... και η Ελλάδα που μένει απ’ έξω
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη *
Υπάρχει μια αριστερά -ή τουλάχιστον ένα κομμάτι της- που τα τελευταία χρόνια έχει απομακρυνθεί από την κοινωνική πραγματικότητα, από τη φτώχεια, από το τραύμα, από την αδικία. Μια αριστερά που δεν ζει πια μέσα στο λαό, αλλά μέσα σε μονδέρνα σκηνικά.
Σε ένα λαμπερό event, σε έναν προσεκτικά φωτισμένο χώρο, με λίστες προσκεκλημένων, με έλεγχο στην είσοδο, με φωτογραφικούς φακούς που γυαλίζουν τα πρόσωπα και απορροφούν τις σκιές. Μια αριστερά που δεν είναι πια γη, αλλά γυαλιστερό χαρτί. Μια ιλουστρασιόν εκδοχή του εαυτού της.
Μια αριστερά σκέτη αμερικανιά!
Και αυτό δεν είναι πρόβλημα αισθητικής.
Είναι πρόβλημα νοήματος. Απουσίας νοήματος.
Γιατί όταν η παρουσίαση ενός βιβλίου, που θα έπρεπε να είναι χώρος διαλόγου, αυτοκριτικής, ταπεινότητας και επανασύνδεσης με την κοινωνία, μετατρέπεται σε κλειστό θέαμα, σε χώρο ελεγχόμενης πρόσβασης, σε λάμψη, τότε το μήνυμα που εκπέμπεται δεν αφορά την πολιτική μνήμη ή την πολιτική ευθύνη.
Αφορά κάτι άλλο. Ότι υπάρχει μια αριστερά που έχει γίνει κοσμική τάξη, που μιμείται την ελίτ την οποία κάποτε ήθελε να αμφισβητήσει, που διαχειρίζεται την εικόνα της όπως μια εταιρεία διαφημιστικού marketing και που μοιάζει να φοβάται την κοινωνία που λέει ότι εκπροσωπεί.
Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοια events λειτουργούν σαν να προστατεύουν τους ομιλητές από το πραγματικό κοινό.
Την Ελλάδα των ματαιωμένων, των εξουθενωμένων, των φτωχών, των νέων που έφυγαν, των οικογενειών των Τεμπών, των αγροτών που παλεύουν τώρα στους δρόμους, των ανθρώπων που δεν βρίσκουν πια λόγο να πιστέψουν σε κανέναν.
Αυτή η Ελλάδα δεν έχει πρόσβαση σε λίστες προσκεκλημένων.
Δεν περνά από scanners και face-control. Δεν γυαλίζει κάτω από φώτα. Δεν είναι “επικοινωνιακά χρήσιμη”.
Είναι η βαθιά Ελλάδα που ζει στη σκιά της σάπιας μητρόπολης.
Κι όμως, αυτή είναι η Ελλάδα που χρειάζεται πολιτική εκπροσώπηση.
Η ιλουστρασιόν αριστερά δεν απέτυχε επειδή έζησε στην πολυτέλεια. Απέτυχε επειδή ξέχασε ότι η αριστερά δεν είναι lifestyle και αμερικανιές. Είναι ευθύνη, ήθος, τόλμη, αυτοκριτική, και πάνω απ’ όλα παρουσία μέσα στην πραγματική κοινωνία.
Όταν το πολιτικό σύστημα -δεξιό, κεντρώο ή αριστερό- παρουσιάζεται σε περιβάλλοντα που θυμίζουν επιχειρηματικά λανσαρίσματα αντί για πολιτική διαβούλευση, τότε παράγει μόνο εικόνα χωρίς υπόστρωμα, “προοδευτικά” χρώματα χωρίς προοδευτικό περιεχόμενο.
Είναι ο θρίαμβος του πολιτικού PR πάνω στην πολιτική ηθική.
Κι έπειτα αναρωτιούνται γιατί η κοινωνία δεν εμπιστεύεται.
Γιατί απομακρύνθηκε.
Γιατί δεν συγκινείται.
Γιατί δεν συμμετέχει.
Η πολιτική δεν μπορεί να ξαναγεννηθεί μέσα από χλιδάτα events.
Μπορεί να ξαναγεννηθεί μόνο εκεί όπου καίει η αδικία.
Εκεί όπου βράζει η οργή.
Εκεί όπου πενθεί η αλήθεια.
Εκεί όπου ζουν οι άνθρωποι που δεν έχουν να χάσουν τίποτα άλλο εκτός από την ψευδαίσθηση ότι κάποιος τους ακούει.
* Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος, Διδάσκων Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Neapolis.
Πηγή: social media
Πηγή: social media
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου