Του ΣΤΑΘΗ Σταυρόπουλου
«Αφέντες και δούλοι»
Η ιστορία της απόλυτης εξάρθρωσης του πολιτισμού της εργασίας έχει την …προϊστορία της.
Εκεί στη μακρινή δεκαετία του 1900, κατά τον προηγούμενο αιώνα, επί Σημίτη, έσκασε στην πιάτσα η νεόκοπη και καινοφανής, τότε, λέξη «απασχολίσιμος».
Ήταν ο απόλυτος ευφημισμός του Αρμαγεδδώνος επί τα εργασιακά που επρόκειτο να ακολουθήσει τις επόμενες δεκαετίες.
Ήταν η «υπογραφή» του «εκσυγχρονισμού» πίσω απ’ τον οποίον, κατ’ ακολουθίαν, στοιχήθηκαν σοσιαλδημοκράτες, νεοφιλελεύθεροι και προσκυνημένοι αριστεροί.
Η διάνοιξη του δρόμου προς τη σκλαβιά είχε ανοίξει με έναν ακόμα ευφημισμό: την «απελευθέρωση της εργασίας».
Έτσι σήμερα ένας εργαζόμενος είναι «ελεύθερος» να είναι σκλάβος, να δουλεύει 13 ώρες (και μάλιστα στον ίδιο εργοδότη) -κι αν μπορεί, ας πει όχι. Απολύεται με ένα κλικ.
Κατά τη γνώμη μου , η υπόθεση αυτή (κι όχι οι υποκλοπές ή ο ΟΠΕΚΕΠΕ) είναι η κορωνίδα στη διαδικασία μετάλλαξης των πολιτικών και οικονομικών σχέσεων σε μια φεουδαρχική μορφή γενικής τυραννίας.
Αν την κοινωνία μας χαρακτήριζε μια όποια μορφή κανονικότητας, αυτή η ανασκολόπιση της εργασίας, θα έπρεπε να έχει ξεσηκώσει το σύμπαν (όπως επίσης και το αιτούμενο της ειρήνης) -πλην όμως, όχι!
Διότι στα 30-40 αυτά χρόνια της κυριαρχίας του Νεοφιλελευθερισμού η πλειονότης των πολιτών εκπαιδεύτηκε στον ατομικισμό, την ιδιώτευση, τη μισανθρωπία ,τον ναρκισισμό (WOKE) ,τον φόβο, τον οπαδισμό κι όλα αυτά υπό το κράτος της αμορφωσιάς, της προπαγάνδας και του αυταρχισμού.
Έτσι πολλοί πολίτες έγιναν οπαδοί της σκλαβιάς τους ,έχασαν την ταξική τους συνείδηση κι έμαθαν να σκέφτονται με το μυαλό του αφεντικού τους.
«Δικαίωμα μου να δουλεύω 13 ώρες» σου λέει ο κρετίνος που παίρνει στο λαιμό του και τους άλλους, χωρίς να καταλαβαίνει ότι έτσι κάνει τα παιδιά του σκλάβους, ότι ξεχαρβαλώνει τα σχολεία ή τα νοσοκομεία, και ότι γίνεται οπαδός των δημίων του…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου