Ο θάνατος ταιριάζει στην εξουσία. Ο θάνατος συμφέρει την εξουσία, είναι αδερφός της. Αυτό το γνωρίζουμε από πολύ παλιά. Ο θάνατος σπέρνει φόβο και παράλυση. Ο θάνατος είναι η πιο σίγουρη αναίρεση οποιαδήποτε αλλαγής, ακόμα και της υποψίας της, ως σχεδίου και ως βούλησης. Ωστόσο, δεν είναι ισχυρότερος από τον πόλεμο. Αν η εξουσία υπερβεί τα όρια στην επιβολή του θανάτου, ο εμφύλιος πόλεμος αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει και οι μορφές που θα πάρει είναι πάντα ανεξέλεγκτες. Καμιά φορά τα κεφάλια των βασιλιάδων πέφτουν όπως τα μήλα στα καλάθια.

Υπάρχει ένα ορισμένο φυσικό -υπερδιαμεσολαβημένο στις μέρες μας από αμέτρητες κοινωνικές κατασκευές και τεχνολογίες ελέγχου- «ένστικτο επιβίωσης», πέραν των ορίων του οποίου η κοινωνία εξαναγκάζεται να αντιδράσει στον θάνατο και τη βία που της ασκείται. Τα όρια βέβαια δεν είναι δεδομένα. Είναι κινούμενα και εξαρτώνται από τη συνείδηση των υποτελών τάξεων καθώς και από την, ξεχωριστή σε κάθε εθνικό πλαίσιο, ιστορία τους.

Οποιοσδήποτε σοβαρός, ψύχραιμος και ενεργητικός αναστοχασμός της κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική κοινωνία υποδεικνύει πως τα όρια στην επιβολή του θανάτου μοιάζουν σχεδόν ακυρωμένα. Ο θάνατος υπερισχύει χωρίς αντίπαλο και χωρίς αντίδραση. Από την πλευρά της πλειοψηφίας της κοινωνίας των πολιτών φαίνεται πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια στασιμότητα ή πρόσκαιρη υποχώρηση, αλλά μάλλον για «παράλυση» μπροστά στο τέρας. Την ίδια ακριβώς ώρα η πολιτική κοινωνία έχει μεταλλαχθεί σε εγκληματική ομάδα και τα φονικά αποτελέσματα της δράσης της -η συχνότητα και η έντασή τους- μοιάζουν να είναι ακριβώς η προϋπόθεση της παράλυσης της κοινωνίας των πολιτών.

Πρόκειται για μια κατάσταση από την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ειρηνική έξοδος. Μέσα από ένα τέτοιο σκοτάδι, η δύναμη της ζωής δεν μπορεί να επανέλθει στο φως παρά μόνο με τη βία, σκορπώντας βία ενάντια στους φορείς του θανάτου. Για του λόγου το αληθές μπορεί κανείς να συμβουλευτεί τον εθνικό μας ύμνο, αλλά και όλους τους μεγάλους μας ποιητές. Όσο και αν κυριαρχούν η σχεδιασμένη αποβλάκωση, ο τρόμος και ο εξανδραποδισμός που έφερε η διαχείριση της πανδημίας, η αντιστροφή της ουσίας και του νοήματος μέσω της κυριαρχίας της ηλεκτρονικής οθόνης σε κάθε πτυχή του βίου και ο κίβδηλος μοριακός καταναλωτισμός, ο πόλεμος ενάντια στον θάνατο δεν μπορεί να αποτραπεί. Θα ξεκινήσει από εκείνες και εκείνους που βρίσκονται πιο κοντά στη ζωή. Από τους νέους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Και θα έρθει ξαφνικά, γιατί όπως λέει και ο ποιητής που χάρισε τον τίτλο σε αυτό το σημείωμα, «η Ελλάδα ζει με πανικούς».

Ακριβώς επειδή το νεαρό κομμάτι του πληθυσμού αντιδρά αυθόρμητα, υπαρξιακά, στον θάνατο που επιβάλλει η οικονομική και πολιτική εξουσία, είναι πάντοτε πρώτο στο στόχαστρό της, άνευ συγκεκριμένων αιτιών και σχεδιασμού –αξιωματικά, νομοτελειακά. Είναι ύποπτο για τα πάντα, επειδή ακριβώς είναι ταγμένο φυσικώ τω τρόπω με το μέρος της ζωής.

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο να μπορέσει να συνειδητοποιήσει κάποιος αυτή τη στιγμή τι μπορεί να σημαίνει για ένα παιδί ή έναν έφηβο να μεγαλώνει και να ζει στην Ελλάδα. Η παραμικρή ανάλογη απόπειρα τρομάζει, παραλλάσσοντας την ενσυναίσθηση με τη φρίκη. Είχαμε σημειώσει και πριν κάποιο καιρό σε τι συνίσταται ο φόρος αίματος της ελληνικής νεολαίας στα χρόνια της κρίσης και στο διάστημα που ακολούθησε την άμπωτη των κοινωνικών αγώνων και του εξεγερσιακού κύκλου που άνοιξε το 2008. Η σημερινή συνθήκη μοιάζει με πραγματικό «βασίλειο θανάτου» με όλες τις δικλείδες ασφαλείας να έχουν σκουριάσει και τη νεολαία να ασφυκτιά σε έναν πρωτόγνωρο βαθμό.

Πριν από λίγες μέρες η θανατοπολιτική του κράτους της κυβέρνησης Μητσοτάκη κορυφώθηκε στην «απόπειρα δολοφονίας» με πισώπλατο πυροβολισμό στο κεφάλι του Κώστα Φραγκούλη από αστυνομικό της ομάδας ΔΙ.ΑΣ για 20 ευρώ. Ο 16χρονος Ρομά προφανώς και θεωρήθηκε «πλεονάζων πληθυσμός» από το όργανο που επιλήφθηκε της διαδικασίας. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 5 του Δεκέμβρη, μία μέρα πριν την επέτειο της δολοφονίας ενός 15χρονου –λευκού Έλληνα εκείνη τη φορά- από «ειδικό φρουρό» του ελληνικού κράτους, εκτυλίχθηκε στις Σέρρες ένα ακόμη επεισόδιο «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» με τη νεολαία.

Στο 9^ο Δημοτικό Σχολείο εξερράγη το λεβητοστάσιο, σκοτώνοντας έναν 11χρονο μαθητή και τραυματίζοντας άλλους δύο. Ο διευθυντής του σχολείου επέρριψε τις ευθύνες στον Δήμο, ίσως σε μια ασυνείδητη καταναγκαστική προσπάθεια να αποδώσει λογική συνοχή και αιτιότητα σε ό,τι παραμένει διαχρονικά ο ακήρυχτος πόλεμος των γραβατωμένων δολοφόνων  της εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στα παιδιά. Πριν από μια εβδομάδα κατέρρευσε μέρος της σκηνής του δημοτικού θεάτρου Πειραιά, τραυματίζοντας μέλη μαθητικού θιάσου που έκανε πρόβα εκείνη τη στιγμή. Το θέατρο είχε να συντηρηθεί από το 2013.

Το φάσμα του θανάτου τυλίγει ολοένα και πιο ασφυκτικά την ελληνική κοινωνία, με φυσικούς αυτουργούς ακριβώς εκείνους που κόπτονται για την υπογεννητικότητα και τη μείωση του «ελληνικού» πληθυσμού. Εκείνους τους λύκους που η πολυτελής και προκλητική διαβίωσή τους στηρίζεται στο βαθύ σκοτάδι που τυλίγει την καθημερινότητα της πλειοψηφίας. Οι βαθιές και ουσιώδεις αντιφάσεις συσσωρεύονται όλο και πιο πυκνά στον ουρανό της πατρίδας, περιμένοντας εκείνες και εκείνους που δεν θα φοβηθούν να ρίξουν το πρώτο ντόμινο.