Προαπαιτούμενο η εθνική κυριαρχία

Του Αναστάσιου Κώνστα

Ψηφίζεται σήμερα το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα, προκειμένου να «κλείσει» η γ’ αξιολόγηση και να εκταμιευτεί η επόμενη δόση από τον ESM. Είναι μία κοινή φράση των συστημικών ΜΜΕ, που εντέχνως επιχειρεί να μας υποβάλλει ότι πρόκειται για κάτι δήθεν φυσιολογικό. Εφόσον επιτευχθεί αυτό, κανείς ή τέλος πάντων λίγοι θα είναι αυτοί που θα αντιδράσουν δυναμικά σε ένα ακόμα επεισόδιο καταστροφής της πατρίδας και του λαού μας.

Κι όμως τίποτα το φυσιολογικό δεν υπάρχει σ' αυτήν τη φράση. Ο όρος πολυνομοσχέδιο είναι ασύμβατος με το Σύνταγμα, αφού απαγορεύεται η συζήτηση και ψήφιση διατάξεων άσχετων σε σχέση με το κύριο αντικείμενο του υπό ψήφιση νομοσχεδίου. Η θεσμική αυτή εκτροπή, που υπάρχει από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, ευθύνεται για το δαιδαλώδες νομικό σύστημα, η πολυπλοκότητα του οποίου ενισχύει την ανασφάλεια δικαίου και αποβαίνει σε βάρος του απλού πολίτη. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι τα θεσμικά μέσα «νομιμοποίησης» της καταστροφής της πατρίδας μας τον καιρό των μνημονίων ερωτοτροπούν με τα κατά καιρούς πολυνομοσχέδια, αφού ούτως ή άλλως αδιαφορούν για τις προβλέψεις του Συντάγματος. Έτσι μία κακή συνήθεια των εγχώριων νομοθετών έχει γίνει πολυεργαλείο στα χέρια των σύγχρονων τυράννων μας, προκειμένου να επεμβαίνουν με πολυσέλιδους νόμους σε κάθε πτυχή της ζωής μας με μόνο στόχο την ολοκλήρωση της καθυπόταξης του λαού μας. Μάλιστα ομιλούν και περί μεταρρυθμίσεων, όταν η κυριότερη αναπτυξιακή μεταρρύθμιση σε θεσμικό επίπεδο θα έπρεπε να είναι η απλούστευση και κωδικοποίηση της υφιστάμενης νομοθεσίας. Αυτοί, όμως, συνεπικουρούμενοι από τους ντόπιους υπαλλήλους τους, πράττουν ακριβώς το αντίθετο.

Ο όρος προαπαιτούμενα δεν υπήρχε στο δημόσιο λεξιλόγιο πριν την προδοτική και αντισυνταγματική συνομολόγηση των επαίσχυντων δανειακών συμβάσεων και την κυνική επιβολή των μνημονίων. Τα «προαπαιτούμενα» είναι ουσιαστικά οι κατοχικής φύσεως όροι που επιβάλλονται στα κεφάλια μας από ξένα κέντρα εξουσίας (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ESM), προκειμένου να κατοχυρώσουν θεσμικά την υλοποίηση των σχεδίων που έχουν για τη χώρα μας. Τα αποτελέσματα των σχεδίων αυτών είναι περισσότερο από ορατά, αφού έχουν εκτινάξει το υποτιθέμενο δημόσιο χρέος, τα κόκκινα δάνεια και τις οφειλές προς το δημόσιο, ενώ ταυτοχρόνως έχουν αυξήσει την ανεργία, τη φτώχεια, τους θανάτους συμπολιτών μας, διαλύοντας την παραγωγή και κατακρημνίζοντας την κατανάλωση. Είναι δηλαδή οι επιμέρους εκφάνσεις της συνταγής καταστροφής.

Ο όρος αξιολόγηση επίσης δεν υπήρχε στο δημόσιο λεξιλόγιο, αφού ήταν αδιανόητο να αποφασίζουν κάποιοι καλοπληρωμένοι τύποι στις Βρυξέλλες αν αξίζει να επιβιώσουμε και υπό ποιες συνθήκες. Προδίδει επίσης την οικονομιστική θεώρηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής, αφού δεν αναγνωρίζει το ανθρώπινο δικαίωμα σε αξιοπρεπή ζωή, αλλά το εξαρτά από οικονομικές επιδόσεις, τις οποίες τα ίδια κέντρα υποσκάπτουν συστηματικά.

Δόσεις είχαμε, όταν θέλαμε να αγοράσουμε κάποια ακριβή ηλεκτρική συσκευή, σπίτι ή αυτοκίνητο. Εδώ και οκτώ χρόνια οι δόσεις (παλαιότερα από τον EFSM και πλέον από τον ESM) είναι συνώνυμο της παράτασης που έπαιρναν οι μελλοθάνατοι αντιστασιακοί, όταν το εκτελεστικό απόσπασμα έμπαινε σε άλλο κελί από το δικό τους. Πρακτικά οι όποιες δόσεις όντως δίνονται, τελικά καταλήγουν πάλι στους ίδιους και τις τράπεζές τους, οπότε είναι σαν να βγαίνουν από τη δεξιά τσέπη και να μπαίνουν στην αριστερή.

Έχει, όμως, κάποιο νόημα να ασχοληθεί κανείς με την ουσία των υπό ψήφιση προαπαιτούμενων; Σε μία από τις ομιλίες που είχε κάνει ο καθηγητής Κασιμάτης στον πολυχώρο Αίτιον τον Οκτώβριο του 2013, είχε επισημάνει ότι δεδομένης της κατάλυσης του Συντάγματος μέσω των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων το μόνο που μπορούμε πλέον να περιμένουμε είναι μία επίθεση στα επιμέρους ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, η οποία θα λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας. Είχε επίσης τονίσει ότι η επίθεση αυτή θα είναι τέτοιας έκτασης και έντασης, ώστε οι Έλληνες νομικοί θα έπρεπε να προσφεύγουν καθημερινά στα δικαστήρια, μήπως και καταφέρουν κάπως να την ανακόψουν, πράγμα που θεωρούσε (ορθά) ανέφικτο.

Σε κάθε περίπτωση η μορφή των «προαπαιτούμενων» που θα ψηφιστούν απόψε, προδίδει τους στόχους του καθεστώτος. Η καθιέρωση αποκλειστικά ηλεκτρονικών πλειστηριασμών αποσκοπεί ευθέως στη γεωμετρική αύξηση των εξώσεων και τη μέσω αυτής υφαρπαγή της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας. Η επίσπευση των διαδικασιών λειτουργίας του λεγόμενου Υπερταμείου έχει ως στόχο την ολοκλήρωση της απαλλοτρίωσης της δημόσιας περιουσίας, ώστε να καταλήξει και αυτή στους ξένους, όπως έγινε με τα αεροδρόμια, τον ΟΣΕ και σχεδιάζεται για τα μεγάλα λιμάνια και τις εταιρείες ύδρευσης και ηλεκτροπαραγωγής. Η καθιέρωση της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης γίνεται λ.χ. στις εργατικές διαφορές και στις διαφορές με τις τράπεζες, αυξάνει το κόστος πρόσβασης του πολίτη στη δικαιοσύνη και επιλέγεται για κατηγορίες πολιτών (εργαζόμενοι και δανειολήπτες), οι οποίοι ήδη δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα πρόσβασης στη δικαιοσύνη. Κοινώς θα επιδράσει ως ταφόπλακα της όποιας ελπίδας είχαν για ουσιαστική νομική δικαίωση. Τέλος, η επαναφορά του περίφημου νόμου του Ευάγγελου Γιαννόπουλου ως προς τις προϋποθέσεις κήρυξης απεργιών, που τόσες αντιδράσεις είχε προκαλέσει τη δεκαετία του 1980, γίνεται, ώστε να είναι ήσυχο το καθεστώς ότι δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει οργανωμένη συνδικαλιστική αντίδραση, τουλάχιστον σε περίπτωση που εξοριστούν κάποια στιγμή οι υφιστάμενες ανεπαρκείς συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Τις πταίει; Ή για να τεθεί ορθότερα το ερώτημα, τι φταίει; Όλα τα παραπάνω, δηλαδή η διαρκής ομηρεία της πατρίδας μας με δόσεις του ESM, η στυγνή επιβολή «προαπαιτούμενων» και τα πολυνομοσχέδια που ψηφίζονται από μία κάστα καλοπληρωμένων υπαλλήλων των ξένων δυναστών μας, χωρίς να διαβαστούν, οφείλονται ουσιαστικά στην πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της πατρίδας μας, η οποία παραδόθηκε σε ξένα κέντρα με δικαιολογία ένα υποτιθέμενο χρέος που δήθεν επαρκεί για την επιβολή σύγχρονης δουλείας. Όταν δεν μπορούν να λειτουργήσουν οι τράπεζες χωρίς την ΕΚΤ, όταν ο προϋπολογισμός πρέπει να εγκριθεί από την ΕΕ, όταν δεν μπορεί να ψηφιστεί ούτε ένας απλός νόμος με δημοσιονομικές συνέπειες χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των «εταίρων» μας, καθίσταται πασιφανές ότι το κύριο προαπαιτούμενο για την επιβίωση του ελληνικού λαού είναι τελικά μόνο ένα: η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Η μέχρι σήμερα λογική της διαχείρισης της υφιστάμενης κατοχικής κατάστασης από πολιτικούς υπαλλήλους των ξένων έχει αποδείξει ότι θα επιταχύνει την εθνική καταστροφή, βαθαίνοντας την κρίση και την εξαθλίωσή μας. Επομένως η μόνη λογική επιλογή που απομένει, είναι η ρήξη, η σύγκρουση μ' αυτούς που παριστάνουν τους εταίρους μας και η ανάκτηση του δικαιώματος να αποφασίζουμε εμείς για τους εαυτούς μας.

Ο Αναστάσιος Κων. Κώνστας, είναι δικηγόρος Αθηνών παρ’ Αρείω Πάγω, ΜΔΕ Εμπορικού Δικαίου

Δρόμος ανοιχτός

1 σχόλιο :

  1. Πάρα πολύ σωστά! Το ερώτημα είναι,με ποιο τρόπο θα βγάλωμε το φίδι από την τρύπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή