Σχόλιο από Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλο

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό και πολύ ευχάριστο, άνθρωποι της τέχνης, που μέχρι σήμερα κατά την άποψη του γράφοντος το σχόλιο, η σχέση τους με το δράμα του ελληνικού λαού κυμάνθηκε σε επιφανειακά και πάντως μη ορατά, επίπεδα, να τοποθετούνται πλέον δημόσια ενάντια στο αίσχος της μη αναστρέψιμης ζημιάς που προκύπτει από την κατάπτυστη, παντελώς ανθελληνική και μειοδοτική «Συμφωνία των Πρεσπών» με ακομπλεξάριστη ματιά που συμπεριλαμβάνει και ευρύτερο πολιτικό διακύβευμα στην τοποθέτησή του.

Διακύβευμα που έχει να κάνει με την γενικότερη κατάντεια του πολιτικού συστήματος διαχρονικά και που επιχειρεί να αιτιολογήσει σωστά, οτι το συλλαλητήριο για την Συμφωνία δεν πρέπει να είναι μόνο για την Συμφωνία αλλά γενικότερα για το επαίσχυντο καθεστώς που επιβλήθηκε στην χώρα τα χρόνια των μνημονίων.

Ο λόγος για τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Δημήτρη Λιγνάδη, που σήμερα τοποθετήθηκε – επιτέλους – με αφορμή μία από τις πτυχές, που συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν τον διαμελισμό του «γενέθλιου τόπου», όπως εύστοχα ονομάζει την Ελλάδα ο Λιγνάδης.

Η στάση του απέναντι στο συλλαλητήριο της Κυριακής που ξεκαθαρίζει τους λόγους για τους οποίους θα κατέβει στο κέντρο της Αθήνας, λόγους αξιοπρέπειας και αντίστασης σε κάθε τι φασιστικό απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν είναι απλά ευπρόσδεκτη σε μια κοινωνία που ψάχνει εναγωνίως να βρεί εκπροσώπους της τέχνης να την στηρίζουν αλλά αποτελεί ακόμα κι αν μπορεί κανείς να του προσάψει χαρακτηριστική καθυστέρηση, μια εκ βαθέων συναισθηματική μα και συνάμα, μια βαθιά πολιτική στάση ενός καταξιωμένου καλλιτέχνη, που αποφάσισε να θέσει στην βάσανο δημόσιας έκθεσης τον ρόλο των καλλιτεχνών απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα, έστω και έξω από την τέχνη του.

Το επόμενο βήμα είναι να ενσωματώσει το περιεχόμενο του δικού του καλέσματος, της δικής του αγανάκτησης, της δικής του συνειδητοποίησης απέναντι στην αποδόμηση της ελληνικής γραμματείας της ιστορίας και της γεωγραφίας, όπως ο ίδιος διαπιστώνει, στον καμβά του καλλιτεχνικού του ταλέντου. Κι αυτό να γίνει με την λογική της στράτευσης, συνεισφοράς και προσφοράς, στην σωτηρία του άσχημου δικού μας παιδιού που όμως τόσο αγαπάμε.

Γιατί απλά η τέχνη είναι αυτή η πολυσύνθετη μορφή κοινωνικής συνείδησης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την δοσμένη κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην χώρα. Σε κάθε χώρα. Και ως τέτοια καθίσταται αναγκαιότητα.Γιατί όπως λέει ο Ερνστ Φίσερ, η τέχνη μπορεί να ανυψώσει τον άνθρωπο από μια αποσπασματική κατάσταση, στη κατάστασση μιας ολόκληρης, ολοκληρωμένης ύπαρξης. Η τέχνη κάνει τον άνθρωπο ικανό να κατανοεί την πραγματικότητα και όχι μόνο τον βοηθά να την υπομένει, αλλά και δυναμώνει την απόφασή του να την κάνει πιο ανθρώπινη και πιο αντάξια του ανθρώπινου γένους. Η τέχνη είναι η ίδια μια κονωνική πραγματικότητα»

Και μια παρατήρηση.

