Αλλά και στην Ευρώπη, η διασφαλισμένη μέχρι το 1990 μεταπολεμική ειρήνη παραβιάστηκε από τους ισχυρούς Δυτικούς με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και ξεριζωμένους από τις εστίες τους ανθρώπους. Και μαζί ήρθε, όχι από μόνη της, και η σειρά των λαών που ανήκουν στην Ε.Ε., με πρώτες στη σειρά την Ελλάδα και την Κύπρο, που προσφέρονταν για λεηλασία χάρη στους ιδιαίτερα ευάλωτους, ενδοτικούς και εύχρηστους πολιτικούς που διαθέτουν οι δύο αδελφές χώρες.

Αλλά επειδή, οι διεθνείς ολιγαρχίες, οι τραπεζίτες, οι επενδυτές, οι χρηματιστές και οι βιομήχανοι είναι ακόρεστοι, όπως αρμόζει στον καπιταλισμό, αρπάζουν τον πλούτο που παράγεται σε πρωτοφανή στην Ιστορία μεγέθη όχι μόνο από τους τρίτους εκτός Ευρώπης και τους δορυφόρους τους εντός, αλλά πλέον και από τις κοινωνίες των ίδιων των μητροπόλεων.

Όλα τα λεγόμενα «κοινωνικά συμβόλαια» που αποτέλεσαν τη βάση της μεταπολεμικής ευμάρειας και διασφάλιζαν και τη συγκράτηση των ανισοτήτων και την επακόλουθη κοινωνική ειρήνη, αναιρούνται σταδιακά και εκτοξεύονται στα ύψη οι ανισότητες. Οι ολιγαρχίες δεν σέβονται τα «συμβόλαια» και οι πολίτες βρίσκονται σε οριακές καταστάσεις μέσα σε χώρες με περίσσιο πλούτο που είναι ορατός δια γυμνού οφθαλμού.

Φτωχαίνουν οι πολίτες μέσα σε ένα περιβάλλον αφθονίας και ανέσεων. Γι’ αυτό η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση, η παθητικότητα και η απόσυρση ή ο θυμός και η αγανάχτηση, είναι όλα εμφανή και εκρηκτικά σχεδόν σε όλες τις χώρες της εύπορης Δύσης.

Σύγχρονη βαρβαρότητα

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, η Γκουέρνικα του Πικάσσο είναι επίκαιρη ξανά επί ευρωπαϊκού εδάφους! Με πολλές παραλλαγές, από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή. Δηλαδή, ανάλογα με το βαθμό της επίθεσης που δέχεται κάθε κοινωνία εντός της, αλλά και το βαθμό επίθεσης που δέχεται κάθε θύμα των πολιτικών αυτών στον περίγυρο της.

Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού είτε εκδηλώνεται με εξωραϊσμένες και νόμιμες μεθόδους είτε εκδηλώνεται με βανδαλισμούς και γενοκτονίες χωρίς ή με προσχήματα, δεν παύει να είναι βαρβαρότητα. Βαρβαρότητα είναι οι διαλύσεις κρατών και πολιτισμών στη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία και την Υεμένη, βαρβαρότητα είναι οι κυρώσεις και οι απειλές εναντίον της Βενεζουέλας και του Ιράν, βαρβαρότητα είναι το καθεστώς απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη, βαρβαρότητα είναι η στημένη πτώχευση και λεηλασία της Ελλάδας, βαρβαρότητα είναι και οι πολιτικές που φτωχαίνουν και κάνουν ανασφαλείς τους Γάλλους, Ιταλούς, Ισπανούς, Πορτογάλους, Βούλγαρους, Πολωνούς, Ιρλανδούς ή Άγγλους. Απλά οι μορφές, οι διαβαθμίσεις και οι μέθοδοι αλλάζουν γιατί προσαρμόζονται στις τοπικές ιδιαιτερότητες.

Αλλά η βαρβαρότητα με τις πλαστικές σφαίρες που τυφλώνουν τους εργαζόμενους που κατεβαίνουν στους δρόμους των γαλλικών πόλεων με τα κίτρινα γιλέκα, η βαρβαρότητα με το κόψιμο του ΕΚΑΣ από τους χαμηλοσυνταξιούχους στην Ελλάδα και τη λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της χώρας μπορεί να είναι διαφορετικού είδους από τη βαρβαρότητα της καθολικής ισοπέδωσης και του διαμελισμού της Λιβύης ή του πνιγμού στα πελάγη δεκάδων χιλιάδων αμάχων που προσπαθούν να φτάσουν σε ασφαλές ευρωπαϊκό έδαφος ξεφεύγοντας από τις συνέπειες των πολέμων που οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι προκαλούν και τροφοδοτούν, είναι όμως όλες (οι βαρβαρότητες) παράγωγα της ίδιας ωμής πολιτικής που εφαρμόζουν με όλο και μεγαλύτερη ένταση και σκληρότητα οι δυτικές ολιγαρχίες. Έχουμε αμέτρητες, μικρές, μεσαίες και μεγάλες Γκουέρνικες ολούθε!

Γι’ αυτό, με βάση αυτή την αναμφισβήτητη πραγματικότητα, με εξέπληξε ευχάριστα που είδα αυτές τις μέρες δύο «παραφράσεις» της Γκουέρνικα του Πικάσσο φιλοτεχνημένες από δύο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους! Και θυμήθηκα μία τρίτη του διάσημου Βούλγαρου σκιτσογράφου Jovcho Savov που μου είχε κάνει εντύπωση στο διαδίκτυο. Δεν χρειάζεται να είσαι κριτικός τέχνης για να επισημάνεις όχι μόνο τη διαχρονικότητα του πρότυπου, ως βαρυσήμαντου έργου, αλλά και την αξία του ως πρώτη ύλη για τη διαρκή -μέσα από τις «διασκευές»- επικαιροποίηση των κεντρικών συμπερασμάτων και νοημάτων που εκφράζονται με την Γκουέρνικα από τον Πικάσσο.

Πηγή: e-dromos.gr