Προς υπεράσπιση της ύστατης πράξης του Δημήτρη Κουφοντίνα

 

Του Θέμη Τζήμα

Καθώς μετράμε ώρες για τον προαναγγελθέντα θάνατο του Δημήτρη Κουφοντίνα σκέφτομαι τη μοναξιά του μελλοθανάτου σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. “Δεν θέλω να πεθάνω, αλλά έτσι που είναι η κατάσταση, δεν μου αφήνουν άλλη επιλογή”.

Ο θάνατος ως διέξοδος μπροστά σε ένα αδιέξοδο, τόσο γνήσια πολιτικό, που δεν μπορεί παρά να γίνεται και υπαρξιακό. Είναι τόσο εκκωφαντικό το νόημα αυτής της ενέργειας, ώστε μετά το θάψιμο της είδησης έρχεται πανταχόθεν η προσπάθεια αποδόμησης της ύστατης πράξης.

Εν μέσω της αγωνίας του σώματος και της ύπαρξης ενός ανθρώπου λοιπόν, περιγραφομένου ως απολύτου τέρατος, μερικές σκέψεις: 

  • Η δικηγόρος του Δημήτρη Κουφοντίνα, Ιωάννα Κούρτοβικ εξήγησε τις πολλαπλές αυθαιρεσίες του κράτους απέναντι στον κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα. Τώρα που δεν μπορούν να απαντήσουν επί της ουσίας, διάφοροι (άλλοι καλόπιστοι, άλλοι κακόπιστοι) ρωτούν γιατί δεν εξήντλησε όλα τα δικονομικά μέσα. Ενδιαφέρον να μη ρωτάς τον θύτη και αυθαιρετούντα γιατί αυθαιρετεί αλλά το θύμα της αυθαιρεσίας γιατί επέλεξε τελικά την θυσία του φυσικού του βίου, ούτως ώστε να καταδείξει την αυθαιρεσία. Γιατί αυτοπυρπολούνταν οι βουδιστές μοναχοί και δεν συγκέντρωναν υπογραφές άραγε; Γιατί κάποιοι βιώνουν μια συγκεκριμένη αδικία, σε δεδομένη στιγμή, ως βαθιά υπαρξιακό ζήτημα; Γιατί δεν αναρωτιόνταν οι ίδιοι άνθρωποι γιατί το κράτος υιοθετεί φωτογραφικούς νόμους εις βάρος συγκεκριμένων καταδίκων και πόσο ουσιαστικά δίκαιο είναι αυτό; Κάποιοι στην χώρα μας ακόμα νομίζουν ότι υπάρχει μόνο το τυπικό κράτος δικαίου και ξεχνούν την ουσιαστική δικαιοσύνη, την δικαιότητα, ως περιεχόμενό του.
  • “Η δημοκρατία δεν εκδικείται”, “το κράτος δεν εκβιάζεται”: η αστική δημοκρατία (την σοσιαλιστική δημοκρατία δεν την έχουμε δει ακόμα ποτέ και πουθενά) μια χαρά εκδικείται και μάλιστα συστηματικά. Εκδικείται αδικηματίες με πολιτικά κίνητρα, εκδικήθηκε τους ηττημένους του εμφυλίου και τα παιδιά τους, εκδικείται συγκεκριμένες κατηγορίες ποινικών, εκδικείται whistleblowers, αξιοπρεπείς δημοσιογράφους, δίκαιους δικαστές, αδιάφθορους δημοσίους λειτουργούς και πολλούς, πολλούς ακόμα. Εκδικείται όποιον ταράζει τον βίο εκείνων που κατέχουν το κράτος. Το δε κράτος μας, όχι μόνο εκβιάζεται το ίδιο, αλλά υποχωρεί εδώ και πολλά χρόνια πλέον, στους εκβιαστές πριν ακόμα το εκβιάσουν. Για να μην πιάσουμε δε, την πολύ βαθιά μαρξική ανάλυση, να θυμίσουμε απλώς την TUI πέρυσι το καλοκαίρι και πώς τα υγειονομικά πρωτόκολλα, εν μέσω πανδημίας, ξαναγράφτηκαν βάσει των απαιτήσεών της προς την κυβέρνηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να εκβιαστεί και από έναν κρατούμενο, εάν επρόκειτο περί αυτού: απλώς να μην μας τα κόβουν τόσο μεγάλα, όπως λέει κι ο λαός μας, οι καθ’ έξιν και εκ συστήματος εκβιαζόμενοι και εκβιαστές. Μια πιο ολοκληρωμένη αστική δημοκρατία δεν θα λειτουργούσε με όρους βεντέτας, τουλάχιστον μπροστά στα μάτια μας. Αυτά ωστόσο στην Ελλάδα, 200 χρόνια μετά την Επανάστασή μας παραμένουν πολυτέλειες. 
  • “Δεν σκέφτεστε τα θύματα του Κουφοντίνα;” Ναι. Άλλα με θλίψη και άλλα με όχι και τόση συμπάθεια, για να είμαι ειλικρινής. Όμως όσοι από εμάς επιμένουμε να κινούμαστε από το γενικό στο ειδικό και να δρούμε βάσει αρχών, δεν κρίνουμε ούτε τη στάση μας απέναντι στα θύματα της “17 Νοέμβρη” βάσει του πόσο τα συμπαθούσαμε ως πρόσωπα ή όχι, ούτε την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα από το αν συμπαθούμε ή όχι τα θύματά του – όπως παρεμπιπτόντως δεν αποφασίζουμε ποιος πρέπει να απολαμβάνει του τεκμηρίου της αθωότητας, ή του δικαιώματος να ακουστεί στον δημόσιο βίο αναλόγως του για ποια αδικήματα κατηγορείται και εις βάρος τίνος. Κάποιοι από εμάς που διαφωνούμε με τις ατομικές εκτελέσεις στο πλαίσιο του “αντάρτικου πόλης”, παρότι αντιλαμβανόμαστε το ρόλο της βίας στην ιστορία, μπορούμε ταυτοχρόνως να μην υποστηρίζουμε τη δράση της “17 Νοέμβρη” και να τασσόμαστε στο πλευρό του απεργού πείνας, Δημήτρη Κουφοντίνα, για το συγκεκριμένοι επίδικο.  Αν όμως πρέπει να πληρώσει ο Δημήτρης Κουφοντίνας με αυθαιρεσία για τον πόνο των οικογενειών των θυμάτων του, τότε να μπούμε σε μια βεντέτα πόνου και να αποφασίσουμε, για παράδειγμα, ότι οι καταδίκες του για θύματά του που υπήρξαν πολύ εγκληματικότερα αυτού, θα πρέπει να αναιρεθούν. Πώς σας φαίνεται αυτό ως δικαιικό σύστημα; Βιώσιμο;
  • Διάβασα κάπου, κάποιον (από ό,τι κατάλαβα αυτοπροσδιοριζόμενο ως αριστερό άνθρωπο)  να λέει ότι τον χωρίζει ιδεολογικό χάος από τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Δεν ξέρω σε ποια αριστερά ανήκει, ίσως στην δικαιωματική, αλλά για όσους ανήκουμε στην πλειοψηφική και ηγεμονική (παρότι χωρίς πλειοψηφική κομματική έκφραση σήμερα) σοσιαλιστική και κομμουνιστική αριστερά δεν υπάρχει ιδεολογικό χάος με τον πολιτικό λόγο της “17 Νοέμβρη”, αλλά στρατηγική διαφοροποίηση ως προς τα μέσα. Η σύνδεση πατριωτικού και κοινωνικού, εθνικού και ταξικού είναι κοινή. Η πολιτική της ένοπλης προπαγάνδας που προέταξε η “17 Νοέμβρη” ήταν ατελέσφορη και διπλά άδικη, ηθικά και πολιτικά. Δεν ανατρέπονται τα αστικοδημοκρατικά συστήματα έτσι, ούτε και προωθείται ο λαϊκός αγώνας. Εξ ου και έφτασε σε αδιέξοδο η συγκεκριμένη οργάνωση. Μάλιστα, πολλοί από όσους σήμερα συμπαραστέκονται στον Δημήτρη Κουφοντίνα – και καλά κάνουν – θα τον χαρακτήριζαν “εθνικιστή”, αν διάβαζαν τα γραπτά του. Πέρα από την ετερογονία των σκοπών βλέπει κανείς πώς το παράδειγμα και η στάση ζωής σε μια δεδομένη στιγμή συγκινεί και επικαθορίζει τον πολιτικό λόγο. Ίσως οι πολιτικές μας ελίτ θα έπρεπε να το προσέξουν λίγο παραπάνω αυτό το ζήτημα.
  • Η θυσία συγκινεί ακόμα. Δεν ανήκω σε εκείνους που εξιδανικεύουν την θυσία. Δεν παραγνωρίζω ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρέθηκε σε αδιέξοδο. Ωστόσο, σε μια χώρα που αποσυντίθεται υπό την επίδραση της διαχεόμενης “κοινωνίας του θεάματος” είναι ελπιδοφόρο ότι ιδίως στο νεότερο κόσμο ή σε μέρος του μένει ζωντανό ακόμα ένα κύτταρο, το οποίο έστω με πολλή πολιτική θολούρα και χωρίς καθοδήγηση, αντιλαμβάνεται, ακόμα και ενστικτωδώς ίσως, τη σημασία του να βάζεις κάποτε το κεφάλι σου στον τορβά.
  • Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν έδωσε το δικαίωμα δίκης στα θύματα της 17 Νοέμβρη. Πράγματι. Οπότε κάποιοι, ευθέως ή συνήθως υπόρρητα, θέλουν να υποστεί αυθαιρεσία ως επιπλέον τιμωρία εξαιτίας αυτού. Καμία αντίρρηση. Αυτό ακριβώς αποδεικνύει ωστόσο ότι είναι πολιτικός κρατούμενος, στο πλαίσιο ενός ακήρυκτου πολέμου, χωρίς τις εγγυήσεις των συνθηκών του διεθνούς δικαίου για εσωτερικές συγκρούσεις, μάλιστα.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βιώνει την δική του μοναξιά μπροστά στο τέλος.

Μεταπολιτευτικά, για πρώτη φορά, το κράτος στέκεται επισήμως απέναντι σε έναν άνθρωπο και τον ωθεί στο θάνατο. Γιατί; Επειδή σκότωσε στέλεχος των υπηρεσιών των ΗΠΑ. Πεθαίνει εξαιτίας αυτού πρωτίστως και δευτερευόντως λόγω της βεντέτας της οικογένειας Μητσοτάκη. Πεθαίνει γιατί δεν αποκήρυξε όχι μόνο την δράση του, αλλά ούτε τις ιδέες του. Ούτε από διαδικαστική ή δικονομική αβλεψία πεθαίνει, ούτε από κάποιο πείσμα. Τον καθιστά αυτό άγιο ή δικαιώνει τις προγενέστερες πράξεις του; Δεν το υποστηρίζει ούτε ο ίδιος και σίγουρα όχι ο γράφων. Αποδεικνύει ωστόσο, όχι ποιος είναι ο Δημήτρης Κουφοντίνας αλλά ποια είναι σήμερα η θέση της πατρίδας μας διεθνώς και επομένως η ποιότητα της αστικής δημοκρατίας σε αυτήν.   


Δρόμος ανοιχτός

1 σχόλιο :

  1. Ήδη λοιπόν γινόμαστε σταδιακά και πάλι Τουρκία,διακόσα χρόνια μετά την επανάσταση του '21.Θλιβερό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή