Η «Μεγάλη σκακιέρα» και η θέση της Ελλάδας

Του Νίκου Βαρσάμη

Χωρίς αμφιβολία, ως χώρα και λαός βρισκόμαστε στο κατώφλι μια μεταβατικής εποχής. Σε μια περίοδο μεγάλων αλλαγών στο παγκόσμιο πολιτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Με εκτροπές όχι μόνο τραπεζικών συστημάτων, αλλά και συστημικές.

Ο 21ος αιώνας, τουλάχιστον στο πρώτο του τέταρτο, μοιάζει με τις αρχές του 20ου και του 19ου αιώνα… Πέραν όμως των βασικών χαρακτηριστικών που σηματοδοτεί η κάθε φορά έλευση μιας νέας εκατονταετίας, ο 21ος αιώνας έχει μια καθοριστική ιδιαιτερότητα για τον μέλλον της ανθρωπότητας. Είναι η εποχή της ταχύτητας, της ψηφιακής τεχνολογίας. Πραγματοποιείται η μετάβαση προς μια κοινωνία απόλυτα ελεγχόμενη από τους δορυφόρους, κι όχι μόνο. Είναι η εποχή όπου η «κάμερα» σταδιακά αλλά σταθερά διεισδύει στα σπίτια μας. Έπειτα από κάθε ασύμμετρο χτύπημα θα εδραιώνεται ως αδήριτη αναγκαιότητα στη ζωή και στην καθημερινότητα μας, το δικαίωμα που έχουμε κατακτήσει να θυσιάζεται στο βωμό της ασφάλειάς μας.
Είναι φανερό ότι οδεύουμε σε έναν αιώνα με λιγότερες ελευθερίες εν ονόματι της ασφάλειας και της παγκόσμιας ειρήνης. Πρόσχημα ή πικρή αλήθεια; Λιγότερα δικαιώματα, ατομικά και συλλογικά, που και αυτά θα αναστέλλονται κάθε φορά που θα λαμβάνει χώρα μια τραγωδία σαν και αυτές που ζούμε τελευταία με το περιβόητο Ισλαμικό Κράτος.

Ο νέος δαίμων της Δύσης, το ακραίο σουνιτικό Ισλάμ, δείχνει τις προθέσεις του, άσχετα αν το ίδιο το Ισλάμ, και δη το σιιτικό, προσπαθεί στη βαθιά κοινωνική και ανθρωπιστική του διάσταση να αποβάλλει κάθε ακραίο και επώδυνο, όπως ο ισλαμικό νόμος, η Σαρία. Η μαντίλα δεν είναι απειλή, είναι στοιχείο μουσουλμανικής θρησκευτικής παράδοσης. Αντίστοιχη έκφραση σεβασμού προς το θείο και το ιερό έχει το Ισραήλ με την Κιπά, όπως είχε ο μυστικός Χριστιανισμός της ορθόδοξης Ανατολής, με τους μοναχούς και την ακλόνητη παράδοση, δεν επιβάλλει όμως, πόσω μάλλον δια της βίας, όπως το Ισλάμ, αλλά δείχνει ανοχή στο διαφορετικό, το άλλο.

Ωστόσο, αν ο λόγος και ο προβληματισμός αφορούν το ακραίο Ισλάμ, ήδη ακούσαμε από Τούρκο αξιωματούχο ότι η Ευρώπη -και ο κόσμος ολόκληρος, συμπληρώνουμε εμείς- θα αντιμετωπίσει ιερούς πολέμους. Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Βρισκόμαστε σε εποχές τεράστιων αλλαγών σε όλα τα επίπεδα. Τέτοιες και τόσο σφοδρές που δεν προλαβαίνουμε να τις αναγνωρίσουμε. Για να καταφέρουμε να αντιδράσουμε απέναντί τους, ούτε λόγος.

Λαοί και έθνη είναι σήμερα αντιμέτωποι με αγωνιώδη και θεμελιακά για τον άνθρωπο ερωτήματα. Ερωτήματα ηθικής και βιοηθικής. Επιστημονικά και θεολογικά. Υπαρξιακά, θεωρητικά και πρακτικής φύσης. Μπορεί να μην υπάρχει αμφιβολία ότι ο κόσμος μας αλλάζει, όμως εντέλει εξελίσσεται ή πισωγυρίζει; Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή για όλα τα ιστορικά έθνη-κράτη. Η Ελλάδα, η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Συρία, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν βρίσκονται μπροστά σε νέες προκλήσεις. Οι ευρωπαϊκοί λαοί -και όχι μόνο- σήμερα έχουν αναδιαμορφωθεί και ενσωματωθεί στη νέα πολυπολιτισμική ταυτότητα τους. Ο 21ος αιώνας είναι αναμφισβήτητα η εποχή των τομών και προοιωνίζονται βαθιές κοινωνικές αλλαγές. Θα μοιάζουν με πρόοδο αλλά μπορεί έστω για διαστήματα να βυθίσουν την ανθρωπότητα στο χάος και την απελπισία. Με χρονικές παρενθέσεις ανάτασης.

Τα αγωνιώδη ερωτήματα που έχουν τεθεί στα τέλη της δεκαετίας του 1990 για τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, στο πλαίσιο της οποίας εντάσσονται τα λεγόμενα υπερεθνικά κράτη, έχουν απαντηθεί στην τελευταία διετία. Αντιλαμβανόμαστε όλοι τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, που κονιορτοποιεί πολιτισμούς, εθνικές ταυτότητες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις στο όνομα του κέρδους, με πρόσχημα την παγκόσμια κοινωνία με μια παγκόσμια διακυβέρνηση. Όπως επίσης αυξάνεται η αντίσταση και σε κάθε τι που ανήκει στην ευρύτερη έννοια της αριστερής παγκοσμιοποίηση. Πρόκειται για τη διάδοχο ιδέα της διεθνοποίησης και των δήθεν ανοιχτών κοινωνιών χωρίς σύνορα που καλλιέργησε κυρίως η διεθνιστική αριστερά και διακήρυσσε από τα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν, προκειμένου να βγει από το κάδρο των ηττημένων της ΕΣΣΔ του Στάλιν «ανακάλυπτε» και σταδιακά επέβαλλε τον παγκόσμιο διεθνισμό.

Αυτό ακριβώς το σχήμα πέρασε από τον κομμουνισμό στο διεθνισμό και με όλες τις μεταλλάξεις του έφτασε στη σημερινή του μορφή, αυτή της παγκοσμιοποίησης, που εντέλει απορρίπτουν τα ιστορικά έθνη. Το απορρίπτουν οι λαοί με ιστορία και ταυτότητα, έθνη που στο όνομα της παγκοσμιοποίησης είδαν να απειλείται η εθνική τους υπόσταση και η κυριαρχία, μέσω της μετακίνησης και της επιβολής ισλαμικών πληθυσμών με δυο βασικούς στόχους. Την ουσιαστικά γενετική μετάλλαξη της Ευρώπης, όπως προέβλεπε το «Σχέδιο Καλλέργη», *και την εξοικονόμηση οικονομικών πόρων με νέο φθηνό εργατικό δυναμικό.

Ας μην παραβλέψουμε όμως και την αλλαγή συνόρων, την οποία βιώνουμε ήδη από την δεκαετία του 1990, με τον συνεχή επανασχεδιασμό των χαρτών. Από τον χάρτη της Νέας Μέσης Ανατολής, που έκανε την εμφάνισή του στις αρχές του 2.000 επίσημα, μέχρι το χάρτη των Νέων Βαλκανίων και της Ευρώπης του 2030. Με νέα σύνορα. Νέα κράτη-δορυφόροι μεγαλύτερων.

Είναι σαφές ότι οι αλλαγές είναι κοσμογονικές και είναι αδύνατον να είναι αναίμακτες, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι άλλωστε, εποχή παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας, όχι μόνο στο όνομα της υπερεθνικότητας αλλά λόγω χρέους. Διότι αν αυτό που βιώνει η Ελλάδα από τα τέλη του 2008 δεν είναι πόλεμος, τότε τι είναι; Είναι κανονικός οικονομικός πόλεμος, με τον δείκτη των θανάτων και κυρίως των αυτοκτονιών, να μην μας αφήνει να ξεχάσουμε τη σκληρή πραγματικότητα.

Όλα αυτά στη διαδικασία μετάβασης από ένα διπολικό σε πολυπολικό σύστημα. Στη διαδικασία εγκατάλειψης ενός συστήματος που επικράτησε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με νικητές και ηττημένους, που ωστόσο, κράτησε κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες, ενίοτε βέβαια τρόμου, μεταξύ των κρατών αλλά και μεταξύ των διεθνών οργανισμών. Δεν χρειάζεται παρά να παραπέμψουμε το ΝΑΤΟ μετά την αυτοκατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Το ΝΑΤΟ που καλείται σήμερα να αποδείξει την αναγκαιότητα της ύπαρξής του. Αλλιώς, ίσως κληθεί στην αυτοκατάργησή του ή την μετάλλαξη του σε μια πιο ευέλικτη, παγκόσμιας δυναμικής στρατιωτική δύναμη. Ίσως, όχι πια υπό την άμεση επιρροή και τον αποφασιστικό ρόλο των ΗΠΑ. Θα μπορούσε να δοθεί σε άλλο οργανισμό, π.χ. στον ΟΗΕ, ή σε κάποιο όργανο πολύ μικρότερης σύνθεσης. Βέβαια, ο ΟΗΕ, ο διάδοχος της Κοινωνίας των Εθνών, δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποκτήσει διακριτό ρόλο στην υπό διαμόρφωση παγκόσμια κοινότητα, περιοριζόμενος στην ανθρωπιστική του παρέμβαση σε λαούς που λιμοκτονούν, ειδικά στην αφρικανική ήπειρο, κάτι σίγουρα σημαντικό, αλλά όχι αντάξιο του ιδρυτικού του σκοπού.

Ισχυρές δυνάμεις

Σήμερα ουδείς μπορεί να αγνοήσει την Κίνα. Ούτε την αναδυόμενη δύναμη της σύγχρονης Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, την Ινδία αλλά και το Πακιστάν, που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την γειτονική Τουρκία -χώρες με οικονομική αυτάρκεια και πυρηνικές δυνάμεις. Σ’ αυτή τη μεγάλη σκακιέρα, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η νέα Μεγάλη Βρετανία, που εκτός ευρωπαϊκής ζώνης και επιρροής πλέον, ανασυντάσσεται με νέα στρατηγική και νέες συμμαχίες. Αξιοσημείωτη ανάκαμψη παρουσιάζουν σ’ αυτό το μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον και κάποια νεότευκτα κράτη της αφρικανικής ηπείρου. Ένας αμερόληπτος δε παρατηρητής των νέων γεωπολιτικών δεδομένων δεν μπορεί να μην βλέπει την επίσης διαρκώς αναπτυσσόμενη ευρασιατική ζώνη. Ζώνη που συνορεύει με τη Ρωσία αλλά και την νεοοθωμανική Τουρκία.

Μετάβαση, λοιπόν, προς ένα πολυπολικό σύστημα ισχυρών πυρηνικών δυνάμεων, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, οι ΗΠΑ. Γιατί όχι και το Ιράν, αλλά και ο Αραβικός Σύνδεσμος, που εσχάτως αναβιώνει σε πολλά επίπεδα. Και μέσα σε όλα αυτά τα ιστορικά έθνη-κράτη με μακραίωνη ιστορία θα ήταν αφέλεια να αγνοήσει κάποιος το Ισραήλ που οραματίζεται να κάνει πραγματικότητα στο δεύτερο τέταρτο του 21ου αιώνα το Μεγάλο Ισραήλ, ένα όραμα για την υλοποίηση του οποίου φαίνεται να δουλεύει μεθοδικά η ισραηλιτική διασπορά.

Η στροφή των ΗΠΑ

Στην εποχή που διανύουμε συντελείται ένας ιστορικός συμβιβασμός των ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι αν η μετάβαση των ΗΠΑ με στροφή προς στον εαυτό της, σημαίνει ανασύνταξη και νέα πιο επιθετική προς τα έξω πολιτική ισχύος και επιρροής, ή αν σηματοδοτεί το τέλος της Αμερικής που γνωρίζουμε ως σήμερα. Αν κάποιος ζήσει στις ΗΠΑ θα αντιληφθεί σε βάθος το αμερικανικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα, καταλαβαίνει πως αργά ή γρήγορα η Αμερική που γνωρίζουμε σήμερα στην ομοσπονδιακή της έκφραση θα αλλάξει. Μάλιστα, αυτή η αλλαγή ήδη προβληματίζει γνωστά και ισχυρά think tanks όπως αυτό του Τζορτζ Φρίντμαν, αγωνία που αποτυπώνεται έντονα στο βιβλίο του με τίτλο «The next 100 years». Ο πρόεδρος Τραμπ, με το «δεν μας θέλετε εσείς μια, δεν σας θέλουμε εμείς εκατό, τα μαζεύουμε και φεύγουμε», εξυπηρετείτο νέο δόγμα. «Η Αμερική για την Αμερική και για κανέναν άλλον», που μεταφράζεται σε κάτι δισεκατομμύρια για την οικονομία τα οποία θα μειωθούν από τις δαπάνες.

Σίγουρα δεν ζούμε το τέλος της ιστορίας του Φράνσις Φουκουγιάμα, αλλά ζούμε τη σκληρή και επώδυνη για κράτη και έθνη «σύγκρουση και πολιτισμών και των θρησκειών», όπως παρατηρούσε ήδη από τη δεκαετία του1980 ο Σάμιουελ Χάντιγκτον.

Χωρίς πυξίδα

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την συσπείρωση των ευρασιατικών κρατών και την προσπάθεια της νεοοθωμανικής Τουρκίας του Ρετζέπ Ερντογκάν, που υπερθεματίζει και ανανεώνει την πολιτική του Τουργκούτ Οζάλ. Ο Οζάλ ήταν εκείνος που άρχισε την πρώτη στην ουσία «απόβαση» σε όλες αυτές τις χώρες με όχημα το Ισλάμ και τη γλώσσα (καθώς οι περισσότεροι λαοί είναι και τουρκόφωνοι). Ήταν επίσης ο ίδιος που είχε πει το 1978 ότι «δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με την Ελλάδα, αρκεί μόνο να τους στείλουμε μερικές χιλιάδες δικούς μας». Αυτό κάνει σήμερα η Τουρκία και μάλιστα στο πλαίσιο της περίφημης ευρωτουρκικής συμφωνίας.

Το καράβι της Ε. Ένωσης αρμενίζει χωρίς προορισμό. Χωρίς πυξίδα. Χωρίς χάρτη. Χωρίς όραμα. Χωρίς αξίες και αλληλεγγύη. Χωρίς δικαιώματα. Μα βαθύτατη υποκρισία και αυτολογοκρισία. Με τα λάθη να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος του οικοδομήματος. Ένα οικοδόμημα –όχημα των ΗΠΑ για εμπορικές συναλλαγές. Στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης οι συνεχιστές του Ζακ Ντελόρ στάθηκαν ανάξιοι, βουλιάζοντάς την στα σκάνδαλα. Πρώτο και μεγαλύτερο, αυτό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ένα όργανο όπως και το Eurogroup, χαμένο στο λαβύρινθο θεσμών και ανθρώπων. Μια Ευρώπη γερμανοκρατούμενη. Χωρίς αξίες. Χωρίς φραγμούς. Χωρίς θεσμούς. Μια Ευρώπη χωρίς ευρωπαίους.

Ελλάδα και Βαλκάνια

Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε τις αλλαγές σε βαλκανικές χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία, η Αλβανία με τα αλυτρωτικά της οράματα. Στο μικρό κρατίδιο που έστησε ο Τίτο και οι άλλοι γύρω από αυτόν, πάντα υπάρχει το σχέδιο για τη «Μεγάλη Αλβανία», κράτος-δορυφόρος που θέλει το βαθύ αμερικανικό κράτος. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό η Ελλάδα.

Τα τεκταινόμενα στο Αιγαίο φαντάζουν ακίνδυνα μπροστά στη μεγάλη απειλή που αντιμετωπίζει η Θράκη. Γιατί εδώ θα προσμετρηθούν κι άλλοι παράγοντες, όπως το δικαίωμα αυτοπροσδιοριμού και στην αυτοδιάθεση. Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές … Και το αποτέλεσμα: Κόσοβο, Σκόπια, Σερβία…

Η Ελλάδα από τη σύσταση του κράτους, το 1823 γεωπολιτικά είχε σταθερά τους εξής βασικούς οιονεί άξονες:

α) Την εξασφάλιση του Αιγαίου Πελάγους για τη διατήρηση των γραμμών άμυνας και επικοινωνιών με ζωτικά ηπειρωτικά πληθυσμιακά κέντρα.
β) Την εξασφάλιση του ελέγχου της Κέρκυρας, της Κρήτης και της Ρόδου για την αποτροπή εισβολής δια θαλάσσης.
γ) Την εξασφάλιση της περιοχής του Αξιού ποταμού και πιο βόρεια αυτής ως πηγή αγροτιών προϊόντων και πρόσβασης στην ηπειρωτική Ευρώπη.
δ) Τη συνένωση και συνεργασία των περιοχών της ηπειρωτικής Ελλάδας, εκκαθαρίζοντας κέντρα τοπικής ισχύος, και στη συνέχεια συλλογής φόρων και συγκέντρωση κεφαλαίων ανάλογα με τις κρατικές ανάγκες.
ε) Την επέκταση του ελέγχου και της επιρροής σε περιοχές όπως η Κύπρος και η Σικελία, προκειμένου να ελέγξει το θαλάσσιο χώρο στην Ανατολική Μεσόγειο, στόχο που δεν έχει ακόμα πετύχει.

Σήμερα όλα έχουν αλλάξει και θα αλλάξουν περαιτέρω. Ποιες ήταν οι εκτιμήσεις για την Ελλάδα από το 2010, έτος-σταθμός για τη νεότερη ιστορία μας, του αμερικανικού παράγοντα; Ιούνιος 2010: Το Stratfor σε έκθεση που είχε αποκαλύψει το Greek American News Agency, προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αποδυνάμωση της Ελλάδος στην περιοχή των Βαλκανίων, απώλεια του πολιτικού ελέγχου και κοινωνική αναταραχή, σταδιακή αποσύνδεση από τις ΗΠΑ, αποσταθεροποίηση και εντέλει έξοδο από την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με τους αναλυτές του Stratfor, υποβαθμίσθηκε ο ρόλος της Ελλάδας στα Βαλκάνια μετά το πόλεμο του 1993, κάτι που όπως χαρακτηριστικά επισήμανε το αμερικανικό ινστιτούτο, ήταν ορατό σε όλους εκτός από την Αθήνα, η οποία όπως γράφει, «αρνούμενη να αποδεχθεί την πραγματικότητα, έκανε τα πάντα για να διατηρήσει της θέση της, δανειζόμενη αφενός τεράστια ποσά, για εκσυγχρονισμένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και δίνοντας αφετέρου λανθασμένα στοιχεία για να μπει στην Ευρωζώνη».

Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, αυτή η πολιτική εξήγηση, δεν καταγράφεται. Αντίθετα, η σημερινή οικονομική κρίση περιγράφεται από τα δυτικό-ευρωπαϊκά ΜΜΕ ως αποτέλεσμα ελληνικής τεμπελιάς, υπερδαπανών και ανευθυνότητας, με αποτέλεσμα να διογκώνονται το πάντα ελλειμματικό δημόσιο χρέος και κυρίως ο εσωτερικός δανεισμός της χώρας. Συνεχίζοντας, οι αναλυτές εξηγούσαν «ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζοντας μεταξύ άλλων την υπαρκτή απειλή στο Αιγαίο, δεν είχε άλλη εναλλακτική επιλογή παρά να χρεωθεί ύστερα από την απώλεια ενδιαφέροντος από τους Δυτικούς προστάτες εταίρους». Για να συμπληρώσουν με έμφαση ότι «σήμερα η Ελλάδα δεν μπορεί να ονειρεύεται ότι θα μπορέσει να πετύχει τον πέμπτο γεωπολιτικό της στόχο, της κυριαρχίας της στην Ανατολική Μεσόγειο. Πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τις δύο τελευταίες δεκαετίες». Ακόμα και ο τέταρτος στόχος, βρίσκεται υπό αμφισβήτηση , όπως εκτιμάται στην έκθεση, λόγω «της εσωτερικής αδυναμίας της να συλλέξει φόρους. Σχεδόν το 25% της ελληνικής οικονομίας, εντάσσεται στην παραοικονομία, ποσοστό από τα πλέον υψηλά ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες».
Για το Stratfor «η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίζει χωρίς εξωτερικό προστάτη» και την συμβουλεύει να ξαναγίνει χρήσιμη σε μια ή σε περισσότερες μεγάλες δυνάμεις. Το ινστιτούτο σπεύδει όμως να προβλέψει ότι «αυτό είναι απίθανο, εκτός εάν μια σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων επιστρέψει στα Βαλκάνια»…

Σε κρίσιμες ώρες που διανύουμε υπάρχει απάντηση στα παραπάνω; Ναι υπάρχει! Η απάντηση είναι αφύπνιση, ετοιμότητα. Και σε πολιτικό επίπεδο υπευθυνότητα και όχι επικοινωνιακά παιχνίδια. Οι καιροί δεν περιμένουν…

*Ελληνικής καταγωγής ευγενής Γερμανός, φίλα προσκείμενος στο Ναζιστικό κόμμα της Γερμανίας, κατάρτισε σχέδιο για την δημιουργία «Ευρωπαϊκής Ένωσης» σε περίπτωση που ο Χίτλερ θα κέρδιζε τον πόλεμο

ΥΓ.: Είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό (τυχαίο;) ότι οι πρώτοι εισηγητές της πολιτικής ορθότητας ήταν οι ναζί (όπως επίσης και του μεταμοντερνισμού). Την εξόντωση των Εβραίων οι ναζί αποκαλούσαν «τελική λύση». Την κατοχή της Ευρώπης, αποκαλούσαν «Ευρώπη των Εθνών», ου μην αλλά και «Ευρωπαϊκή Ένωση». Τον ρατσισμό αποκαλούσαν «ευρωπαϊκό πολιτισμό». Και πάει λέγοντας. Όσο για τον μεταμοντερνισμό, ή ο Ντεριντά δεν είχε διαβάσει ναζιστές διανοούμενους του ’20-’30, ή τους είχε διαβάσει και του άρεσαν. Αν και υπάρχει μια εκδοχή που μου φαίνεται πιο πιθανή. Οι ναζιστές διανοούμενοι και οι μεταφυσικές ανορθολογικές αναζητήσεις τους ξεχάσθηκαν. Αν κάτι χαρακτήριζε την Αριστερά, ήταν ο ορθολογισμός της. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και ύστερα αυτός ο ορθολογισμός στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ανασκολοπίσθηκε. Διά (της αναβίωσης) του μεταμοντερνισμού. Κυρίως….

(Απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του Στάθη)…

Πηγή: Η ΣΦΗΚΑ

Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου