Οι φωνές των παιδιών σίγησαν, μα δεν πρέπει να ξεχαστούν

0 Comments
 

«Το να χάσεις έναν γονιό ή έναν στενό φίλο ισοδυναμεί συχνά με απώλεια του παρελθόντος. Αλλά το να χάσεις ένα παιδί σημαίνει πως χάνεις το μέλλον» (Ίρβιν Γιάλομ, «Ο Δήμιος του Έρωτα», Εκδόσεις Άγρα)

Του Παναγιώτη Κολέλη

Και εκεί που πίστευες πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν γονιό να κλαίει πάνω από το κουφάρι του παιδιού του, φτάνει μια μέρα που συνειδητοποιείς πως υπάρχει κάτι ακόμα πιο βαρύ: έναν γονιό που κλαίει πάνω από στάχτες και αποκαΐδια. Έναν γονιό που δεν έχει παιδί για να κηδέψει, να χαϊδέψει και να φιλήσει για τελευταία φορά, να αποτίσει το ύστατο χαίρε. Έναν γονιό που θα του πάρει πολύ καιρό να κατανοήσει τι συνέβη – αν μπορέσει ποτέ να το κατανοήσει – να μαζέψει τα κομμάτια του και να μάθει να ζει με την απώλεια. Μια απώλεια που πιθανότατα να μην αποδεχτεί ποτέ, αφού δεν προήλθε από κάποια αρρώστια ή κάποιο λάθος (από αυτά τα «ανθρώπινα» που έτρεξε αμέσως να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός για να αποποιηθεί τις ευθύνες του), αλλά από τις αποφάσεις και τις παραλείψεις των κυβερνώντων που προκλητικά αδιαφορούσαν όταν οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, που ξέρουν να μετακυλούν τις ευθύνες και να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα για να μειώσουν το πολιτικό κόστος και να κρατήσουν τις καρέκλες τους στα κυβερνητικά έδρανα. Για τις καρέκλες στα οικογενειακά τραπέζια που θα μείνουν άδειες, ποιος νοιάζεται;

Οι φωνές των παιδιών σίγησαν και τα οικογενειακά τραπέζια δεν θα είναι πλέον τα ίδια. Ούτε τα πανεπιστήμια, τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, τα πάρκα, οι πλατείες και οι διαδηλώσεις. Όταν «σκοτώνονται» νέοι άνθρωποι, δημιουργείται ένα κενό, μια ρωγμή, όχι μόνο στο παρόν, αλλά κυρίως στο μέλλον. Ο κόσμος γίνεται άχρωμος, μουντός, χάνεται το κέφι και ο παλμός με τα οποία μπολιάζουν την καθημερινότητα οι νέοι άνθρωποι, χάνονται τα βλέμματα που ακτινοβολούν όνειρα, σκέψεις, ιδανικά, αγάπη και διάθεση για ζωή.

Οι φωνές των παιδιών σίγησαν, όμως τα ερωτήματα θα κατατρέχουν για καιρό τις οικογένειές τους: Μα πώς είναι δυνατόν από τη μία στιγμή στην άλλη να χάσω το αγγελούδι μου; Γίνεται να μην ξαναδώ τον γιο και την κόρη μου που με τόση αγάπη και κόπο είχα αναθρέψει; Δεν θα τον/την δω να προκόβει, να ερωτεύεται, να πετυχαίνει τους στόχους του, να κάνει οικογένεια; Γιατί, γιατί, γιατί; Ένα ατέρμονο «γιατί» θα τους βασανίζει για καιρό, ενώ ένα κόμπος στο λαιμό, ένας πόνος στο στήθος, ένας λυγμός που θα ψάχνει εναγωνίως διέξοδο, θα συνοδεύουν κάθε δραστηριότητά τους από εδώ και στο εξής.

Οι φωνές των παιδιών σίγησαν, μα δεν πρέπει να ξεχαστούν. Εμείς που μένουμε πίσω, οφείλουμε να φροντίσουμε να αποδοθούν ευθύνες στους πραγματικούς υπαίτιους, αναδεικνύοντας την αλήθεια πίσω από το τραγικό γεγονός και φωτίζοντας το «γιατί» που θα επανέρχεται διαρκώς στο μυαλό των οικογενειών τους. Μόνο αν δεν επιτρέψουμε για μία ακόμη φορά να θολωθεί το «γιατί», να υποβαθμιστεί ή να κρυφτεί κάτω από φθηνά επικοινωνιακά κόλπα και τεχνάσματα, θα καταφέρουμε να δικαιώσουμε τα θύματα και να μη θρηνήσουμε νέα στο μέλλον.


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου