Του Κωνσταντίνου Σταθόπουλου

Μια ντροπιαστική για εμένα ανάρτηση, μα πλήρως επεξηγηματική της νοητικής κατάστασης του νεοέλληνα.

Ο Μπογδάνος έκανε αυτό που έπρεπε ώστε να είναι ή να γίνει χρήσιμος στην νέα Νέα Δημοκρατία του κυρ’ Σπύρου, λέγε με Άδωνη Γεωργιάδη.

Βλέπετε η συμπεριφορά του Γεωργιάδη, ταιριάζει γάντι με την λαϊκή ρήση: Θέλει η π…..α να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει.

Θέλει σαν τρελός να ηγηθεί της καινούργιας -τρόπος του λέγειν- Νέας Δημοκρατίας.

Μέ βάση την λογική πως στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, έχει κερδίσει από χέρι.

Ο Μπογδάνος έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά που θα ζήλευε ή θα επεδίωκε να έχει, ο κάτω από αυτόν, κάθε αρχηγός κόμματος, διότι έτσι βλέπει τον εαυτό του ο Άδωνης.

Ο Μπογδάνος δημιουργεί εχθρούς διότι μιλάει έξω από τα δόντια, έχει τουπέ, δεν ντρέπεται για όσα λέει, είναι φανατισμένα άρρωστος και το υποστηρίζει,έχει δυνατότητες να δημιουργήσει «κλίμα».

Έχει πολλά από τα «προσόντα» του πρωθυπουργού, ενώ ταυτόχρονα είναι μορφωμένος.

Δεν νομίζω να χάρηκε περισσότερο άνθρωπος στην χώρα, με την αποπομπή του, από τον Άδωνη Γεωργιάδη.

Είναι μία απόφαση που του λύνει ουσιαστικά τα χέρια, να δημιουργήσει την Νέα Δημοκρατία που ονειρεύεται.

Τώρα αν υπέσκαψε και οδήγησε στην αποπομπή Μπογδάνου για να τον προσεταιριστεί, ή αυτή ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη της αρτηριοσκληρωτικής και γερασμένης νοοτροπίας του συγκεκριμένου κόμματος, δεν ενδιαφέρει και πολλούς.

Μπορεί να ήταν επίσης μία στημένη αποπομπή. Κάτι όπως το διαζύγιο Τσίπρα – Καμμένου, ώστε ο δεύτερος να παραμείνει στο πολιτικό σκηνικό ως χρήσιμος ψευτοπατριώτης του συστήματος.

Επίσης αυτό δεν μας απασχολεί.

Με αρχηγό Άδωνη και υπαρχηγό Μπογδάνο, έχεις ουσιαστικά δύο Τσίπρες, να διορθώνει ή αλληλοσυμπληρώνει ο ένας τον άλλον.

Αυτό που μας απασχολεί και θα απασχολήσει και τους ιστορικούς του μέλλοντος είναι το πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσει ένας λαός ώστε να κυβερνάται, να άγεται και φέρεται από μαφιόζους του κοινού ποινικού δικαίου και αυτό να μην συμβαίνει πρώτη φορά στην ιστορία του.

Πηγή: Αιρετικές ιδέες