Ακόμα κι αν ο Λιγνάδης δείχνει να διακατέχεται από την φενάκη ενός ψευδεπίγραφου και στείρου ευρωπαϊσμού και να μην κατανοεί, οτι η εθνική του καταγωγή, ούτε συνάδει ούτε μπορεί να συνυπάρχει με τις υπερεθνικές δομές μιας Ευρώπης που δεν είναι Ευρώπη, που δεν είναι δημοκρατική ούτε μετασχηματίζεται, γιατί πολύ απλά οτιδήποτε υπερεθνικό δημιουργείται και υπάρχει για να αποδομήσει τις καταγωγές και τις πατρίδες μέχρι να τις εξαφανίσει, εν τούτοις ο λόγος του είναι βαθιά δημοκρατικός και πατριωτικός ερχόμενος σε αντίθεση με την πλάνη της συνύπαρξης εθνικού και υπερεθνικού που ο ίδιος σε αποστροφή του μέσα στο κείμενο ευαγγελίζεται.

Ακόμα κι έτσι όμως, μέσα από αυτή την μην συνειδητή αντίφαση, υπερισχύει η πραγματική ανάγκη του για ελευθερία, δημοκρατία και ανεξαρτησία.

Και αυτό είναι το κυρίαρχο ζήτημα που υπερισχύει και καθιστά σημαντική την παρέμβασή του.

το άρθρο από το «https://www.liberal.gr/»:

Του Δημήτρη Λιγνάδη

Το σημείωμα τούτο, έχει εξομολογητικό αλλά ΚΑΘΟΛΟΥ απολογητικό περιεχόμενο. Λοιπόν, θα πάω στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, επειδή:

– Θέλω ως πολίτης αυτής της χώρας, να δώσω το παρών στην τελευταία «μάχη», εναντίον μιας -στην καλύτερη περίπτωση- επιβλαβούς συμφωνίας. Μιας συμφωνίας την οποία θεωρώ ότι μελέτησα σφαιρικά και με ψυχραιμία. Όπως σφαιρικά και με ψυχραιμία έχω μελετήσει, παλαιόθεν, και ελληνική Ιστορία και Ελληνική Γραμματεία+Γλώσσα. Αλλά και Γεωγραφία!

– Θέλω, ως -εδώ και δεκαετίες- πολίτης μιας ευρύτερης επικράτειας που ονομάζεται Ευρώπη/Ευρωπαϊκή Ένωση, να διατρανώσω πως η εθνική μου υπόσταση και καταγωγή, μαζί με τον υπερ-εθνικό/ευρωπαϊκό μου προσανατολισμό, συνυπάρχουν. Και αυτή την συνύπαρξη, δε μπορεί κανείς, ένθεν κακείθεν, να μου την θέσει εν αμφιβόλω.

– Ακόμη και αν η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια «χαμένη υπόθεση» θέλω να έχω εκφράσει τις δικές μου αντι-θέσεις. Απέναντι στις… θέσεις (sic), εκείνων που για ένα τόσο κρίσιμο σε βάθος χρόνου, ζήτημα, αποφάσισαν «χωρίς εμένα, για μένα». Ερμηνεύοντας στενά το κοινοβουλευτικό «γράμμα» και παρερμηνεύοντας ευρέως το συνταγματικό «πνεύμα».

– Όπως η -ελαφρά τη καρδία- αντιμετώπιση του «Μακεδονικού», δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου ιστορικών παραχωρήσεων και μειοδοσιών, εδώ και πολλά χρόνια, έτσι και το συλλαλητήριο αυτό (για μένα,τουλάχιστον) ΔΕΝ είναι μόνο για την υπόθεση της Μακεδονίας. Αλλά μια καθ’ όλα αυθόρμητη αλλά καθόλου σπασμωδική αντίδραση. Απέναντι στους μεν και στους δε (νομίζω είμαι σαφής), που εδώ και δεκαετίες, θεωρούν τις λέξεις, Πατρίδα, Ιστορία,κ.λπ. (είναι μακρύς ο κατάλογος), εντελώς ξεπερασμένες. Και άχρηστες για κάτι που, γενικά κι αόριστα, το ονομάζουν «Πρόοδο». Το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αναμενόμενη, εναλλασσόμενη (και συναλλασσόμενη) εξέλιξη. Χωρίς κάποιο πρόσημο. Εξέλιξη η οποία επενδύει πότε σε… φιλελεύθερους και πότε σε ανελεύθερους όρους Οικονομίας και Τεχνολογίας. Μόνο. Και η οποία, μη έχοντας ΠΛΕΟΝ κάποια -οποιαδήποτε- Ηθική, κάποια -οποιαδήποτε- Ιδέα ως κίνητρο, επενδύεται με την εκάστοτε εξουσιαστική… ιδεολογία.

Θα πάω, λοιπόν, στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία. Για να μην αφήσω χώρο σε κανένα να καπηλεύεται τις παραπάνω αξίες. Και να δίνει έτσι έρεισμα στους «απέναντι» (;), να θεωρούν όσους έχουν ανάλογες με μένα θέσεις, πως είμαστε εθνικιστές και μέλη θρησκευτικών οργανώσεων. Στην καλύτερη περίπτωση… οπισθοδρομικοί και γραφικοί. (Πόσο γελοίο. Πόσο κατασκευασμένο. Πόσο βαθιά φασιστικό. Άρα και πόσο επικίνδυνο).

– Θα πάω στο συλλαλητήριο. Όπως θα πάω σε κάθε διαδήλωση για τον κάθε Ζακ, σε κάθε διαμαρτυρία για τον κάθε Βαγγέλη Γιακουμάκη. Για κάθε ένα που οι ιδέες του και η στάση ζωής του ποδοπατήθηκαν… μέχρι θανάτου. Βιολογικού και μη… Θα αντιταχθώ σε κάθε θρυαλλίδα φασισμού και επιβολής. Όποιο προσωπείο κι αν φέρει. Σε όποια κλίμακα δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Αυτό μου επιτάσσει ο τρόπος που μεγάλωσα, η στάση ζωής μου, η ελευθερία πνεύματος που μου δίνει η Τέχνη μου, η ελευθερία έκφρασης που μου εξασφαλίζει η δημοκρατία στον τόπο μου. Η συνείδησή μου. Έτσι και την Κυριακή, θα κάνω χρήση αυτού του ύστατου πολιτικού μου δικαιώματος.

– Όχι δεν θα πάω στο συλλαλητήριο για να «τιμωρήσω» δια βοής την κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της. Κι ας μοιάζουν με κάκιστη θεατρική παράσταση για την οποία πληρώσαμε πανάκριβο εισιτήριο! Που ενώ μας υποσχέθηκαν κομεντί, μας παγίδεψαν σε τραγωδία. Τα πεπραγμένα αυτής της υποκριτικής εξαπάτησης -με άγνωστο ακόμη φινάλε- είναι απότοκο άλλων παλαιότερων… θιάσων. Πολιτών και πολιτικών. Που τώρα κάθονται κεχηνότες και απορούν «πώς φτάσαμε εδώ!». Υπάρχουν όμως θέματα -όπως η εν λόγω συμφωνία των Πρεσπών- που δημιουργούν τετελεσμένα. Και μη αναστρέψιμα. Που υπερβαίνουν τους βίους τους δικούς μας και των κυβερνήσεών μας. Και για τα οποία τετελεσμένα θα κληθούμε να λογοδοτήσουμε στους επιγενόμενους. Αλλά και στη συνείδησή μας. Όχι μόνον την ιστορική.

– Θα πάω, επειδή δεν δέχομαι κάποιοι με κοσμοπολίτικο ύφος να ελεεινολογούν όσους μιλάνε για μνήμη, ιστορία, γλώσσα και άλλοι «προχώ» και (πάντα κατ’ επίφασιν) αριστεροί να θεωρούν -ανιστόρητα- ότι η ιστορική, ταυτότητα είναι ένα… άχρηστο βαρίδι η καταγωγική υπόσταση ένας ανυπόστατος μύθος. Είναι συνήθως εκείνοι που θέλουν να ξεχάσουν ότι ο παππούς τους φορούσε τσαρούχια. Επίσης εκείνοι που -μη μπορώντας να το ξεχάσουν- τρέμουν μήπως τα παρατηρήσει κανείς! Είναι συνήθως εκείνοι οι «θαγινουμερεζιλιστουςξένους» που επικαλούνται καιρό τώρα την «διεθνή τετελεσμένη συγκυρία», λες και η προσεχής εκδήλωση έχει μοναδικό στόχο την ακύρωση της συμφωνίας!

– Την Κυριακή θα αθροιστώ ΜΟΝΟ με εκείνους που έχουν αγαθές προθέσεις και καθαρή σκέψη γύρω από το γενικότερο διακύβευμα του συλλαλητηρίου. Γιατί αγαπώ αυτό το γενέθλιο, ψυχικό τοπίο που είναι η χώρα μου. Όπως θα αγαπούσα το παιδί μου κι ας μην ήταν ούτε το καλύτερο, ούτε το ομορφότερο απ’ όλα. Και μετά θα πάω στο θέατρο να κάνω τη δουλειά μου. Που την αγαπώ με όλα τα στραβά που κι εκείνη έχει. Όπως αγαπώ και σας που διαφωνείτε μαζί μου!

Πηγή: Αιρετικές ιδέες