Γενικά, η γνώμη της μάζας τις περισσότερες διαμορφώνεται από τις προσλαμβάνουσες που έχει αποκτήσει από την τηλεόραση και τις «κραυγές» των σόσιαλ μίντια σε τέτοιο βαθµό που συχνά δεν πιστεύει αυτό που βλέπει μπροστά της  αλλά  την  κατασκευής της κοινωνικής πραγματικότητας που επιλέγουν τα μίντια. Η μιντιακή απεικόνιση χρησιμοποιείται ως φορέας ιδεολογικού ελέγχου: χειραγωγεί αντιλήψεις, διαμορφώνει τα θέματα που θα σκέπτονται οι άνθρωποι. Δηλαδή έχουμε μια κατασκευή της λογικής που δεν συνεισφέρει καθόλου στον πλουραλισμό των απόψεων, αναπτύσσει την προκατάληψη, αποπροσανατολίζει την αυτόνομη κρίση, δημιουργεί ένα αλλοτριωμένο κοινό και λειτουργεί ως μηχανισμός απόσβεσης κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων!

Ειδικότερα η τηλεοπτική απεικόνιση της φρικιαστικής υπόθεσης του βιασμού ενός παιδιού από παρουσιάστριες και παρουσιαστές σε ρόλο ηθικών σταυροφόρων προάγει τη λαγνεία του αίματος, της βίας και του τρόμου μέσα από τα τρισδιάστατα γραφικά, δραματοποίηση με αχρείαστες λεπτομέρειες, πομπώδης μουσικές επενδύσεις, γενικεύσεις και κινηματογραφικές περιγραφές του βιασμού προς τέρψιν και ικανοποίηση του αδημονούντος για σπέρμα και αίμα, κοινού και μάλιστα με όρους ψυχαγωγίας: παρουσιαστής, δημοσιογράφος στο star ονόματι Πέτρος Κουσουλός έφτασε στο σημείο να περιγράψει τον κόλπο του παιδιού μετά τους βιασμούς ενώ άλλος δημοσιογράφος στον antenna ονόματι Γιώργος Λιάγκας περιέγραφε έναν βιασμό που τον έβλεπε σε ζωντανή σύνδεση στο κινητό του.  Ειρήσθω εν παρόδω θεωρώ πως θυμάστε τα χυδαία υπονοούμενα και το άφθονο γέλιο,  του Λιάγκα και του πάνελ της εκπομπής του skai  όταν μετέδωσε  την είδηση της σεξουαλικής παρενόχλησης, του  βιασμού για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους,  μιας φοιτήτριας στο ΑΠΘ, στην πλάτη της οποίας εκσπερμάτισε συμφοιτητής της. Ο Λιάγκας είχε ξεκαρδιστεί με την συγκεκριμένη περίπτωση ενώ ελεγε  ατάκες τύπου «έσταζε το ταβάνι;»  «έπεσε ο καφές του από πίσω και την πιτσίλισε» για να καταλήξει με το βαθυστόχαστο πόρισμα του ότι η εκτόνωση του φοιτητή θα μπορούσε να γίνει μόνο στην πλάτη της κοπέλας, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κάνει γκελ. Στο τέλος αποφάσισε να κάνει live αναπαράσταση της ασέλγειας στην πλάτη  μιας τηλεπερσόνας του πάνελ της εκπομπής του ονόματι  Ελένη Τσολάκη με ένα μπουκάλι νερό!!! (απόσπαμα εδώ)

Εν προκειμένω, κομβικό σημείο που χρήζει άμεσης έρευνας και εξέτασης από τις δικαστικές αρχές είναι από ποιόν ή ποιούς έφτασε αυτό το απεχθές υλικό στα χέρια των συγκεκριμένων δημοσιογράφων το οποίο επαναλαμβάνεται, προβάλλεται και δηλώνεται συνεχώς στα τηλεοπτικά πάνελ. Πρόδηλα προκύπτουν τα ερωτήματα: ποιοί είναι αυτοί που διακινούν με τέτοια ευκολία video που περιέχει εικόνες από τον βιασμό ενός παιδιού; Υπάρχει βούληση των θεσμικών αρχών να ερευνήσουν το θέμα και να τιμωρήσουν τους διακινητές και τους αποδέκτες;

Πάντως, στην ουσία η μετάδοση τέτοιων απεχθών πληροφοριών συνιστούν μια δεύτερη πορνογράφηση του ανηλίκου και μια δεύτερη ψυχοκτονία του παιδιού αυτού. Γιατί μην αμελούμε ότι ο Λιάγκας σε ζωντανή σύνδεση έβλεπε και σχολίαζε υλικό παιδικής πορνογραφίας! Με αυτήν την επισήμανση μπορούμε να προχωρήσουμε ένα βήμα ακόμα και να θεωρήσουμε σίγουρο είναι πως υπάρχει μάζα τηλεοπτικών καταναλωτών με προβληματικό ψυχισμό που ελκύεται ή προσηλυτίζεται από την τηλεοπτική αναπαράσταση του βιασμού. Πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να δουν το υλικό αποτύπωσης του βιασμού του παιδιού που είχε στο κινητό του ο Λιάγκας…   

Ωστόσο η εμφατικοποίηση συγκεκριμένων όψεων της πραγματικότητας από τα μίντια και η συνεχής  παρακολούθηση της βίας αφενός μας απευαισθητοποιεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είμαστε πλέον πρόθυμοι να βοηθήσουμε κάποιον συνάνθρωπό μας που βρίσκεται σε κίνδυνο αφετέρου προάγουν μια γενική συναίνεση και σχήματα συμπεριφοράς που δεν είναι σε θέση να αντικρούσουν προϋπάρχουσες  αντιλήψεις ή να υπονομεύσουν την κυρίαρχη ιδεολογία και τη δεδομένη τάξη πραγμάτων. Ως εκ τούτου η προσωποποίηση του εγκλήματος από τα μίντια παρέχει μεν στιγμιότυπα ενός υπαρκτού προβλήματος όμως αποφεύγουν να τα συνδέσουν με μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα που ενδεχομένως θα ενθάρρυνε την κοινωνική δράση.

Υπό το πρίσμα αυτό καμία «αλήθεια με την Ζήνα» ούτε καμία «σούπερ Κατερίνα», ούτε το ζεύγος Στεφανίδου- Ευαγγελάτου  (εκπομπών που σκηνοθετούνται σε μια κατάσταση ανταγωνιστικότητας, έχοντας κατά νου το διαφημιστικό κέρδος καθώς η διέγερση του θυμικού της μάζας αποτελεί ένα κατάλληλο εμπορικό περιεχόμενο, μην αμελούμε πως έβγαλαν στον αέρα ζωντανά φωτογραφίες του βιασμένου παιδιού)  θα ασχοληθούν με ένα άλλο κριτήριο, πέρα από την «κατασκευή της πραγματικότητας», όπως αυτό της σημαντικότητας!

Το ξέρατε πως ο τζίρος της παιδικής πορνογραφίας μόνο στο ίντερνετ υπερβαίνει τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ;  Δε θα στο πει αυτό ο Ευαγγελάτος που το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι η συναισθηματική φόρτιση της μάζας στην υπερβολή στις ετικέτες στην απλούστευση ενός πολυσύνθετου κοινωνικού προβλήματος.

 Όπως πρόσφατα έγραψε ο Νίκος Μπογιόπουλος: «Η εμπορία του σεξ είναι μια αγορά δισεκατομμυρίων στην οποία υπολογίζεται ότι εισέρχονται κατά προσέγγιση ένα εκατομμύριο παιδιά το χρόνο, κυρίως κορίτσια: 100.000 στις Φιλιππίνες, 244.000 – 325.000 στις Ηνωμένες Πολιτείες, 400.000 στην Ινδία, 100.000 στην Βραζιλία, 100.000 στην Ταϊβάν, 35.000 στη Δυτική Αφρική, 200.000 στην Ταϊλάνδη, 175.000 στη Ανατολική & Κεντρική Ευρώπη. Σύμφωνα με στοιχεία αμερικανικών μη κυβερνητικών πηγών η ηλικία των θυμάτων κυμαίνεται μεταξύ 11 και 14 ετών, ενώ ο μέσος όρος ζωής των θυμάτων του trafficking στις ΗΠΑ είναι 7 έτη. Το 80% των θυμάτων στις ΗΠΑ είναι γυναίκες και παιδιά που αγοράστηκαν, πουλήθηκαν και εγκλωβίστηκαν στην βιομηχανία του σεξ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις το 76% των σεξουαλικών συναλλαγών με ανήλικα κορίτσια αρχίζει μέσω του Ίντερνετ και τελικά αυτά τα παιδιά και οι έφηβοι καταλήγουν στο trafficking.

Το συμπέρασμα:

Η φτώχεια και η εξαθλίωση! Η βασική αιτία της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των παιδιών, της εξώθησής τους στην πορνεία, παντού – και στην Ελλάδα – είναι η φτώχεια. Που φέρνει την εξαθλίωση. Κι αυτή με την σειρά της τον εξαναγκασμό και την εκμετάλλευση. Είναι αυτή η φτώχεια, αυτή η εξαθλίωση κι αυτή η εκμετάλλευση για τις οποίες οι ταγοί μας, εκείνοι που ποζάρουν σαν δακρυσμένοι κροκόδειλοι με το δράμα του παιδιού στον Κολωνό, δεν ξέρουν τίποτα… Η φτώχεια, λοιπόν. Το ξέρουν οι πάντες. Εκτός από τα πολιτικά καθάρματα».