Του Νίκου Μόττα
«Η μετονομασία (οδών) επιτρέπεται για εξαιρετικούς λόγους, διότι επιφέρει σύγχυση στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νομικά πρόσωπα δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου και στους πολίτες […] Οι συνεχείς μετονομασίες οδών, πλατειών και συνοικιών πρέπει να σταματήσουν. Μόνο για εξαιρετικούς λόγους και με πλήρη αιτιολόγηση μπορεί να γίνει μία μετονομασία».
Τα παραπάνω αποτελούν το σκεπτικό, βάσει του οποίου η αρμόδια επιτροπή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης απέρριψε την πρόταση τεσσάρων δήμων της Θεσσαλονίκης (Θεσ/νίκης, Νεάπολης-Συκεών, Αμπελοκήπων-Μενεμένης, Παύλου Μελά) για τη μετονομασία της οδού Λαγκαδά σε «Μίκη Θεοδωράκη».
Τι μας λένε με λίγα λόγια οι κύριοι της Αποκεντρωμένης; Ότι η απόδοση τιμής στο Μίκη Θεοδωράκη, τον σπουδαίο δημιουργό και αγωνιστή του οποίου το κολοσσιαίο έργο σφράγισε ανεξίτηλα τον ελληνικό πολιτισμό του 20ου αιώνα, δεν είναι… «εξαιρετικός λόγος», ούτε επαρκής «αιτιολόγηση» για τη μετονομασία της οδού!!
«Ανάξιος» τιμής, λοιπόν, ο αξεπέραστος Μίκης! Και ποιος είναι, άραγε, «άξιος» να δώσει το όνομα του σε δρόμο της πόλης; Μήπως ο στρατηγός Αθ. Χρυσοχόου, ο φρούραρχος των γερμανικών στρατευμάτων και γενικός επιθεωρητής Νομαρχιών Διοικήσεως Μακεδονίας επί Κατοχής, τον οποίο ακροδεξιοί κύκλοι εντός του Δήμου Θεσσαλονίκης επιχειρούν να «ξεπλύνουν» προτείνοντας την μετονομασία της οδού Αλμπέρτου Ναρ σε «Αθ. Χρυσοχόου»;
Η κατάπτυστη απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μ‑Θ, για την ηγεσία της οποίας φέρουν ευθύνες οι κυβερνήσεις και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, είναι ντροπιαστική για τον λαό της Θεσσαλονίκης. Όχι γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης έχει ανάγκη την οποιαδήποτε απόδοση τιμής – η μεγαλύτερη τιμή προς το πρόσωπό και το έργο του ήταν, είναι και θα είναι η αγάπη του λαού. Αλλά διότι είναι χρέος απέναντι στην ιστορική μνήμη μιας πόλης που κουβαλά βαρύ φορτίο αγώνων και θυσιών για τη δημοκρατία, το ψωμί του λαού, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ειρήνη.
Η πόλη του Μάη του ’36 και του Τάσου Τούση που υμνήθηκε μέσα από τη μουσική του Θεοδωράκη και την ποίηση του Γ. Ρίτσου, η πόλη των Εβραίων που αφανίστηκαν από τους Ναζί, η πόλη που απελευθέρωσαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ τον Οκτώβρη του ’44, η πόλη του Λαμπράκη, του Βελδεμίρη, του Τσαρούχα, του Χαλκίδη και χιλιάδων άλλων αγωνιστών, η πόλη των μεγάλων εργατολαϊκών κινητοποιήσεων, οφείλει έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον άνθρωπο που έκανε μελωδίες τα όνειρα και τις προσδοκίες των πεινασμένων και των αδικημένων, για «όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι».
Πηγή: atexnos.gr
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου