Αν δεν υπήρχε το ίντερνετ, θα αγνοούσαμε πολλά πράγματα. Στην Ελλάδα της διετίας 2019-2021 θα αγνοούσαμε ακόμα περισσότερα.

Δεν θα μαθαίναμε ποτέ πως ο Πρωθυπουργός διόριζε Διοικητές στα Νοσοκομεία 80χρονους πολιτευτές. Ούτε ότι διορίστηκαν διοικητές στα ΚΥΤ όπου διαμένουν πρόσφυγες, ακροδεξιοί με ύποπτο παρελθόν.

Δεν θα καταλαβαίναμε τι εννοεί κάποιος, όταν λέει «Σκοιλ Ελικικού». Αν δεν υπήρχε ίντερνετ, θα αγνοούσαμε ότι η κυβέρνηση άνοιξε τα σχολεία πέρυσι, πρώτο πανδημικό έτος, δίνοντας στα παιδιά μάσκες-αλεξίπτωτα. Δεν θα είχαμε ιδέα για το όργιο απευθείας αναθέσεων που φαίνεται να είναι το νέο χόμπι των κυβερνώντων.

Δεν θα είχαμε καμία ιδέα για τα όργια καταστολής, για την επίθεση στο σπίτι του Ινδαρέ, για τον ξυλοδαρμό νεαρών στη Νέα Σμύρνη και αλλού. Δεν θα βλέπαμε τους μπάτσους να λειτουργούν ως στρατός κατοχής στις γειτονιές μας. Δεν θα μαθαίναμε ούτε για τα βασανιστήρια που καταγγέλθηκαν ότι συνέβησαν στη ΓΑΔΑ λίγες μέρες μετά τον τραυματισμό του αστυνομικού. Αν δεν υπήρχε ίντερνετ και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, δεν θα βλέπαμε την Αστυνομία να χτυπάει διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο, να προπηλακίζει βουλευτές και αγωνιστές, να μπουκάρει στα σπίτια ανθρώπων και να τραμπουκίζει ολόκληρες οικογένειες.

Δεν θα βλέπαμε ποτέ ότι ο πρώτος κατά συρροή παραβιαστής των μέτρων περιορισμού ήταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Μια στην Πάρνηθα, μια στην Ικαρία και ποιος ξέρει πο;y αλλού.

Αν δεν υπήρχε ίντερνετ, πιθανόν ο Φουρθιώτης ακόμα να πουλούσε υαλορουνικό με την ευγενική χορηγία της Λίστας Πέτσα, φυλασσόμενος από ένα λόχο αστυνομικών.

Θα γελούσαμε ακόμα με τις γκριμάτσες του Φιλιππίδη και πιθανόν σε κάποια παράσταση στην Επίδαυρο να βλέπαμε δίπλα μας το Λιγνάδη να φιλάει έναν πλαστικό Παρθενώνα. Ίσως και να του σφίγγαμε το βρώμικο χέρι. Δεν θα είχαμε ιδέα ότι μπαζώθηκε ο πραγματικός Παρθενώνας και ίσως αγνοούσαμε ότι στη Θεσσαλονίκη συντελείται ένα πολιτιστικό έγκλημα.

Δεν θα μαθαίναμε ότι στη χώρα μας δολοφονείται μια γυναίκα κάθε 15 μέρες ή για να είμαι δίκαιος, μπορεί να μαθαίναμε ότι «τη σκότωσε από αγάπη» ή «για το ποδόσφαιρο». Δεν θα γνωρίζαμε σχεδόν τίποτα για βιασμούς, παρενοχλήσεις και άλλα πολλά.

Αν δεν υπήρχε ίντερνετ, θα πιστεύαμε ότι δεν έγινε και τίποτα περίεργο στη διαχείριση της πανδημίας. Δεν θα γνωρίζαμε δηλαδή ότι διώκονται συνδικαλιστές γιατροί, χαρίζονται χρήματα και υπηρεσίες σε ιδιώτες, την ώρα που ασθενείς πέθαιναν χωρίς να προλάβουν να διασωληνωθούν. Θα πανηγυρίζαμε ίσως επειδή πεθαίνουν μόνο 30 άνθρωποι τη μέρα.

Θα μαθαίναμε ότι ο νόμος Χατζηδάκη απελευθερώνει. Και κυρίως γίνεται για να διευθετηθεί επιτέλους το καίριο ζήτημα της συγκομιδής της ελιάς.

Δεν θα είχαμε ακούσει το παραμικρό για το χάρισμα εκατομμυρίων σε εταιρίες και εργολάβους.

Δεν θα γνωρίζαμε τίποτα για τα όργια παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου που συμβαίνουν στα χερσαία και θαλάσσια σύνορά μας. Για τα βασανιστήρια, τις απαγωγές και τις δολοφονίες προσφύγων.

Επίσης θα πιστεύαμε ότι σε κάθε χωριό της Εύβοιας υπήρχε ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο ή το ότι είχε άπνοια ήταν τελικά κακό γιατί δεν ξέραμε πού θα πάει τη φωτιά το μικροκλίμα της.

Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα για το ότι ζούμε σε έναν νέο κόσμο. Η τεχνολογία, τα νέα μέσα, διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στην οποία η είδηση ότι μια εταιρία προσπαθεί να μεταβάλει τις συμβάσεις εργασίας των υπαλλήλων της πλέον φτάνει σε περισσότερο κόσμο. Η τεχνολογία δημιουργεί εκτός των άλλων και την πλατφόρμα μέσα στην οποία κανείς μπορεί, έστω και περιορισμένα, να δράσει και να αντιδράσει.

Γράφτηκε και ακούστηκε ότι με το μποϊκοτάζ που αυθόρμητα στήθηκε, μέσα σε λίγες ώρες καταγράφηκε μια μεγάλη νίκη. Ακούστηκε κι ο αντίλογος. Η πραγματικότητα είναι ότι η εργοδοσία αναγκάστηκε αρχικά σε αναδίπλωση μιλώντας για λάθος διατύπωση και στη συνέχεια σε υποχώρηση και διατήρηση του καθεστώτος των συμβάσεων όπως ήταν. Αν αυτό αποτελεί νίκη, ας το κρίνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Σε κάθε περίπτωση, επειδή δε συμβαίνει συχνά να κάνει πίσω η εργοδοσία, ιδιαίτερα σε τέτοιους καιρούς και ιδιαίτερα όταν έχει απέναντί της «παιδιά με μηχανάκια», ας το καταγράψουμε ως κάτι θετικό.

Αν το ερώτημα είναι αν ανατράπηκε ο καπιταλισμός, ή αν άλλαξαν ριζικά οι σχέσεις εργασίας του εν λόγω κλάδου, η απάντηση είναι προφανώς αρνητική. Ωστόσο, ανατράπηκε ή έστω δημιουργούνται οι συνθήκες για να ανατραπεί, η αντίληψη ότι τίποτα δεν αλλάζει κι ότι οι αγώνες των εργαζόμενων δεν έχουν αποτέλεσμα.

Ας δούμε με ψυχραιμία και αισιοδοξία τους λόγους για τους οποίους είχαμε αυτή την πρώτη θετική είδηση μετά από χρόνια. Εκτός από την μαζικότατη αντίδραση του κόσμου στα ΜΚΔ, που δεν αλλάζουν τον κόσμο όμως φτιάχνουν κλίμα, υπήρχε και υπάρχει σωματείο, ενεργό και δυναμικό. Μαζί με το αυθόρμητο υπάρχει και το συνειδητό. Ο αγώνας των διανομέων δεν ήταν αγώνας 110 ανθρώπων, έγινε αγώνας του κλάδου και όλων μας. Ένα μποϊκοτάζ δε λέει τίποτα από μόνο του. Όμως όταν γίνεται μέρος ενός ευρύτερου και δυναμικότερου αγώνα, τότε η επίδρασή του πολλαπλασιάζεται. Αν δεν υπήρχε αυτή η μαζική αντίδραση, αν δεν υπήρχε η ταχύτητα στη διάδοση της πληροφορίας, δεν θα μαθαίναμε ποτέ για αυτή την εξέλιξη δεν θα αντιδρούσαμε ποτέ τόσο άμεσα και δυναμικά. Εκτός αν έχουμε αυταπάτες ότι μια ανακοίνωση του Σωματείου θα τη διάβαζαν εκατομμύρια άνθρωποι και δεκάδες χιλιάδες από αυτούς θα συμμετείχαν σε κάποια κινητοποίηση. Από την άλλη, αν δεν υπήρχε σωματείο, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν θα είχαν πού να ακουμπήσουν όταν το ζήτημά τους δεν θα ήταν πια viral, τα αιτήματά τους θα γίνονταν αντιληπτά με όρους μέσων κοινωνικής δικτύωσης και μοιραία θα υπέκυπταν στις πιέσεις των αφεντικών.

Συνεπώς, αν κάτι πρέπει να μείνει ως συμπέρασμα, είναι πως ο αγώνας από τα πληκτρολόγια δεν είναι αντίπαλος του αγώνα στην πραγματική ζωή. Δεν πρέπει να λειτουργεί ως υποκατάστατο αλλά ως συμπλήρωμα του καθημερινού αγώνα που δίνουν χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο. Θα πρέπει να κρατήσουμε ότι υπάρχει κόσμος εκεί έξω που τους εργαζόμενους, ειδικά αυτούς που νιώθει πιο κοντά του, τους στηρίζει έστω και με ένα κλικ, έστω και με μια ανάρτηση. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί τροφοδοτεί τον αγώνα τον εργαζόμενων. Αλλιώς δίνει τον αγώνα ο διανομέας όταν ξέρει ότι από πίσω του υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έστω και με το να απεγκαταστήσουν την εφαρμογή, του δείχνουν ότι είναι μαζί του. Αλλιώς σκέφτεται κι ο εργαζόμενος άλλου κλάδου, όταν κατανοεί ότι έρχεται και η δική του σειρά. Χωρίς βεβαίως να έχουμε αυταπάτες ότι από μόνο του αυτό επαρκεί ή επιφέρει κάποιου είδους επανάσταση.

Συνοψίζοντας, όταν λέμε ότι μόνο ο λαός θα σώσει το λαό, ας έχουμε στο νου μας κάθε είδους αντίδραση, κάθε είδους υποστήριξη και κάθε είδους αγώνα. Αρκεί να μας μένει κάτι από όλο αυτό. Και να πηγαίνουμε έστω και μισό βήμα παραπέρα κάθε φορά.