Αρχίζει πλέον να διαφαίνεται μια πολιτική φθορά του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του. Φθορά που επέρχεται όχι από αντίπαλο αλλά από τον ίδιο. Οφείλεται στο τρίπτυχο που καθοδηγεί την κυβερνητική πολιτική:  (α) νεοφιλελευθερισμός, (β) μνημονιακά γραμμάτια και  πλαίσια, (γ) ανικανότητα. Το σύστημα δεν θα μείνει αδρανές. Θα προσπαθήσει να βρει ή να γεννήσει πολιτικές λύσεις τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά του Μητσοτάκη. Μέσα και έξω από τα σπλάχνα της ΝΔ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση, (κατάσταση που αυτός δημιούργησε μετατοπιζόμενος ολοένα και πιο δεξιά), ενσωματώνοντας όχι μόνο δυνάμεις από το «παλιό σάπιο πολιτικό σύστημα», αλλά κυρίως ενσωματώνοντας ολοκληρωτικά και αμετάκλητα τα δύο απο τα τρία στοιχεία του τρίπτυχου (νεοφιλελεύθερη πολιτική με ήπια εφαρμογή, σεβασμός μνημονιακού και ευρωατλαντικού πλαισίου). Αντιπολιτεύεται μόνο στα ζητήματα των ικανοτήτων των κυβερνητικών στελεχών.

Η «αστεία» πλευρά (του ποιος είναι ικανός ή ανίκανος) απαντήθηκε από τον Μητσοτάκη με την κυβέρνηση των αρίστων, των τεχνοκρατών του Χάρβαρντ και των αγγλοσαξονικών κολλεγίων. Από τη μια ο Τσίπρας πέτυχε (;;;) με τις επιλογές του αμερικανοτραφή Παπαδημητρίου και του σκωτσεζοσπουδαγμένου Ν. Παππά που δεν μπόρεσε να «καλύψει» τις πομπές του (ακόμα και με τον Καλογρίτσα, παλιά επιλογή Φλωράκη και εκδότη της εφημερίδας «Πρώτη») και την ανικανότητά του να στήσει συριζομάγαζα ΜΜΕ, όπως σήμερα τα μπουκώνει και τα αναπτύσσει ο Πέτσας για λογαριασμό της ΝΔ. Από την άλλη, κολλεγιόπαιδα σαν την Κεραμέως μοιάζουν ανίκανα να διαχειριστούν στοιχειωδώς την επιδημική κρίση και γίνονται αντικείμενο ανεκδοτολογικών σχολιασμών ακόμα και από συνδικαλιστές της ΝΔ. Θα συνιστούσαμε σε ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσουν στην Ελλάδα Πανεπιστήμιο Παραγωγής Πολιτικών με πτυχίο, μιας και αντιμετωπίζουν την πολιτική με αυτή την αντίληψη.

Ενώ λοιπόν δεν υπάρχει καμιά αντιπολίτευση, αρχίζει η φθορά. Είναι φανερό το κενό. Είναι φανερή η ευκαιρία κάλυψης του κενού. Κερδίζει ο «κανένας» σε ένα κοινωνικό τοπίο-χωράφι που έχει σπαρθεί με τόνους συντηρητικού σπόρου και φασιστικών δηλητηρίων.

Πόσο απασχολεί την αριστερά;

Αλήθεια όμως, ποια αριστερά; Αυτή που κρυβότανε σχολιάζοντας, φλυαρώντας και αναμένοντας δικαίωση το 2015, που προσδοκά την αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ για να βελτιώσει την ολοένα βαλτωμένη και διαλυμένη μικροϋπαρξή της;  Αυτή που συντάχθηκε και ανάπτυξε τον ανορθολογισμό μέσα στην πανδημία; Αυτή που συνεχίζει χωρίς αυτοκριτική σαν να μη συνέβηκε τίποτα τα τελευταία χρόνια, αυτή των πολλών καπεταναίων που δεν «έχουν ρίξει ούτε μια τουφεκιά», που ακούει ιμπεριαλισμός και της βρωμάει πατριωτισμός, αλλά που δικαιώνεται και αναπαράγεται στον δικαιωματισμό-κοσμοπολιτισμό; Αυτή που ενσωματώθηκε στο σύστημα ανακαλύπτοντας τα δώρα της εξουσίας;  Ή αυτή που λιβανίζει τα κειμήλια της ιστορίας, τα θεωρεί και ιδιοκτησία της, επικαλείται τον σοσιαλισμό κοιτάζοντας στο μέλλον και αποφεύγοντας τα συγκεκριμένα άμεσα καθήκοντα της «ταξικής πάλης και των διακυβευμάτων της», παρελαύνει όμως μια φορά στο τόσο με τον κομματικό στρατό, αλλά παραμένει ακίνδυνη έως βοηθητική στο σύστημα; Αυτή που θεωρεί ότι το κόμμα είναι όχι μόνο ανακουφιστικό απάγκιο αλλά και μαγαζί που βρίσκεται πάνω από την τάξη και τον λαό;

Από αυτές τις εκδοχές αριστεράς δεν ελπίζουμε και δεν περιμένουμε τίποτα. Πρέπει να προσπεραστούν.

Υπάρχουν όμως –εν αναμονή, απογοήτευση, ανησυχία αλλά και με γινάτι– χιλιάδες αριστεροί οργανωμένοι και ανένταχτοι στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στη νεολαία. Αυτή είναι η πρωταρχική υλική βάση και δύναμη για την αρχή οικοδόμησης μιας νέας αριστερής-κομμουνιστικής πολιτικής δύναμης.

Ο συσχετισμός δύναμης μέσα στην κοινωνία είναι αρνητικός. Αρνητικότερος από πέρσι, πρόπερσι κοκ. Όχι μόνο δεν υπάρχουν κοινωνικές πιέσεις που να γρατζουνίζουν το πολιτικό προσωπικό και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά η μοιρολατρία εναλλάσσεται με τον φόβο και με έναν αυξανόμενο ανορθολογισμό αποτελώντας τροφή για ρατσιστικές, φασιστικές, ακραία συντηρητικές συμπεριφορές και συλλογικές παραβατικότητες. Με τέτοιες συμπεριφορές ο «κανένας» παίρνει τη μορφή ακροδεξιού φασιστικού μορφώματος. Θα αναζητηθεί να εκφραστεί και πολιτικά, ανεξάρτητα από την έκβαση της –έτσι κι αλλιώς δίκαιης και αναγκαίας– τιμωρίας των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, η οποία άλλωστε προσωρινά ωφελεί τον Μητσοτάκη που έχει μαντρώσει αρκετά από τα ακροδεξιά σκουπίδια. Ειδικά όταν οι εξελίξεις στον «ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό» οδηγηθούν εκεί που τις προσανατολίζουν-επιβάλλουν οι «προστάτες μας» ευρωατλαντιστές, θα υπάρξει για άλλη μια φορά ένα κενό αντιμπεριαλιστικής-πατριωτικής δύναμης το οποίο η όποια ακροδεξιά θα το εκμεταλλευτεί αφαιρώντας τον αντιμπεριαλισμό και μετατρέποντας τον  πατριωτισμό σε πολεμοχαρή εθνικισμό. Υπάρχει όμως και θυμός τόσο για την υγειονομική κρίση όσο και για τη συνεχιζόμενη και αυξανόμενη –με ευκαιρία και αφορμή τον κορωνοϊό– νεοφιλελελεύθερη επίθεση Μητσοτάκη. Θυμός που δεν βρίσκει διέξοδο, δεν αναγνωρίζει εναλλακτική και δεν βλέπει ελπίδα, γιατί ακόμα και η ανάθεση στον «θεομπαίχτη» Τσίπρα αποδείχτηκε μάταιη και λανθασμένη. Κοινωνικές αντιστάσεις ίσως υπάρξουν, θα είναι όμως αυθόρμητες, αποσπασματικές και καθόλου σταθερές και ανατρεπτικές. Θα επιταχύνουν τη φθορά του Μητσοτάκη αλλά μέχρις εκεί.

Σε άλλες εποχές θα μιλάγαμε για την ευκαιρία κάλυψης του κενού, για τη δυνατότητα αριστερής παρέμβασης και θα εννοούσαμε την πρωτοπόρα παρέμβαση της αριστεράς και την ανάδειξή της στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι. Σήμερα μάλλον πρέπει να αντιμετωπίσουμε την «ευκαιρία» σαν την αρχή να ξεφύγουμε από τις κακές αρρώστιες που βασανίζουν το γερασμένο σώμα της αριστεράς και σαν καλή δυνατότητα να προκαλέσουμε ή να συγχωνευτούμε με λαϊκές φλέβες αντίστασης που μπορεί να προκύψουν. Έχουμε ανάγκη από τη «μετάγγιση» κοινωνικού πολιτισμού, γλώσσας και νεανικού αίματος. Η όποια νέα αριστερή πολιτική δύναμη είτε θα προκύψει από αυτή την πολύχρονη διαλεχτική πλούσια διαδικασία ή δεν θα  υπάρξει. Βέβαια κάποιοι θα συνεχίζουν να κατασκευάζουν σχήματα και χώρους ή πρωτοβουλίες των 3, των 9, των 11,  για να καλύπτουν αυτοεπιβεβαιώνοντας την ύπαρξή τους, συνεχίζοντας την ενδογαμική συμπεριφορά με τον ακαδημαϊκό λόγο και τα μεγάλα λόγια για κίνημα, αντίσταση, σοσιαλισμό κλπ.

Αυτοί τη δουλειά τους, οι υπόλοιποι όμως; Θα συνεχίσουμε χωρίς κάποιο σύστημα προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων,  χωρίς αναγνώριση των δυσκολιών και των δυνατοτήτων, παίζοντας την πρωτοπορία, «τους στρατηγούς χωρίς στρατό» και νομίζοντας πως είμαστε πολιτική δύναμη παρέμβασης στην κεντρική πολιτική σκηνή;

Να βρούμε και να πάμε στους θυμωμένους. Να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε τον θυμό σε κοινωνική πίεση, να έρθουμε σε αντιπαράθεση με τον ανορθολογισμό –δεξιό και «αριστερό» – να ενώσουμε και να ενωθούμε σε μια πραγματική κοινωνική κίνηση. Η οικοδόμηση της νέας πολιτικής δύναμης ή θα αντιστοιχίζεται με τις κοινωνικές πιέσεις και τον «αντάρτικο» χαρακτήρα τους ή δεν θα υπάρξει. Δεν οικοδομήθηκε τίποτα μέσα από διαβουλεύσεις και εσωτερικές διαδικασίες και αντιπαραθέσεις όμοιων και πολύ περισσότερο ανόμοιων πολιτικών ομάδων δεκαετίες τώρα. Πελάτες της διάλυσης ή των μεταρρυθμιστικών λογικών και του κοινοβουλευτισμού  γίναν(μ)ε όσοι ακολούθησαν αυτό τον δρόμο.

Απλά και συγκεκριμένα. Να πάμε προς τον κόσμο. Απαιτείται μια κίνηση αποκάλυψης, προπαγάνδας  και ανάδειξης των αιτημάτων-καθηκόντων που η κοινωνία μπορεί να σηκώσει και να κινητοποιηθεί. Στις γειτονιές μέσα από την κίνηση προοδευτικών ανθρώπων και δυνάμεων να αναδειχθεί το θέμα των Μέσων Μεταφοράς που μετατρέπονται σε υγειονομική βόμβα από τη σαρδελοποίηση λόγω έλλειψης μέσων, προσωπικού κλπ. Να αναδειχθούν όχι οι μόνο ελλείψεις σε ΜΕΘ, αλλά κυρίως οι ελλείψεις σε ειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που απαιτείται για να στελεχωθούν οι ΜΕΘ. Να αναδειχτεί η ανάγκη οργάνωσης και στελέχωσης πρωτοβάθμιων μονάδων υγείας. Η ανάγκη ελέγχου (τεστ) και χορήγησης μέσων προστασίας (μάσκες, γάντια, αντισηπτικά) σε όλο τον πληθυσμό χωρίς καμία επιβάρυνση. Η ανάγκη ασφαλούς λειτουργίας σχολείων και παιδικών σταθμών με ολιγομελή τμήματα, προσλήψεις εκπαιδευτικού και βοηθητικού προσωπικού, μέσα προστασίας. Η ανάγκη ελέγχου, στελέχωσης και υγειονομικής θωράκισης των γηροκομείων και άλλων ιδρυμάτων φροντίδας ευπαθών ομάδων. Η ανάγκη φροντίδας και συνδρομής σε ηλικιωμένους και ευπαθείς συμπολίτες μας που ζουν μόνοι τους. Η ανάγκη προστασίας των εργαζόμενων από απολύσεις, μειώσεις μισθού, εργοδοτικές αυθαιρεσίες, και ουσιαστικής οικονομικής ενίσχυσης όσων πλήττονται από την υγειονομική και οικονομική κρίση. Μέσα στις γειτονιές και στις πλατείες να ζωντανέψει η συλλογικότητα και να αναπτυχθεί η δράση.

Γιατροί και  εν γένει νοσοκομειακό προσωπικό  να πρωτοστατήσουν τόσο στην ανάδειξη των συγκεκριμένων  προβλημάτων ανά κλινική και νοσοκομείο όσο και στην καταγγελία με ονοματεπώνυμο, όλων όσων, διευθυντών, κλινικαρχών και διοικητών νοσοκομείων αποκρύβουν την πραγματικότητα και είτε χτίζουν τις πολιτικές και ακαδημαϊκές τους καριέρες, είτε αυξάνουν το πελατολόγιο και την ατομική τους περιουσία μέσω της καθημερινής τους παρουσίας στην τηλεόραση με στόχο το ξέπλυμα του Μητσοτάκη και της πολιτικής του.

Μπορούν να γίνουν αρκετά – δεν μπορούν να γίνουν όλα, ούτε γρήγορα, ούτε χωρίς σχέδιο, ούτε χωρίς συγκέντρωση δύναμης. Το μικρότερο κέρδος είναι να (ξανα)ανακαλύψουμε τις ζωντανές δυνάμεις –την πραγματική δύναμη αλλαγής– να αναλογιστούμε το πραγματικό μπόι μας και να αναταχθεί το φρόνημα και η ελπίδα όσων παραμένουν και επιμένουν αριστερά. Το μεγαλύτερο θα είναι να συνεισφέρουμε στη φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να θεμελιώσουμε μια νέα πραγματική αρχή οικοδόμησης της αναγκαίας και απαραίτητης αριστεράς.

Τώρα να λογαριαστούμε – είναι η ώρα του λογαριασμού, η ώρα μας.