Δυστυχώς, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μάλλον δεν θα καταφέρουμε να γίνουμε άριστοι, αφού και το δεύτερο χαρακτηριστικό αριστείας είναι αδύνατο να το μιμηθούμε: Πρόκειται για την εγγενή ικανότητα επίδειξης χαμέρπειας, προδοσίας, ποταπότητας, κακίας και πατήματος επί πτωμάτων σε συνδυασμό με χρήση παλιάς καλής κολακείας, ώστε να διασφαλιστεί η συμμετοχή σε κάποια κλίκα διαχείρισης της πολιτικής εξουσίας, συνήθως έναν κομματικό μηχανισμό, προκειμένου να επιτευχθεί αυτό που ονομάζεται «κοινωνική άνοδος». Δυστυχώς και αυτό είναι ένα ταλέντο που (φευ!) δεν διαθέτουμε.

Και σε κάθε περίπτωση, η «αριστεία», όπως και αν ορίζεται, δεν είναι η ατομική ικανότητα για επιτεύγματα, αλλά η συλλογική ικανότητα του άρχοντος συγκροτήματος να διοικεί εμάς τους μη άριστους. Η αποτελεσματικότητα της εξουσίας είναι κάτι μεγαλύτερο από τα ελαττώματα και τις ανικανότητες των προσώπων που την διαχειρίζονται. Δυστυχώς, επομένως, στο τέλος θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλα αυτά τα μεγαλολαμόγια και παράσιτα που μας κυβερνούν βρίσκουν και τα κάνουν και ότι τα πραγματικά νούμερα είμαστε εμείς που ασμένως ανεχόμαστε αυτόν τον εσμό στον σβέρκο μας, αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο, λιγότερο ευχάριστο άρθρο.

Από το τρέχον ρόστερ στην πινακοθήκη των Ευρωπαίων επικίνδυνων γελωτοποιών που μας κυβερνούν, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τιμητικά την Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάγιεν, την Γερμανίδα 13η και τρέχουσα πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και αυτό όχι επειδή είναι ενδεχομένως πιο προκλητική από (λέμε ένα τυχαίο παράδειγμα εδώ) τον πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, ούτε επειδή είναι πιο άριστη από (άλλο τυχαίο παράδειγμα) τον Μωυσή με τις κρητικές ρίζες, αλλά επειδή, για λόγους που μάλλον έχουν να κάνουν ακριβώς με την απληστία της, κινδυνεύει να καταπλακωθεί από διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς. Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να μας δώσει την χαρά να την δούμε στην φυλάκα, δυστυχώς – το αντίθετο, μάλλον θα βρεθεί σε ακόμα καλύτερη θέση μετά από όλα αυτά. Αλλά σίγουρα η περίπτωσή της αξίζει μια κάποια παραπάνω προσοχή.

Το Pedigree…

Η κυρία φον ντερ Λάγιεν δεν είναι από τυχαίο σόι. Ο πατέρας της, Ερνστ Άλμπρεχτ, γόνος παλιάς ευγενικής οικογένειας υψηλόβαθμων γραφειοκρατών και μεγαλεμπόρων του Ανοβέρου, ήταν ένας από τους πρώτους υπαλλήλους της ΕΟΚ στις Βρυξέλλες, όπου μεγάλωσε η μικρή Ούρσουλα (που μιλάει τέλεια τα γαλλικά με μια ελαφριά βελγική προφορά). Αργότερα ο μπαμπάς γύρισε στη Γερμανία όπου διετέλεσε CEO διαφόρων βιομηχανιών, αλλά και υψηλόβαθμο στέλεχος του βασικού δεξιού κόμματος της Γερμανίας, της CDU.

Μεταξύ των προγόνων της υπάρχουν επίσης ευγενείς δουλοκτήτες από τις ΗΠΑ (πέντε από αυτούς έγιναν κυβερνήτες της Καρολίνας), αρχιμουσικοί, έμποροι βαμβακιού (εξ ου και η σχέση με το δουλεμπόριο στις ΗΠΑ), γιατροί, νομικοί κ.ά. Ο αδερφός της διετέλεσε CEO της Deezer, της εταιρίας που αποτελεί το αντίπαλο δέος του spotify. O σύζυγός της, του οποίου το επώνυμο φέρει και η ίδια, είναι γόνος παλιάς οικογένειας εμπόρων μεταξιού από το Άμστερνταμ που πήραν τίτλο ευγενείας τον 18ο αιώνα. Είναι καθηγητής Ιατρικής και ιδιοκτήτης εταιριών ιατρικού εξοπλισμού. Έχουν μαζί 7 παιδιά.

… και η συνακόλουθη καριέρα

Όταν έχεις πίσω σου τέτοιο οικογενειακό δέντρο, είναι δύσκολο να μην μπλεχτείς αργά ή γρήγορα και εντελώς αφιλοκερδώς με τα κοινά – με σκοπό πάντα το κοινό καλό, την πρόοδο και την ευημερία του λαού μας και την παγκόσμια ειρήνη.

Έτσι και η Ούρσουλα μπλέχτηκε στα γρανάζια της πολιτικής, αλλά στην περίπτωσή της μάλλον αργά παρά γρήγορα· είχε εξάλλου την πολυτέλεια να μην την απασχολούν ψευτοδιλήμματα όπως «μητρότητα ή καριέρα;» που απασχολούν λιγότερο άριστες γυναίκες – ή επείγοντα ερωτήματα όπως «τι να ταΐσω το παιδί μου που δεν έχω τίποτα;» που απασχολούν μόνο τις χείριστες, αυτές που χυδαϊστί τις λένε και φτωχές. Έτσι, πριν την καριέρα ασχολήθηκε με τα εφτά της τέκνα, το πτυχίο Ιατρικής και κατόπιν το διδακτορικό. Στην Γερμανία είναι σχεδόν υποχρεωτικό οι πολιτικοί (και κυρίως οι υπουργοποιήσιμοι) να κουβαλάνε πριν το όνομά τους ένα «Δρ.». Είναι μια παράδοση που την είχε περί πολλού ήδη ο Δρ. Γκέμπελς (ήταν ο μοναδικός δόκτορ της κυβέρνησης των ναζί) που επέμενε πάντα να κοτσάρει αυτό τον τίτλο πριν το κομψό ονοματάκι του.

Η πολύτεκνη δρ. Ούρσουλα πήρε επομένως για αρχή το υπουργείο Οικογενειακών Υποθέσεων και Νεολαίας το 2005 στην πρώτη κυβέρνηση Μέρκελ, κατόπιν το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων το 2009–2013, για να καταλήξει στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Το 2015 η Ούρσουλα βρέθηκε στο επίκεντρο έρευνας, όταν αποδείχτηκε ότι το 44% των σελίδων της διδακτορικής διατριβής περιείχε αντιγραφές από μη αναφερόμενες εργασίες (δηλαδή λογοκλοπές) και ότι 23 αναφορές ήταν άσχετες, δηλαδή οι συγγραφείς της διατριβής είχαν διατυπώσει ένα επιχείρημα και μετά κοτσάρησαν και μια τυχαία αναφορά σε αυτό, τάχαμου για να το δικαιολογήσουν βιβλιογραφικά, ενώ καμία σχέση δεν υπήρχε μεταξύ επιχειρήματος και παραπομπής.

Τώρα, αυτό όλο μπορεί να ακούγεται κάπως αστείο σε εμάς, σκληραγωγημένοι όπως είμαστε στη χώρα μας: ναι, έκλεψε στο διδακτορικό, ε, και; Μα τι λέμε, εδώ ο Αδωνις έχει καταδικαστεί και έχει πληρώσει πρόστιμο επειδή βιβλία του εκδοτικού του οίκου ήταν, σύμφωνα με το δικαστήριο, αντιγραφή και παραποίηση πνευματικού έργου (αναρωτιέται πάντως κανείς για την υπομονή του δικαστή που χρειάστηκε να συγκρίνει τις σοφίες του πρωτότυπου με το, υποθέτουμε κατώτερο, αντίγραφο). Και όχι μόνο αυτό, αποδεικνύεται ότι ο εντελώς πρωτότυπος «Οδηγός αρχαίων ελληνικών νομισμάτων», ένα επιστημονικό εγχειρίδιο που είχε συγγράψει με πνευματικό κόπο και ιδρώτα ο ίδιος ο Άδωνις με τα χέρια του, ήταν βασικά αντιγραφή ενός βρετανικού βιβλίου νομισματολογίας του 1910. (Ο Άδωνις μετά τις αποκαλύψεις, σεμνυνόμενος, απέσυρε ήσυχα-ήσυχα το βιβλίο από το βιογραφικό του και από τον κατάλογο των εκδόσεών του. Τήνελλα Άδωνι!)

Όπως και να έχει, η Γερμανία είναι μια χώρα που επιμένει να κρατάει και κυρίως να σώζει τα προσχήματα (και μόνο τα προσχήματα) με μια σχεδόν λουθηρανική μονομανία. Για παράδειγμα, αυτό ακριβώς ήταν το σκάνδαλο που εκθρόνισε τον προκάτοχο της Ούρσουλας στο υπουργείο Άμυνας: το 2011, ο πολλά υποσχόμενος υπουργός Καρλ-Τέοντορ τσου Γκούτενμπεργκ παραιτήθηκε ντροπιασμένος επειδή αποκαλύφθηκε λογοκλοπή στο διδακτορικό του, ενώ το ίδιο συνέβηκε και το 2013 με την υπουργό Παιδείας Ανέτε Σάβαν.

Βέβαια τα έφερε έτσι η συγκυρία που η Ούρσουλα ήταν το τρίτο στη σειρά διδακτορικό σκάνδαλο που έσκαγε στα χέρια της κυβέρνησης της δόκτορος Μέρκελ, που κινδύνευε, έτσι άριστοι που ήταν όλοι τους εκεί μέσα, να μείνει χωρίς υπουργούς με διδακτορικό. Εδώ έδωσε τη λύση το pedigree της Ούρσουλας και οι γερές ηθικές βάσεις που αυτό της είχε χαρίσει: ήταν προφανές ότι ένας άνθρωπος με τέτοιες βάσεις δεν μπορούσε να διαπράξει τέτοια ατοπήματα! Ίσως βέβαια να βοήθησε το γεγονός ότι η Ούρσουλα είχε λίγους, αλλά πολύ καλούς φίλους. Ανάμεσά τους ο δρ. Σόιμπλε (με τον οποίο για πολλά χρόνια προγευμάτιζε μια φορά την εβδομάδα ανελλιπώς) και φυσικά την ίδια την δρα Μέρκελ. Με αυτά και άλλα, η ακαδημαϊκή επιτροπή που συνεκλήθη για να εξετάσει το θέμα, της οποίας τα μέλη από σατανική σύμπτωση ήταν και αυτά ανάμεσα στους φίλους και συνεργάτες της δρος Ούρσουλας, γνωμάτευσε ότι ναι μεν υπήρχαν διάφορα σημεία στο διδακτορικό που θα τα χαρακτηρίζαμε με κάπως άκομψα ονόματα (λογοκλοπή, λαθροχειρίες κλπ.), αλλά αυτά δεν επηρέαζαν ούτε τις ιδέες που περιείχε το διδακτορικό, ούτε το κύριο συμπέρασμα, ενώ δεν μπορούσε (μα πώς τολμάτε και να το υπονοήσετε αυτό!) να στοιχειοθετηθεί δόλος, με αποτέλεσμα (προς ομόθυμη απογοήτευση των Γερμανών στρατιωτικών), η Ούρσουλα να κρατήσει και το διδακτορικό της και την πολιτική της θέση.

Προβιβασμός δια του υποβιβασμού

Εν τω μεταξύ, το στιλ διοίκησής της σε όλες τις ως τότε θέσεις της, δεν της είχε επιδαψιλεύσει δα και τίποτε επαίνους. Η βασική ιδέα της Ούρσουλας περί διακυβέρνησης, περιορίζεται στην χρήση των παρατρεχάμενών της, κάνοντας επαφές με διάφορες «ομάδες ενδιαφέροντος», χωρίς καμία επικοινωνία με τους πραγματικούς άμεσα ενδιαφερόμενους και καμία γνώση του αντικειμένου ή ενδείξεις πολιτικού αισθητηρίου. Το 2017, όταν έσκασε το σκάνδαλο του ναζιστικού κυκλώματος μέσα στο στράτευμα, η δήλωσή της ότι η Bundeswehr (ο ομοσπονδιακός στρατός) «υποφέρει από αδύναμη ηγεσία σε όλα τα επίπεδα» έφερε μεγάλη αναταραχή, επειδή ούτε έδινε κάλυψη στους υφισταμένους της στρατιωτικούς, όπως γενικά συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά ούτε ως αυτοκριτική μπορούσε να ερμηνευτεί (η Ούρσουλα και η αυτοκριτική δεν χωράνε στην ίδια πρόταση).

Και γενικά, η θητεία της στο υπουργείο Άμυνας ήταν, σύμφωνα με πολλούς ενδιαφερόμενους, καταστροφική. Από την άλλη, ήταν μια θητεία διανθισμένη με ηρωικές φωτογραφίες όπου η Ούρσουλα, με τον ήλιο να πέφτει πίσω της, αντιμετωπίζει με αποφασιστικό βλέμμα το μέλλον, με φόντο ένα υπέροχα ελπιδοφόρο μεταγωγικό Airbus 400. Η θητεία της εξόργισε τους αξιωματικούς, που έβλεπαν τις στρατιωτικές υποδομές να καταρρέουν και τα Eurofighter τους να μην πετούν λόγω έλλειψης ανταλλακτικών και περικοπών στην εκπαίδευση πιλότων, χαροποίησε όμως πολύ τις εταιρείες δημοσίων σχέσεων και συμβούλων που έφερε μαζί της, εταιρείες που ακόμα σήμερα την ευλογούν για τα υπέροχα κονδύλια που πλιατσικολόγησαν επί των ημερών της – και παραδόξως έκανε τον γράφοντα μεγάλο θαυμαστή της.

Δεν ξέρω για σένα, πάντα ενημερωμένη για τα στρατιωτικά θέματα αναγνώστρια του «Κοσμοδρομίου», αλλά εδώ, στο αγαπημένο σου σάιτ, ένα και μόνο ένα σημείο έχουμε στο οποίο συμφωνούμε με το αμερικάνικο Πεντάγωνο: η ιδέα μιας αποδοτικής γερμανικής πολεμικής μηχανής οφείλει να παραμείνει για πάντα θαμμένη και σφραγισμένη στο βαθύτερο επίπεδο της Κόλασης, πράγμα που σημαίνει ότι η Ούρσουλα με την διαλυτική θητεία της στην γερμανική άμυνα προσέφερε άθελά της μεγάλη υπηρεσία στην ανθρωπότητα.

Με όλα αυτά πάντως, η δρ. Μέρκελ είχε αρχίσει να νιώθει ότι η Ούρσουλα τής είχε γίνει βάρος. Δεν ήθελε να την ξεφορτωθεί άκομψα, γιατί ήταν πολύ στενή της σύμμαχος, πράγμα που φαίνεται και από το γεγονός ότι παρότι δεν είχε προηγούμενη πείρα, ήταν η μόνη υπουργός της Μέρκελ που δεν είχε μείνει ούτε μια μέρα χωρίς υπουργείο από το μακρινό 2005 και μετά. Η ευκαιρία για ξεφόρτωμα ήρθε όταν χρειάστηκε να αναδειχθεί επικεφαλής της Κομισιόν το 2019. Η Γερμανία έστριψε μερικούς καρπούς και έριξε μερικά ήσυχα χαστούκια για να εκλεγεί η εκλεκτή της Ούρσουλα στη θέση. Ήταν κάτι που το ήθελε και η ίδια η Ούρσουλα, αφού βρισκόταν σε εξέλιξη εκείνη τη στιγμή μια έρευνα για παράτυπες χρηματοδοτήσεις εταιρειών εξωτερικών συμβούλων και διασπάθιση κονδυλίων· η φυγή της στις Βρυξέλλες ήταν ό,τι έπρεπε για να ξεφουσκώσει το σκάνδαλο. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι κάτι SMS μηνύματα που είχε ανταλλάξει η Ούρσουλα με τους συμβούλους που αφορούσαν λεπτομέρειες της συναλλαγής είχαν «μυστηριωδώς» σβηστεί. Ήταν κάτι που είχε συμβεί κατά λάθος, φαίνεται.
Όπως επομένως έγραψε και στο twitter ο Σοσιαλδημοκράτης πρώην πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, «η φον ντερ Λάγιεν είναι η πιο αδύναμη υπουργός μας [die schwächste Ministerin]. Προφανώς, αυτό είναι αρκετό για να γίνει επικεφαλής της Επιτροπής». Η ειρωνεία του κ. Σουλτς είναι κάπως υπερβολικά εύστοχη: οι ευρωπαϊκές θέσεις παραδοσιακά προορίζονται για τα αποτυχημένα ή ανίκανα μεγαλοστελέχη των κομμάτων που κάπου πρέπει να βολευτούν ήσυχα, όπως εξάλλου συνέβη και με τον ίδιο τον Σουλτς. Θυμηθείτε πού τελείωσε την καριέρα του ο Αβραμόπουλος (μετά από το χωρίς τιμωρία σκάνδαλο των εμβολίων γρίπης) και θα καταλάβετε.

Εμπρός στη Δεύτερη Θητεία;

Έτσι, η Ούρσουλα είναι πλέον υποψήφια για δεύτερη θητεία στην προεδρία της Κομισιόν. Θα πουν διάφοροι αντίπαλοί της, ότι μια θητεία θα έπρεπε να είναι υπεραρκετή για μια Γερμανίδα με το μέγεθος της δικής της πολιτικής ανικανότητας και του ταλέντου της να είναι διχαστική. Για παράδειγμα, τον Οκτώβριο βρέθηκε χωρίς κανείς να της το ζητήσει στο Ισραήλ, όπου έδωσε την αμέριστη και απροϋπόθετη υποστήριξη ολόκληρης της Ευρώπης στον Νετανιάχου, εξοργίζοντας έτσι πάνω από την μισή Ευρώπη που προτιμούσε μια κάπως πιο κρατημένη εκδοχή. Αν αυτή θέλει να είναι η «βασίλισσα της Ε.Ε.», εμείς εδώ έχουμε δημοκρατία. Αυτά, ότι τάχα η Ε.Ε. είναι δημοκρατική, δεν τα λέμε εμείς εδώ στο «Κοσμοδρόμιο» (αφού δεν είναι, να εξηγούμαστε), τα λένε διάφοροι ευρωπαϊστές, αλλά και ο πιο συγκροτημένος από τους ακροδεξιούς Ευρωπαίους, ο Όρμπαν. «Είναι σαν την Ευρώπη να την κουμαντάρει η Επιτροπή και η πρόεδρός της», είπε πρόσφατα. «Όταν μιλάει φαντάζει σαν να είναι αυτή η ηγέτης της Ευρώπης – τη στιγμή που είναι μισθωτή υπάλληλός μας, που δουλειά της είναι να φέρει σε πέρας ό,τι εμείς αποφασίζουμε».

Οι σύμμαχοί της πάλι, θα αντιτάξουν ότι μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες, αλλά μόνο έτσι γίνονται πράγματα σε μια Ευρώπη παραλυμένη από την πολυφωνία. Επιπλέον, αν δεν αρέσουν οι πρωτοβουλίες της, πάντως έχει μια μαγική ικανότητα να ξεγλιστράει, να μην αφήνει τίποτα να κολλήσει επάνω της: κανείς δεν θυμάται (δηλαδή κανείς που να μετράει, εμείς είμαστε καμήλες μεν, δεν μετράμε δε) τι είπε στον Νετανιάχου, ενώ επιδεικνύει και μια πολιτική ικανότητα, με την ευρύτερη έννοια.

Πράγματι είναι εργασιομανής, δεν ξέρει αργίες, συχνά κοιμάται στον 7ο όροφο του κτιρίου της Επιτροπής στις Βρυξέλλες, ενώ το ταξιδιωτικό της πρόγραμμα σε κουράζει μόνο να το διαβάσεις. Έχει άριστες σχέσεις με την Ουάσιγκτον (βασικά θα κάνει ό,τι της ζητήσουν και κάτι παραπάνω), ενώ έχει και ένα ταλέντο να χτυπάει την κατάλληλη στιγμή. «Ναι», είναι η απάντηση, «χτυπάει σαν την οχιά» (την μαύρη οχιά συγκεκριμένα), όπως τότε με το “sofagate”, όταν αυτή και ο έτερος γίγας της ευρωπολιτικής, το παιδί για όλες τις σφαλιάρες, ο «γκαφατζής» όπως τον λένε στα βρυξελιώτικα, Σαρλ Μισέλ, που στον ελεύθερο χρόνο του παίζει και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, επισκέφτηκαν τον Ερντογάν. Τότε λοιπόν, ο (πάντα δηλητηριώδης) Ταγίπ τους έβαλε σε ένα δωμάτιο με δύο πολυθρόνες κοντά κοντά και έναν καναπέ στην άλλη άκρη. Ο Μισέλ, πάντα ευγενής και ιππότης, πρόσφερε στην Ούρσουλα τον καναπέ, όπως εξάλλου προβλέπει το savoir faire σε τέτοιες περιπτώσεις, κάτι το οποίο η Ούρσουλα δεν αρνήθηκε, για να μην προκαλέσει ρήγμα στην ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία. Έτσι τα αγόρια έκατσαν δίπλα δίπλα να τα πουν σαν άντρες και η Ούρσουλα βρέθηκε απομονωμένη στην άλλη άκρη. Την άλλη μέρα βέβαια, ο Σαρλ, εκτός από γκαφατζής, που εξαιτίας του απέτυχε πλήρως η επίσκεψη, ήταν επιπλέον και σεξιστής, μετά από μικρή, αλλά φαρμακερή, παρέμβαση της ίδιας της Ούρσουλας.

Έτσι η Ούρσουλα φαντάζει όχι μόνο ως ικανή πολιτικός (και πάντως είναι αναμφισβήτητα ικανότερη από τον Σαρλ Μισέλ τον ιππότη) αλλά επίσης έχει τις πιθανότητες με το μέρος της για να ξαναπάρει τη διεύθυνση της Κομισιόν τον Ιούνιο. Ίσως όμως και όχι. Όσο πλησιάζουν οι ευρωεκλογές τα μαχαίρια ακονίζονται. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι τώρα έσκασαν άλλα δύο σκάνδαλα σχετικά με Ούρσουλα. Και τα δύο είναι του ίδιου τύπου με αυτά που την κυνήγησαν (αλλά δεν την ακούμπησαν) στο γερμανικό της παρελθόν, κάτι που οφείλεται μάλλον σε σατανική σύμπτωση.

Το πρώτο από τα δύο μέχρι στιγμής σκάνδαλα περιλαμβάνει καταγγελίες από τέσσερις επιτρόπους (μεταξύ τους και ο Ζοζέπ Μπορέλ, ο «υπουργός εξωτερικών» της Ε.Ε.), κάτι πρωτοφανές, όσο νά ’ναι, έστω και αν αυτοί προέρχονται από το τον αντίπαλο «κεντροαριστερό» χώρο. Πρόκειται για το «Πίπεργκέιτ»: η Ούρσουλα, αφού δημιούργησε μια νέα θέση, αυτή του «Ειδικού Απεσταλμένου των Μικρομεσαίεων Επιχειρήσεων της Ε.Ε.», παρέκαμψε άκομψα όλους τους κοινοτικούς κανόνες πρόσληψης, προκειμένου να βάλει σε αυτήν τον εκλεκτό της, τον δεξιό ευρωβουλευτή Μάρκους Πίπερ. Ο Πίπερ είναι τρόπον τινά ένας ιεραπόστολος: κηρύσσει την απορρύθμιση των αγορών, την ελεύθερη κίνηση των κεφαλαίων, είναι υπέρμαχος των ορυκτών καυσίμων, λέει στους εργαζόμενους ότι όσο λιγότερο διεκδικούν, τόσο καλύτερα θα πληρώνονται και παίζει το ρόλο του λομπίστα των μεγάλων συμφερόντων. Επομένως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να προωθήσει την μεγάλη πρωτοβουλία της Επιτροπής με το ειρωνικό όνομα «καλύτερη ρύθμιση», η οποία θα έπρεπε σωστότερα να λέγεται «μπάτε σκύλοι αλέστε». Και όλα αυτά όταν, όπως λέει η καταγγέλλουσα συνυποψήφιά του Τσέχα ευρωβουλευτής Μαρτίνα Ντλαμπάχοβα, οι επιδόσεις του στον διαγωνισμό πρόσληψης ήταν απαράδεκτα χαμηλές. Το γεγονός ότι οι λεπτομέρειες του σκανδάλου διέρρευσαν στο Politico, μια, ας την πούμε, σοβαρή και μετρημένη σοσιαλδημοκρατικής χροιάς ρυπαρότατη ιντερνετική φυλλάδα, δείχνει ίσως ότι οι στριμωγμένοι «κεντροαριστεροί» της Ε.Ε. προσπαθούν να βγάλουν τα γάντια και να ανακτήσουν τον έλεγχο του προσοδοφόρου βρυξελιώτικου μηχανισμού. Λέμε προσοδοφόρου, επειδή ο μισθός του κ. Πίπερ λχ ανέρχεται στα 15.000 € (προσοχή: μηνιαίως) συν οδοιπορικά κλπ. έξοδα. Βλέπετε καλή η «καλύτερη ρύθμιση» και η ιδιωτική πρωτοβουλία και το λιγότερο κράτος και το κουρέλιασμα των εργασιακών δικαιωμάτων και όλες αυτές οι κουραστικές παπάντζες, ακόμα καλύτερη όμως η μισθοδοσία από την Ε.Ε.