30 Δεκεμβρίου 2022
Ο πόλεμος στην Ουκρανία κυριάρχησε στην χρονιά που έφυγε. Οι υπόλοιπες παγκόσμιες κρίσεις με την εκτίναξη του κόστους ενέργειας και τροφίμων είναι παράπλευρες απώλειες της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Η σύγκρουση αυτή δεν είναι απλώς μια τοπική σύγκρουση στο κέντρο της Ευρώπης, στο κατώφλι της Ρωσίας, που αφορά ένα αντιδραστικό αντιρωσικό καθεστώς στο Κίεβο. Η σύγκρουση αντιπροσωπεύει μια ιστορική αναμέτρηση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στη στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ, της οποίας ηγούνται, και της Ρωσίας. Η αναμέτρηση αυτή αναμενόταν από καιρό να συμβεί.
Η Ρωσία είχε προειδοποιήσει εδώ και καιρό τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους εταίρους της στο ΝΑΤΟ ότι η επέκταση της συμμαχίας προς τα σύνορα της Ρωσίας αποτελούσε απαράδεκτη απειλή που αφορούσε τη στρατηγική ασφάλειά της. Οι προειδοποιήσεις της Μόσχας παρέμεναν χωρίς ανταπόκριση χρόνο με το χρόνο.
Σχεδόν πριν από ένα χρόνο, η Ρωσία προσέφερε έναν τελευταίο διπλωματικό τρόπο για να αποφευχθεί η σύγκρουση, απευθύνοντας έκκληση για μια συνολική συνθήκη ασφαλείας, η οποία θα βασιζόταν στην ήδη παραδεκτή αρχή της «αδιαίρετης ασφάλειας». Αυτή η διπλωματική πρωτοβουλία απορρίφθηκε εν τη γενέσει της από την Ουάσινγκτον και τους Ευρωπαίους συμμάχους της.
Η Μόσχα είχε επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι δεν θα δεχόταν την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση του νεοναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου. Οκτώ χρόνια χαμηλής έντασης πολέμου κατά των ρωσόφωνων στην πρώην Νοτιοανατολική Ουκρανία έπρεπε να σταματήσουν. Η στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ και η διαφημιζόμενη ένταξή της στη συμμαχία ήταν η κόκκινη γραμμή της Ρωσίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι εταίροι τους στο ΝΑΤΟ ήταν αυτοί που επέλεξαν να ξεπεράσουν αυτή τη γραμμή. Σε αυτή την περίπτωση, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν δεσμεύθηκε ότι θα λάβει στρατιωτικο-τεχνικά μέτρα. Αποτέλεσμα, όλων αυτών ήταν η στρατιωτική αποδυνάμωση του καθεστώτος του Κιέβου που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου.
Αυτό που συνέβη είναι ένας οιονεί πόλεμος μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας. Η Ουκρανία έχει κατακλυστεί με οπλοστάσια του ΝΑΤΟ. Επιθέσεις σημειώνονται βαθιά στο εσωτερικό της Ρωσίας και υπάρχει απερίσκεπτη, αποτρόπαια συζήτηση από δυτικούς πολιτικούς και ειδήμονες για δολοφονίες της ρωσικής ηγεσίας και προσπάθεια για αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα.
Είναι σαφές ότι η Ουκρανία ήταν µια ευκαιρία για τις ΗΠΑ, να εκδηλώσουν τα µακροχρόνια επεκτατικά τους σχέδια επίθεσης εναντίον της Ρωσίας. Ο φυσικός πλούτος της Ρωσίας αποτελεί ένα πολυπόθητο έπαθλο στις φιλοδοξίες της Ουάσινγκτον για παγκόσµια ηγεµονία. Ο πόλεµος στην Ουκρανία απέφερε ήδη µερικά κέρδη για την Ουάσινγκτον. Η Ευρώπη έχει υποταχθεί περισσότερο από ποτέ στην αµερικανική κηδεµονία. Η πώληση φυσικού αερίου και όπλων στην Ευρώπη ωφέλησε την παραπαίουσα καπιταλιστική οικονοµία της Αµερικής. Οι Ρώσοι κρατήθηκαν έξω, οι Αµερικανοί µέσα και οι Γερµανοί (οι Ευρωπαίοι) κάτω, όπως προέβλεπαν οι ιδρυτές του ΝΑΤΟ λίγο µετά τον Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο.
Οι γεωπολιτικές σχέσεις µεταξύ των ΗΠΑ/Δύσης και της Σοβιετική; Ένωσης/Ρωσίας διανθίζονται εδώ και καιρό από επεισόδια εκτόνωσης, όπως σηµείωσε ο αείµνηστος σεβαστός µελετητής Stephen F Cohen στο τελευταίο του βιβλίο, War With Russia? (Πόλεµος µε τη Ρωσία;)
Στη δεκαετία του 1930, υπήρξε µια εκτόνωση αφού οι ΗΠΑ προσχώρησαν τελικά στην αναγνώριση της εθνικής κυριαρχίας της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή η εκτόνωση παρήγαγε µια σκόπιµη συµµαχία προκειµένου να νικηθεί η ναζιστική Γερµανία. Αλλά µόλις το Τρίτο Ράιχ νικήθηκε, οι Ηνωµένες Πολιτείς και ο Βρετανός σύµµαχός τους πέρασαν αµέσως σε µια νέα εποχή εχθρότητας, γνωστή ως Ψυχρός Πόλεµος.
Η ύφεση επανήλθε και πάλι κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τζον Κένεντι τη δεκαετία του 1960 λόγω του φόβου της αµοιβαία εξασφαλισµένης καταστροφής από τον πυρηνικό πόλεµο. Τις επόµενες δεκαετίες έγιναν διαπραγµατεύσεις για αρκετές συνθήκες ορόσηµο, σχετικά µε τον έλεγχο των εξοπλισµών.
Ωστόσο, µετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι Ηνωµένες Πολιτείες υιοθέτησαν γρήγορα µια νέα επεκτατική έπαρση και περιφρονητική στάση απέναντι στη Ρωσική Οµοσπονδία. Η αλαζονική ιδέα τους περί αποκλειστικής υπερδύναµης και της κυριαρχίας πλήρους φάσµατος επικράτησε.
Παρά τις προηγούµενες υποσχέσεις τους, οι Ηνωµένες Πολιτείες και το όχηµα του ΝΑΤΟ για την αµερικανική στρατιωτική ισχύ, εισέβαλαν αμείλικτα στον µετα-Σοβιετικό χώρο, προχωρώντας προς τα σύνορα της Ρωσίας, υπερδιπλασιάζοντας τα µέλη της στρατιωτικής τους συµµαχίας, σε µια περίοδο 30 ετών. Τα πολεµικά γυµνάσια µε στόχο τη Ρωσία και οι νέες εγκαταστάσεις πυραύλων σε ολόκληρη την Ευρώπη, η κατάργηση των συνθηκών ελέγχου των εξοπλισµών και η σκόπιµη στρατολόγηση των πρώην σοβιετικών δηµοκρατιών ήταν όλα σηµάδια ενός και µόνου πράγµατος: η Ρωσία έπρεπε να κατακτηθεί µε έναν τρόπο που η ναζιστική Γερµανία δεν κατάφερε να επιτύχει τις προηγούµενες δεκαετίες.
Το on-off µοτίβο ύφεσης των Ηνωµένων Πολιτειών προς τη Μόσχα ήταν πάντα ένα κυνικό παιχνίδι σκοπιµότητας. Μετά το υποτιθέµενο τέλος του Ψυχρού Πολέµου, η Ουάσινγκτον υιοθέτησε τη συστηµική άποψη ότι η Ρωσία δεν ήταν πλέον µια δύναµη που έπρεπε να γίνει σεβαστή. Ήταν ένας στόχος που έπρεπε να υποταχθεί.
Υπήρχε όµως ένα πρόβληµα. Η Ρωσία αρνιόταν να υποκύψει σε µια τέτοιου είδους συµµόρφωση. Η Μόσχα διεκδίκησε τα στρατηγικά συµφέροντα ασφαλείας της και αρνήθηκε να υποχωρήσει στις αµερικανικέο βλέψεις, Η στρατιωτική επέµβαση της Ρωσίας στα τέλη του 2015 για να υπερασπιστεί τον Σύριο σύµµαχό της από έναν πόλεµο αλλαγής καθεστώτος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που χρησιµοποιούσε τροµοκράτες πληρεξουσίους, συνιστούσε µια τολµηρή εκδήλωση των προθέσεών της.
Υπήρξε µια εποχή που η Μόσχα επιδίωκε µε σοβαρότητα τη διπλωµατία για την επίλυση των εχθροπραξιών. Αλλά σήµερα γίνεται πλέον αντιληπτό, κατανοητό ότι οι φιλοδοξίες της Ουάσινγκτον για παγκόσµια κυριαρχία µε µηδενικό άθροισµα με έναν µοναδικό νικητή είναι αµείλικτα; και ακόρεστα; Η Ουάσινγκτον και τα αµερικανικά ματαιόδοξα µέσα ενηµέρωσης είναι άριστοι στον ναρκισσισµό και στην προσποίηση της αρετής. Όταν µιλούν για «παγκόσµια τάξη βασισµένη σε κανόνες», εννοούν πραγματικά την απόλυτη παγκόσµια κυριαρχία υπό την ηγεµονία των ΗΠΑ, που προβάλλεται πάντα αλαζονικά, ως δήθεν καλών προθέσεων.
Το συµπέρασµα είναι ότι για τις ΗΠΑ ισχύει το εξής αξίωµα: είτε είναι κανείς υποτελής τους για να εξυπηρετεί τα αµερικανικά επεκτατικά συµφέροντα τους είτε εχθρός τους που πρέπει να στοχοποιηθεί, να υποστεί επίθεση και τελικά να καταστραφεί,
Η επιµονή της Ρωσίας να υπερασπιστεί τα στρατηγικά της συµφέροντα αποκάλυψε το άσχηµο πρόσωπο της αµερικανικής εξουσίας κάτω από την γενναιόδωρη της µάσκα. Δεν είναι απλώς το τέλος μιας χρονιάς, είναι το τέλος ενός αιώνα υποτιθέµενης αµερικανικής αυτοκρατορικής έπαρσης, Οι αυτάρεσκες αξιώσεις της αµερικανικής ισχύος έχουν πλέον αποκαλυφθεί. Η απαίτηση της Ουάσινγκτον προς τον υπόλοιπο κόσµο είναι η υποταγή. Ήταν πάντα έτσι, αλλά σε λανθάνουσα µορφή.
Η φαύλη φύοη της αµερικανικής εξουσίας φαίνεται πλέον ξεκάθαρα στη χυδαία και ωµή βιαιότητά της από τις όλο και πιο µανιασµένα; σχέσεις της µε τη Ρωσία και την Κίνα.
Η γραµµή της Ρωσίας στην άµµο σχετικά µε την Ουκρανία αποκάλυψε τη βία που στηρίζει την αµερικανική εξουσία. Αυτή η ισχύς είναι µη βιώσιµη και απαράδεκτη σε έναν κόσµο που υποτίθεται ότι βασίζεται στον Χάρτη των Ηνωµένων Εθνών. Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι ένα σταυροδρόµι. Είτε αναδύεται ένας πολυπολικός κόσµος βασισµένος στο διεθνές δίκαιο και τις ισότιµες σχέσεις, όπως οραµατίστηκαν τα Ηνωµένα Έθνη µέσα στις στάχτες του Β' Παγκοσµίου Πολέµου, είτε ο κόσµος καταδικάζεται σε εµπρησµό εξαιτίας της ιµπεριαλιστικήο ηγεµονίας µηδενικού αθροίσµατος της Ουάσινγκτον.
Η Ρωσία, η Κίνα και ένας αυξανόµενος αριθµός κρατών διεκδικούν έναν πολυπολικό κόσµο ισότιµων σχέσεων µε βάση το διεθνές δίκαιο. Οι Ηνωµένες Πολιτείες εκτίθενται περισσότερο από ποτέ, εµφανιζόµενες και ενεργώντας ως η επίδοξη υπεροπτική δύναµη που τρέφει αυταπάτες περί εξαιρετικών προνοµίων. Οι ΗΠΑ υπό τις επικρατούσες πολιτικές συνθήκες είναι ανίκανες και απρόθυµες να συµµορφωθούν µε έναν πολυπολικό κόσµο. Ένας τέτοιος κόσµος ειρηνικών σχέσεων είναι αναθεματισμένος για την Ουάσιγκτον. Ως εκ τούτου, το πολεµοκάπηλο ιστορικό της είναι από µόνο του ασύγκριτο µε οποιοδήποτε άλλο έθνος στην ιστορία.
Η στάση της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει εκθέσει τον πολεμοχαρή αυτού του κόσµου. Και αυτή η ανυπότακτη στάση σηµατοδοτεί το τέλος της υποτιθέµενης ηγεµονίας των ΗΠΑ.
Πρωτότυπη ξενόγλωσση Πηγή: Strategic culture
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου