Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η υπαγορευμένη από την Ουάσιγκτον «σκληρή γραμμή» έναντι της Μόσχας θέτει σε σοβαρή δοκιμασία οικοδομημένες σχέσεις και συμφέροντα δεκαετιών των Ευρωπαίων ευρωατλαντικών εταίρων και συμμάχων με τη Ρωσία.

Αν και η αμερικανική σκληρή γραμμή έκαμψε τις όποιες αντιρρήσεις των Ευρωπαίων εταίρων στην Ε.Ε. και συμμάχων στο ΝΑΤΟ εμφανίζοντας ένα αρραγές ευρωατλαντικό μέτωπο κατά της Ρωσίας, υπάρχουν αξιομνημόνευτες διαφοροποιήσεις ως προς τη διπλωματική διαχείριση που κάθε χώρα επιλέγει να κάνει προκειμένου να μετριάσει τις συνέπειες που συνεπάγεται η διάρρηξη των σχέσεων με τη Ρωσία.

Το παρόν σημείωμα επικεντρώνεται συνοπτικά και επί τροχάδην στη διαφορετική διπλωματική προσέγγιση των σχέσεών τους με τη Ρωσία μόνο δύο μελών του ΝΑΤΟ, της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Η Τουρκία, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, την τελευταία 20ετία επέλεξε να κρατήσει σαφείς αποστάσεις από μείζονες επιλογές της Ουάσιγκτον. Ταυτόχρονα ο Ερντογάν, στο πλαίσιο της προσπάθειας ενίσχυσης των στρατιωτικών δυνατοτήτων της χώρας του, φρόντισε να διαφοροποιήσει τις προμήθειες οπλικών συστημάτων (S 400 από Ρωσία π.χ.) και να ενισχύσει την πολεμική του βιομηχανία διεκδικώντας για τη χώρα του αυτόνομο περιφερειακό ρόλο δίχως την αμερικανική πατρωνία.

Από την άλλη πλευρά οι δύο τελευταίες ελληνικές κυβερνήσεις (για να περιοριστούμε μόνο σ’ αυτές) επέλεξαν να δέσουν ακόμη πιο σφικτά τη χώρα στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η μεγάλη κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις προέκυψε ως αποτέλεσμα της μέγιστης εξυπηρέτησης που πρόσφερε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Συμφωνία των Πρεσπών και την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

Επίσης η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που διαπραγματεύτηκε και η κυβέρνηση της Ν.Δ. υπέγραψε την ελληνοαμερικανική συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας, η οποία έχει μετατρέψει τη χώρα σε απέραντη αμερικανική στρατιωτική βάση με στόχο τη Ρωσία.

Επιπρόσθετα η κυβέρνηση Μητσοτάκη εμφανίστηκε στην τρέχουσα κρίση πιο πρόθυμη από τους πρόθυμους στέλνοντας οπλισμό στην Ουκρανία, τινάζοντας στον αέρα ό,τι είχε απομείνει όρθιο από τις ελληνορωσικές σχέσεις.

Το αποτέλεσμα: Η «απομονωμένη Τουρκία» μιλά καθημερινά με τη Μόσχα και το Κίεβο και οργανώνει στο έδαφός της τις ειρηνευτικές συνομιλίες έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη και των δύο πλευρών, ενώ η Ουκρανία ζητά να είναι (η Τουρκία) μια από τις οκτώ εγγυήτριες δυνάμεις.

Από την άλλη, η πρόθυμη Ελλάς έχει καταφέρει, βρισκόμενη όχι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας αλλά στην πλευρά των ΗΠΑ, να έχει χαρακτηριστεί εχθρική χώρα από τη Μόσχα, αγνοώντας ότι η Ρωσία καθώς και οι πλουτοπαραγωγικοί της πόροι θα παραμείνουν εδώ και μετά τον πόλεμο.

Υ.Γ.: Αξιοσημείωτη είναι η επιλογή του Έλληνα ΥΠΕΞ να μην βρίσκεται στο προσκήνιο σε ό,τι αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία όλες αυτές τις μέρες…

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