρωπότητας, χωρίς όχι μόνο να το ενοχλεί κανείς, αλλά και ενισχυόμενο με όπλα, οικονομικά και πολιτικο-διπλωματικά από τη «συλλογική Δύση».
Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να κάνει καμία άλλη από τις μεγάλες δυνάμεις, ούτε ακόμα η Αμερική, η Ρωσία ή η Κίνα, δεν θα είχαν τα πολιτικά περιθώρια να το κάνουν.
Και αντιστρόφως βέβαια. Μια δύναμη που πάει εκεί και μάλιστα τόσο επιδεικτικά, ποντάρει βαθιά στον μετασχηματισμό ολόκληρου του κόσμου σε ολοκληρωτική, νεοφασιστική κατεύθυνση.
Η δυνατότητα του Ισραήλ να το κάνει αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το ότι διαθέτει την αμέριστη υποστήριξη του πραγματικού κέντρου της εξουσίας στον κόσμο μας, που είναι το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Το ότι μπορεί να το κάνει ανεξαρτήτως των αντιδράσεων της κοινής γνώμης αποδεικνύει επίσης τις τεράστιες προόδους του ολοκληρωτισμού στις υποτιθέμενες δημοκρατίες μας. Αν στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ χρησιμοποιεί τις μεθόδους των «Ασσασίνων» για να εξοντώσει την ηγεσία των αντιπάλων του, το ίδιο κάνει, όπως και το ΝΑΤΟϊκό λόμπι σε όλη τη Δύση, όχι δολοφονώντας, αλλά εξαγοράζοντας και εκβιάζοντας τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού, επικοινωνιακού και διανοητικού προσωπικού της. Έτσι, όταν οι κοινωνίες θέλουν να αλλάξουν πορεία, διαπιστώνουν ότι τις έχουν «αποκεφαλίσει», δεν υπάρχουν ιδέες, ηγεσίες, κόμματα, μέσα να τις εκφράσουν.
Είναι τέτοιος ο έλεγχος του Ισραήλ που η Κάμαλα Χάρις έχασε τις εκλογές γιατί δεν θέλησε να πάρει έστω και τις ελάχιστες αποστάσεις από αυτό, αποξενώνοντας έτσι μια κρίσιμη μάζα Δημοκρατικών ψηφοφόρων που δεν πήγε να ψηφίσει στις πολιτείες που έκριναν το τελικό αποτέλεσμα. Όσο για τον Τραμπ, δεν χρειάστηκαν ούτε καν τέσσερις μήνες για να αποδείξει, επιτιθέμενος στο Ιράν, ότι δεν είναι παρά μαριονέτα του Νετανιάχου, το άλογο που έστεψε βασιλιά ο Αυτοκράτωρ.
Στην Ευρώπη τα ίδια. Λίγο μετά την απρόκλητη επίθεση του Ισραήλ και των ΗΠΑ κατά του Ιράν, οι υποτιθέμενοι ηγέτες της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας απείλησαν με κυρώσεις την Τεχεράνη, το θύμα της επίθεσης.
Δεν λέω, φαίνεται υπερβολικό, αλλά βρείτε εσείς έστω ένα γεγονός, ακόμα και δευτερεύον, που να διαψεύδει την εικόνα ότι η μεγάλη πλειοψηφία της δυτικής πολιτικής τάξης όντας υπάλληλοι του χρηματιστικού κεφαλαίου είναι και υπάλληλοι του Νετανιάχου.
Στο φως των παραπάνω αντιλαμβάνεται κανείς ότι το Ισραήλ δεν είναι παρά το κομμάτι που φαίνεται ενός «παγόβουνου», μιας αόρατης, αλλά εξαιρετικά ισχυρής Αυτοκρατορίας του Χρήματος, στο κέντρο της παγκόσμιας εξουσίας. Γιατί μόνο αυτό θα του επέτρεπε να πράττει όσα πράττει.
Είναι όμως αυτό ακριβώς το κέντρο, η Αυτοκρατορία του παγκόσμιου Χρήματος δηλαδή, που δεν θέλει και δεν μπορεί να αποδεχθεί την ανάδυση ανταγωνιστικών κέντρων με μεγάλη ισχύ και σχετική ανεξαρτησία, όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και άλλες δυνάμεις του Νότου, που δεν μπορεί να ανεχθεί το παραμικρό ίχνος ανεξαρτησίας της Ευρώπης και, όλο και λιγότερο, οποιοδήποτε εναπομένον δημοκρατικό και κοινωνικό δικαίωμα των λαϊκών τάξεων στην ίδια τη Δύση. Είναι αυτό το κέντρο που προωθεί τώρα, χάρη και στις νέες τεχνολογίες που διαθέτει ένα νέο ολοκληρωτισμό που θα κάνει τους παλιούς ολοκληρωτισμούς να θυμίζουν τους αλχημιστές σε σχέση με τους χημικούς. Και είναι αυτό το κέντρο που, παρά τις επιμέρους τακτικές διαφορές, πειραματίζεται πια ή σχεδιάζει τη χρήση της στρατιωτικής βίας εναντίον των αντιπάλων του.
Θεωρήσαμε αναγκαία αυτή την εισαγωγή, ώστε να αναπτύξουμε καλύτερα σε επόμενο άρθρο τόσο την άποψή μας για την κατάσταση στην Παλαιστίνη όσο και για τις πιθανές παγκόσμιες συνέπειές της.
* Ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, διαχειριστής της σελίδας konstantakopoulos.gr και συνιδρυτής της Delphi Initiative. Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία: “Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου