Της Χρύσας Κακατσάκη
Στην ταινία «Έβδομη σφραγίδα» ο ιππότης Αντόνιο Μπλοκ εξομολογείται σε έναν ιερέα τη στρατηγική που πρόκειται να ακολουθήσει σε μια παρτίδα σκάκι για να νικήσει τον Θάνατο. Μόνο που δεν καταλαβαίνει ότι ο ιερέας είναι ο ίδιος ο Θάνατος. Έτσι και η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται ότι η ήττα της στις αγροτικές κινητοποιήσεις προέρχεται από το ίδιο της το στρατόπεδο. Φίλια πυρά κατά ριπάς από Αντ. Σαμαρά και Κ. Καραμανλή. Αναταράξεις στην κοινοβουλευτική ομάδα με βουλευτές στο αντάρτικο, γιατί δεν έχουν μούτρα να παρουσιαστούν στις εκλογικές τους περιφέρειες. Νεοδημοκράτες συνδικαλιστές και ψηφοφόροι να πρωτοστατούν στα μπλόκα. Η ούτως ή άλλως αναιμική αντιπολίτευση περιορίζεται σε δηλώσεις συμπαράστασης, σαν πολιτική αγγαρεία ή σαν κοινωνική υποχρέωση παρουσίας σε γάμους και βαφτίσια.
Το αδιέξοδο εντείνεται όσο το manual διαχείρισης κρίσεων αχρηστεύεται από τα γεγονότα. Όσο τα κομματόσκυλα επικαλούνται τον νόμο και την τάξη τόσο τα τρακτέρ σπέρνουν πανικό στο Μαξίμου. Η ρητορική του δήθεν ανοιχτού διαλόγου δεν λειτουργεί στην κοινή γνώμη όταν βλέπει παρατεταγμένα τα ΜΑΤ. Έσχατη λύση η «ανεξάρτητη» Δικαιοσύνη που χαρακτηρίζει εγκληματική οργάνωση όλους όσοι αντιστέκονται με ακραίο τρόπο, γιατί τους πνίγει η αγανάκτηση. Τα νοητικά και νομικά άλματα των εισαγγελέων και του Άρειου Πάγου είναι κωμικοτραγικά. Πλημμέλημα τα Τέμπη, πλημμέλημα οι υποκλοπές, κακούργημα τα μπλόκα. Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι η ρωγμή δημιουργήθηκε πλήρως από τις ίδιες τις κυβερνητικές επιλογές. Κανένας εχθρός δεν χρειάστηκε. Αρκούσε η προσποίηση ότι όλα λειτουργούν.
Ο Μητσοτάκης που βασίστηκε στον μύθο της απόλυτης κυριαρχίας και στο προνομιακό ακροατήριο μιας επαρχίας πειθήνιας, τη βλέπει τώρα να γράφει τον δικό της αντίλογο και επίλογο. Η κοινωνική κόπωση από τον εμπαιγμό, την ανικανότητα και την έλλειψη στρατηγικής μετατράπηκε σε ανοιχτή αμφισβήτηση. Οι κραυγές των κτηνοτρόφων που χάνουν τα κοπάδια τους, των αγροτών που νιώθουν ότι αποκόπτονται από τον ομφάλιο λώρο της γης δεν συγκροτούν απλώς μια διαμαρτυρία, αλλά αναδεικνύουν την αποσύνδεση ανάμεσα στην κεντρική εξουσία και την καθημερινότητα εκείνων που παράγουν τα βασικά αγαθά της χώρας. Όλη η απόγνωση σε ένα βιντεάκι νεαρής αγρότισσας. «Για τον καφέ που θα πιω πρέπει να πουλήσω 16 κιλά στάρι».
Δεν ξέρουμε ποιο σχέδιο εκτόνωσης θα επινοήσουν οι ιθύνοντες. Ξέρουμε όμως ότι μεγάλο σώμα της χώρας έχει τελείως αποκολληθεί από την εικόνα της ανάπτυξης και της επίπλαστης ευημερίας. Αντί φάτνες και μελομακάρονα, καμένο πετρέλαιο και η υπενθύμιση ότι η πολιτική φθορά είναι πλέον ανεπίστρεπτη. Μόνο η πραγματικότητα επιστρέφει και μάλιστα την πιο ακατάλληλη στιγμή. Οταν π.χ. η κατάθεση του «Φραπέ» στην εξεταστική έκανε τον Αριστοφάνη να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Η επανάληψη δεν είναι πάντοτε μήτηρ μαθήσεως. Το κυνικό δόγμα «με ενδιαφέρει η επικοινωνία και όχι η ουσία» με το οποίο φωτογραφιζόταν ο Μητσοτάκης πάνω σε στοίβες με σανό έχει πλέον φθαρεί. Τώρα έχει χάσει την ικανότητα να προηγείται των γεγονότων και κυνηγά τις συνέπειές τους.
Η ΝΔ διατηρεί πλέον ως εκλογική της βάση μια λεπτή, σχεδόν εστέτ αριστοκρατία διαπλοκής, οικονομικής υπεροχής και μιντιακής αυτάρκειας, που για χρόνια παρήγε την ψευδαίσθηση σταθερότητας.
Άκυρο επομένως και το δημοσκοπικό δίλημμα: Μητσοτάκης ή χάος, γιατί έχουμε και Μητσοτάκη και χάος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου