Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Η απόγνωση στην Ελλάδα είναι μια λέξη κουρασμένη και η ίδια, αλλά ακριβής.
Είναι αυτό που νιώθει σήμερα ο πολίτης όταν κοιτάζει το πολιτικό σκηνικό μιας χώρας που μοιάζει να έχει χάσει όχι απλώς την πυξίδα της, αλλά και την ίδια την αίσθηση του πραγματικού.
Μπροστά του απλώνεται μια κυβέρνηση που παραπαίει: υπουργοί που δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να γιουχάρονται, πολιτικές που δεν μπορούν να σταθούν ούτε ηθικά ούτε τεχνοκρατικά, σκάνδαλα που ξεπηδούν καθημερινά και κατατρώγουν τους ίδιους τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η κυβερνητική εξουσία. Μια πλειοψηφία που δεν αποδομείται απλώς-καταρρέει με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ όσο μπορεί να καταλάβει το ίδιο το σύστημα που τη δημιούργησε.
Και η αντιπολίτευση;
Πού βρίσκεται η αντιπολίτευση;
Οι πολίτες την αναζητούν, αλλά βρίσκουν μόνο σιωπή, αμηχανία, μικροκομματικές φιγούρες που μοιάζουν να φοβούνται περισσότερο την κοινωνική ευθύνη απ’ την κυβέρνηση που υποτίθεται πως θέλουν να αντικαταστήσουν. Η απουσία της δεν είναι πια πρόβλημα, είναι κενό εξουσίας. Και σε κάθε κενό εξουσίας σπεύδει να παρέμβει το βαθύ κατεστημένο.
Έτσι βλέπουμε σήμερα ένα φαινόμενο πρωτοφανές.
Τις εγχώριες ελίτ να αναλαμβάνουν εργολαβικά την παραγωγή… αντιπολίτευσης.
Όχι για να ανακουφίσουν τον λαό, όχι για να στηρίξουν τη δημοκρατία, αλλά για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από κάτι πολύ πιο τρομακτικό στα μάτια τους: το ενδεχόμενο να γεννηθεί κάτι πραγματικά νέο, ανεξάρτητο, ανεξέλεγκτο, ικανό να προκαλέσει ρήξεις.
Μετά το 2015 η διάλυση της εμπιστοσύνης -ότι η πολιτική μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα- έσυρε τη χώρα σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης όπου το μόνο σταθερό στοιχείο είναι η υποτέλεια - οικονομική, θεσμική, γεωπολιτική.
Και τώρα;
Τώρα η Ελλάδα ξεπουλιέται με ρυθμούς που δεν θα τολμούσε ούτε αποικιοκρατική δύναμη προηγούμενων αιώνων.
Η διαφθορά χτυπά κόκκινο.
Η κυριαρχία της χώρας απειλείται ανοιχτά.
Οι στρατηγικές υποδομές αλλάζουν χέρια χωρίς συζήτηση.
Οι πολίτες φτωχοποιούνται.
Η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία καταρρέουν.
Και το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Και όμως, σε όλο αυτό, οι ελίτ της χώρας δεν ανησυχούν για όσα καταρρέουν.
Ανησυχούν για κάτι άλλο.
Μήπως, μέσα από αυτή την καταστροφική πορεία, εμφανιστεί ένα νέο πολιτικό υποκείμενο, ανεξάρτητο από τα παλιά γραφεία, τις χορηγίες, τους μηχανισμούς και την επιτήρηση των ξένων κέντρων.
Μήπως εμφανιστεί μια φωνή που δεν «τιθασεύεται» ούτε αγοράζεται.
Μήπως υπάρξει, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ουσιαστική αντιπολίτευση.
Γιατί αυτό τρέμουν.
Όχι την κατάρρευση της κυβέρνησης, αυτή είναι αναμενόμενη.
Αλλά το ενδεχόμενο μιας πολιτικής αναγέννησης.
Και ίσως γι’ αυτό το σκοτεινό σήμερα -το σήμερα της διαφθοράς, της παραίτησης, της κυνικής διαχείρισης της εξουσίας- να είναι στην πραγματικότητα η αρχή ενός αυριανού ξυπνήματος.
Γιατί η απόγνωση, όσο βαθιά κι αν είναι, έχει πάντοτε ένα όριο: τη στιγμή που οι πολίτες καταλαβαίνουν πως η απάθεια είναι πιο επικίνδυνη από την αδικία.
Και σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται ακριβώς σ’ εκείνο το σημείο όπου το σκοτάδι αρχίζει να σπάει, όχι από φως -ακόμη- αλλά από την επίγνωση ότι το φως είναι αναγκαίο.
Γιατί όπως ορίζει η παράδοση μας "Ουδέν ισχυρότερον της απογνώσεως. Αύτη ου γινώσκει ηττηθήναι υπό τίνος"
* Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος, Διδάσκων Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Neapolis.
Πηγή: social media
Πηγή: social media
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου