Του Βασίλη Λιόγκαρη *

46 ολόκληρα χρόνια από τότε.

Ήμουνα νιος και γέρασα και το Πολυτεχνείο ζει και ζώνεται ανάμεσα στα χρόνια.

Το Πολυτεχνείο καθιερώθηκε μια για πάντα και μια για πάντα εδραιώθηκε στις συνειδήσεις, τις ψυχές και τις καρδιές της φοιτητικής νεολαίας και όχι μόνο
Δημιούργησε απόλυτα ένα καθεστώς από προβληματισμούς και συνειδητοποιήσεις που άντεξε και αντέχει στην ιστορία και στη φθορά του χρόνου.

Δημιούργησε μια πρωτοπόρο αγωνιστική και επαναστατική νεολαία, γεμάτη ιδανικά και προοπτική.

Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει για πάντα, γιατί έτσι πρέπει, για να προχωρά και να εξελίσσεται η ανθρωπότητα


46 χρόνια και μη μου πει κανείς ότι δεν έγινε ένα βήμα

Οι χούντες ξεψύχησαν, τα τανκς τους έπιασαν πουρί, τα συντρίμμια του ερειπωμένου χώρου αναστηλώθηκαν και οι τοίχοι καθάρισαν.

Μα η ώρα της σοδειάς δεν έφτασε ακόμα.
Το σμίξιμο των σπόρων βαθιά μέσα στη γη δεν έφερε τη μυσταγωγία της γένεσης και τα στάχια -αχαμνά, δε στρέψανε τις φούντες τους στην Άνοιξη

Η σκουριασμένη πόρτα που ανασηκώθηκε, με τη βοήθεια τεχνικών μηχανισμών έκρυψε τη σκουριά και το μαύρο μπογιάτισμα με το χρυσό γείσο φρεσκάρισε την όψη της. Μέσα της όμως, φέρνει ακόμα όλον τον πόνο της συντριβής από τον όγκο της ερπύστριας και το αδικαίωτο του αγώνα.


46 χρόνια μετά και δεν εγύρισε ο Ήλιος.

Ανδρώθηκε η ηρωική εκείνη γενιά, που παλληκαρήσια σήκωσε στους ώμους φορτίο βαρύ και πλήρωσε τίμημα γερό με αίμα και θάνατο.
Τώρα δυστυχώς σε κάποιους το κατεστημένο απορρόφησε την δημιουργικότητά τους και τους ενσωμάτωσε στο σύστημα.

Όμως τα μηνύματα παραμένουνε μηνύματα.
Μηνύματα ανολοκλήρωτα, καταχωνιασμένα σε θολές συνειδήσεις και οράματα μακρινά.
Ο αγώνας για ψωμί – δουλειά και μόρφωση είναι και σήμερα επίκαιρος όσο ποτέ

Ο αγώνας για την παιδεία είναι αγώνας συνέχειας, ιδίως για τα παιδιά του φτωχού εργάτη, που κινδυνεύουν να χάσουν το τραίνο της μάθησης.
Το άσυλο που χάθηκε μέσα στη γραφειοκρατία. Τα πτυχία είναι υποβαθμισμένα και οι πόρτες των επιχειρήσεων κλειστές.
Η ανεργία στη νεολαία χτυπάει την πόρτα. Και σήμερα, ακόμα οι στόχοι παραμένουν ανεκπλήρωτοι.

Θα ‘ρθει όμως καιρός, θα ‘ρθουνε στιγμές, που θα πάρουν φως κι αγέρα και θα ξαναβγούν στην επιφάνεια.



* Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.

Πηγή: atexnos.gr