Του Σπύρου Μαρκέτου
Ψηφίζουμε την Κυριακή για νέα ευρωβουλή. Δεν είναι αληθινή βουλή και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει, καθώς όλες τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Καμιά τους δεν εκλέγει ο λαός, διορισμένες είναι. Αλλά αυτές έχουν πολιτική δύναμη. Το εκλεγμένο ευρωκοινοβούλιο είναι διακοσμητικό, και γι’ αυτό λίγοι ασχολούνται μαζί του.Οι εκλογές θα δείξουν σ’ όλη την Ευρώπη αγανάκτηση του κόσμου για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωφελημένα θα βγουν συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα που εκφράζουν σκεπτικισμό για τις καταστροφικές οικονομικές επιλογές της, και για το ευρώ. Δυστυχώς στις περισσότερες χώρες η αριστερά δεν υψώνει τη φωνή της σ’ αυτά τα ζητήματα, και ήδη πληρώνει βαρύ τίμημα γι’ αυτό.
Οι συντηρητικοί διαφημίζουν εύκολες λύσεις, με αποδιοπομπαίους τράγους τους αδύναμους. Τούς φταίνε πάντα οι φτωχοί, οι ξένοι, οι πρόσφυγες, οι γυναίκες, οι ρομά, και καθένας που μοιάζει διαφορετικός από τους ίδιους. Ενώ υπόσχονται να σώσουν τους νοικοκυραίους από την επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου, χτυπούν άλλους που είναι από κάτω τους. Σκορπούν ψεύτικες ελπίδες ατομικής διάσωσης. Ποτέ δεν καταγγέλλουν το ανθρωποφαγικό σύστημα του ανταγωνισμού και την οικονομική εκμετάλλευση, που είναι κινητήρας του.
Η ιστορία όμως δείχνει το αντίθετο. Ποτέ δεν μπόρεσαν οι μικροϊδιοκτήτες ν’ αντισταθούν στον στραγγαλισμό τους από το κεφάλαιο, παρά μόνον όταν μαζί με τους πολλούς ύψωσαν ανάστημα στους ισχυρούς. Το κεφάλαιο δεν το πολεμάς αν δεν στέκονται δίπλα σου οι γυναίκες, οι εργάτες, οι φτωχοί.
Την τελευταία δεκαετία η οικονομία της ευρωζώνης και ολόκληρης της ΕΕ παραπαίει. Συνολικά το ονομαστικό ΑΕΠ μένει στάσιμο, ενώ στις έξη μεγαλύτερες οικονομίες συρρικνώθηκε 12% από το 2008. Η ΕΕ αδιαφορεί επιδεικτικά για τις ανάγκες των λαών, ενώ ικανοποιεί ακόμη και τα πιο παράλογα καπρίτσια των ισχυρών. Η ΕΚΤ ‘κόβει’ τεράστιες ποσότητες νέου χρήματος και το δίνει πρακτικά δωρεάν στις τράπεζες, η λεγόμενη Ποσοτική Χαλάρωση, ενώ στο λαό επιβάλλει αιματηρή λιτότητα. Προωθεί τη ληστεία του δημόσιου πλούτου μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις λεγόμενες Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα. Αλλά η οικονομία λιμνάζει, όταν δεν βουλιάζει.
Η πολιτική αυτή ειναι ιερή για τα κυβερνητικά κόμματα, που μας την παριστάνουν σαν δήθεν μονόδρομο, αλλά και δεν δίνει ελπίδα. Αποτελέσματα έχει τα αναμενόμενα. Το γόητρο της ΕΕ σβήνει, πολλοί δεν τήν παίρνουν πια στα σοβαρά. “Εμένα καρφί δεν μου καίγεται για την Ευρώπη”, δηλώνει περιφρονητικά ο Ντόναλντ Τραμπ. Μας θεωρεί απλώς ένα τσούρμο υποτελών κρατών και δουλοπρεπών κρατιδίων.
Σ’ όλες τις χώρες η ανισότητα χειροτερεύει, οι μισθοί πέφτουν, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, οι μεγάλοι ασυδοτούν και οι ολιγάρχες επιβάλλουν τη θέλησή τους. Στη φιλελεύθερη Γαλλία ο Μακρόν αντιμετωπίζει το λαϊκό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων με ωμή βία και χουντικού τύπου καταστολή, χωρίς ωστόσο να το λυγίζει. Η Ιταλία κυνηγά πρόσφυγες και ρομά, λες και αυτοί φταίνε για την κρίση. Τα δικαιώματα των εργαζομένων εξασθενούν παντού, ενώ το βαρύτερο τίμημα πληρώνουν οι γυναίκες. Ακόμη και στις δήθεν πετυχημένες χώρες, όπως στη Γερμανία, οι πραγματικοί μισθοί σήμερα είναι μικρότεροι απ’ ό,τι το 1990.
Γερμανικοί πραγματικοί μισθοί, 1990-2011. Η μαύρη γραμμή δείχνει τους πραγματικούς μισθούς, η σπασμένη το πραγματικό ΑΕΠ κατά κεφαλή.
Δημόσιο χρέος % του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, 2017. Η Ελλάδα δεύτερη παγκοσμίως, μετά την Ιαπωνία, που όμως χρωστά στο δικό της και όχι σε ξένο νόμισμα.
Ελλάδα, ΑΕΠ 2002-2016
Αντίθετα στην Ελλάδα, παρ’ όλη τη μεγαλειώδη λαϊκή αντίσταση, οι κυβερνήσεις ακολούθησαν τις πολιτικές της Τρόικας, και μάλιστα άφησαν ατιμώρητους τους πολιτικούς και τους τραπεζίτες που ήταν οι άμεσοι υπαίτιοι της χρεωκοπίας.
Τα ίδια έπαθαν δεκάδες χώρες που έπεσαν στην παγίδα του χρέους τα τελευταία σαράντα χρόνια, στην εποχή της χρηματιστικοποίησης. Σχεδόν παντού ο πλούτος πέρασε από τους πολλούς στους λίγους, και από την περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος στο κέντρο. Τα κράτη υποτάχθηκαν σε ολιγάρχες, οι δημοκρατικές κατακτήσεις σαρώθηκαν, οι πολίτες έγιναν δουλοπαροίκοι χρέους. Αναγνώριση και αποπληρωμή του δημόσιου χρέους απλώς σημαίνουν ότι κάποιοι πλούσιοι θα συνεχίσουν να καρπώνονται ολοένα μεγαλύτερα κομάτια του κοινωνικού πλούτου.
Το 2010 το δημόσιο χρέος της χώρας μας, που σήμερα είναι 181% αλλά τότε ήταν μόνον 109%, άνοιξε την πόρτα στην ολιγαρχική Τρόικα. Αυτοδιορίστηκε σωτήρας μας, αλλά στην πραγματικότητα με τα Μνημόνια έσωσε τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες και κατέστρεψε εμάς.
Σε ποιούς χρωστάμε το δήθεν χρέος 32.000 ευρώ κατά κεφαλή; Στους ολιγάρχες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στις τράπεζες.
Η λιτότητα ισοπέδωσε τα λαϊκά εισοδήματα, το κοινωνικό κράτος διαλύθηκε, η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων αρπάχτηκε. Τα σπίτια του λαού κατάσχονται από τις τράπεζες και ο πλούτος του δημοσίου παραδίνεται στους ολιγάρχες. Μέσα σε λίγους μήνες το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας εξανέμισε παραπάνω από σαράντα δισεκατομμύρια. Κανείς δεν τιμωρήθηκε.
Αργότερα όλοι οι συνεργοί της καταστροφής, από το ΔΝΤ ως τα κυβερνητικά κόμματα και τους διορισμένους ‘τεχνοκράτες’, παραδέχτηκαν πως είχαν κάνει ‘λάθη’. Ποτέ κανένας όμως δεν ανέλαβε την ευθύνη της καταστροφής. Φυσικά οι λαοί της Ευρώπης τα πρόσεξαν αυτά, και άρχισαν ν’ αναζητούν πόρτα εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Όταν σκάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα, δηλαδή σύντομα, τέτοιοι αντιδημοκρατικοί θεσμοί δύσκολα θα επιβιώσουν.
Οι κρίσεις χρέους έχουν λύση και ο ισλανδικός λαός, που την βρήκε, σώθηκε. Το κυρίαρχο κράτος μπορεί πάντοτε να διαγράψει μονομερώς το χρέος, αυτό σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι στο σύνολό του επονείδιστο, αθέμιτο, παράνομο και μη βιώσιμο, όπως επίσημα τεκμηρίωσε η Επιτροπή Αλήθειας το 2015. Από μόνος του ο καθένας από αυτούς τους λόγους αρκεί για τη διαγραφή του, αλλ’ αυτό ποτέ δεν θα γίνει χωρίς μαζική κινητοποίηση και σωστή πολιτική στόχευση.
Διαγραφή του χρέους δεν σημαίνει οικονομική καταστροφή, αλλά σωτηρία, όπως διαπίστωσαν στην πράξη οι ισλανδοί. Σημαίνει ότι ο λαός κρατά τον πλούτο που παράγει, τωρινό και μελλοντικό, αντί να τον δίνει σε τράπεζες και σ’ ολιγάρχες. Φυσικά χρειάζεται πρώτα να συγκρουστεί μαζί τους. Αλλά μπορεί να τους νικήσει, έχει γίνει αυτό πολλές φορές. Μάλιστα η διαγραφή διευκολύνεται σήμερα που υποχωρεί η κυριαρχία του αμερικανικού δολλαρίου.
Χρέος σημαίνει εκμετάλλευση. Δεν είναι του λαού. Μπορεί και πρέπει να διαγραφεί. Ο λαός δεν μπορεί ούτε πρέπει να το πληρώσει. Με τους αγώνες του το σβήνει, όπως έκανε πολλές φορές στην ιστορία και πρόσφατα στην Ισλανδία. Όσο δεν κινητοποιούμαστε ξανά, η χώρα θα βουλιάζει.
Πηγή: ΙΣΚΡΑ
Διαγραφή του χρέους δεν σημαίνει οικονομική καταστροφή, αλλά σωτηρία, όπως διαπίστωσαν στην πράξη οι ισλανδοί. Σημαίνει ότι ο λαός κρατά τον πλούτο που παράγει, τωρινό και μελλοντικό, αντί να τον δίνει σε τράπεζες και σ’ ολιγάρχες. Φυσικά χρειάζεται πρώτα να συγκρουστεί μαζί τους. Αλλά μπορεί να τους νικήσει, έχει γίνει αυτό πολλές φορές. Μάλιστα η διαγραφή διευκολύνεται σήμερα που υποχωρεί η κυριαρχία του αμερικανικού δολλαρίου.
Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει άδικα χρέη στο λαό που διαλέγει την ελευθερία.
Καλούμε τον ελληνικό λαό να ελέγξει τι έκαναν και τι προτείνουν τα κόμματα για το χρέος. Όσα δεν παίρνουν καθαρή θέση σ’ αυτό το ζήτημα απλώς κρύβουν ότι είναι υποχείρια ολιγαρχών.
Μόνη υπεύθυνη ψήφος, μόνη ψήφος ελευθερίας, είναι εκείνη που στηρίζει τη διαγραφή του δημόσιου χρέους με όρους κυρίαρχου κράτους, καθώς και τη ρύθμιση όλων των μη εμπορικών ιδιωτικών χρεών προς όφελος των πολλών και φτωχών δανειοληπτών, και όχι των τραπεζών.
Πηγή: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου