Του Αναστάσιου Κώνστα

Αφού διαβάσετε ολόκληρο το αξιόλογο άρθρο του Λεωνίδα Αποσκίτη με τίτλο "Μαθήματα Ανατροπής της Δημοκρατίας", θα καταλάβετε πώς έχει ήδη ανατραπεί η δημοκρατία...

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για αυτή τη διαπίστωση, αλλά ο συνδυασμός των γεγονότων που εκτίθενται στο άρθρο είναι αποκαλυπτικός.

Το πλέον χαρακτηριστικό είναι ότι πλέον τα αιτήματα για βελτίωση του εισοδήματος των πολλών και για ενίσχυση των διαφανών δημοκρατικών διαδικασιών εμφανίζονται ως δήθεν ακραία, λαϊκίστικα κι επικίνδυνα.

Η διεθνής ελίτ ξέρει από ιστορική εμπειρία ότι τα αιτήματα για άμβλυνση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων γίνονται αντικείμενο καπηλείας από την ακροδεξιά, ιδίως όταν η αριστερά έχει απονομιμοποιηθεί για τη διεκδίκησή τους. Γνωρίζει, όμως, επίσης ότι δεν χρειάζεται να φοβάται μια τέτοια εξέλιξη (επί της ουσίας κι όχι θεατρινίστικα), αφού τα ακροδεξιά μορφώματα παίζουν εδώ και δεκαετίες τον ρόλο του υποστηρικτή του συστήματος, αφού με την προφανή ακρότητά τους γίνονται το φόβητρο που "δίνει άλλοθι" στη διατήρηση του απάνθρωπου τραπεζοκεντρικού συστήματος πολιτικής εξουσίας. Το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου η άνοδος της Λεπέν λειτούργησε ως εφαλτήριο για την εκλογή του τραπεζανθρώπου Μακρόν, είναι χαρακτηριστικό του διλήμματος που θα τεθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αν ενισχυθούν υπέρμετρα τα ακροδεξιά μορφώματα.

Η απάντηση σε αυτήν την παγίδα του συστήματος δεν είναι φυσικά η ενίσχυση τέτοιων ακραίων μορφωμάτων, αλλά η ένωση της σιωπηρής πλειοψηφίας των πολιτών σε πολιτικές οργανώσεις ή ακόμα καλύτερα σε κινήματα που διεκδικούν όσα εκλάπησαν με τη δικαιολογία της πτώσης των ανατολικών καθεστώτων και τη "δικαίωση" του νεοφιλελευθερισμού, ο οποίος εισέβαλε στις ζωές μας από την πίσω πόρτα και με το άλλοθι της τρομοκρατίας επέβαλε τη χρεοκρατία και τη γενικευμένη καταστολή.

Αίφνης όποιος διεκδικεί καλύτερη αμοιβή, χαμηλότερους φόρους, τιμωρία των τραπεζιτών και υποταγή της οικονομικής ελίτ στην πολιτική δύναμη δημοκρατικά οργανωμένων κρατών θεωρείται ακραίος ή λαϊκιστής... Έχει δηλαδή ενοχοποιηθεί η διεκδίκηση του αυτονόητου, ότι η οικονομία και το χρήμα δημιουργήθηκαν για να υπηρετούν τον άνθρωπο κι όχι ως μέσο καταδυνάστευσης και υποδούλωσής του.

Ο παραλογισμός του σύγχρονου παγκοσμίου συστήματος αποδεικνύεται περίτρανα από το κόστος παντός είδους βλημάτων μεγάλου βεληνεκούς και εν γένει οπλικών συστημάτων με τις επενδύσεις που γίνονται σε αυτούς τους τομείς, ενώ συγχρόνως επιβάλλεται μέσω των ΜΜΕ άρνηση και επικοινωνιακή δυσφήμηση όσων διεκδικούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.

Ωστόσο αυτός ο παραλογισμός είναι παρά φύσει, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η βουλιμία των χρηματοπιστωτικών ελίτ δείχνει φανερά τα δόντια της, οπότε οι λαοί άρχισαν (κυρίως με τα Κίτρινα Γιλέκα) να αντιδρούν και να οδηγούνται σε σύγκρουση με τα σύγχρονα κράτη, τα οποία ενεργούν ανοικτά ως εντολοδόχοι των τραπεζών.

Η σύγκρουση επομένως είναι αναπόφευκτη και λογικά θα κριθεί από τη στάση εκείνου το τμήματος των κοινωνιών που ακόμα υπηρετεί το σύστημα χωρίς να αντιλαμβάνεται το πραγματικό του συμφέρον.

Κάθε κρατικός μηχανισμός στελεχώνεται από απλούς πολίτες, που τον διατηρούν λειτουργικό. Αν πάψουν συντονισμένα να τον υπηρετούν (επειδή αντιλαμβάνονται ότι σε κάθε κοινωνία τελικά βράζουμε οι περισσότεροι στο ίδιο καζάνι), τότε η κατάρρευση των διεθνοποιημένων κρατικών καθεστώτων της χρεοκρατίας θα είναι παταγώδης και ευεργετική για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Εκεί θα δοθεί η κρίσιμη μάχη για την επιβίωση των κοινωνιών μας, όπως τις γνωρίσαμε μέχρι πρόσφατα. Επομένως αντέχουμε, παίρνουμε δύναμη ο ένας από τον άλλο και συνεχίζουμε να αμφισβητούμε, να αγωνιζόμαστε και να επενδύουμε σε ό,τι μας ενώνει κι όχι σε ό,τι θέλουν να μας πείσουν πως μας χωρίζει.