Του Περικλή Δανόπουλου

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση ειδικός στις φυσικές καταστροφές. Ασφαλώς ούτε και στην πρόληψή τους. Μου έρχεται όμως στο μυαλό, ένα περιστατικό που βίωσα.

Τέλη δεκαετίας 80, υπηρετούσα ως δόκιμος αξιωματικός στην 111 πτέρυγα μάχης της πολεμικής αεροπορίας στην Νέα Αγχίαλο. Ένα απόγευμα Ιουλίου, μου ανακοινώνουν πως θα ήμουν επικεφαλής περιπόλου πυρασφάλειας από τις 10 το βράδυ, μέχρι τις 6 το πρωί. Με ένα τζιπάκι λοιπόν, ο οδηγός, ένας λοχίας, ένας σμηνίτης κι εγώ, ξεκινήσαμε τις βόλτες. Κινούμασταν περιφερειακά στα κομμάτια που ήταν δασώδη, καλύπτοντας μια αρκετά μεγάλη περιοχή, Μικροθήβες, Νεράϊδα, Νέος Πλάτανος, Σούρπη.

Αντιμετωπίζαμε το όλο θέμα ως αγγαρεία, παρ’ όλα αυτά είχαμε τα μάτια μας ανοιχτά, όσο το επέτρεπε η νύστα μας. Με περίσσια ελαφρότητα και επιπολαιότητα μάλιστα, κάτσαμε για καμιά ώρα, σε ένα καταπληκτικό ταβερνάκι, με υπέροχο φαγητό, κάπου κοντά στην Σούρπη. Οι φωτιές μπορούσαν να περιμένουν.

Όταν ξαναμπήκαμε στο τζιπ, κινηθήκαμε όσο το δυνατό πλησιέστερα σε δασώδη μέρη. Κάποια στιγμή ο οδηγός μου λέει δυνατά: δόκιμε κοίτα εκεί…. Κάπου σε μια συστάδα, ήταν δυο τύποι. Δεν ξέραμε τι έκαναν, αλλά μας φάνηκε ύποπτο. Σταματήσαμε, βγήκαμε έξω, άναψα τον φακό προς τους ΄΄ύποπτους’’ και τους είπα , όσο πιο ψαρωτικά μπορούσα…. τι κάνετε εκεί; Σε διάστημα λίγων δευτερολέπτων, καβάλησαν τα μηχανάκια του κι έφυγαν με ταχύτητα .

Παρ’ όλα αυτά ο σμηνίας, πρόλαβε να πάρει τα νούμερα του ενός. Με τον ασύρματο επικοινώνησα με την μονάδα, ανέφερα το συμβάν και σε λιγότερο από δέκα λεπτά είχαν έρθει ένα αστυνομικό και ένα μικρό πυροσβεστικό όχημα.

Δεν ξέρω πραγματικά τι έκαναν εκεί οι δύο τύποι. Μπορεί να έκαναν κάθε είδους δοσοληψία και να φοβήθηκαν, μπορεί και να σχεδίαζαν εμπρησμό. Η αλήθεια είναι ότι φύσαγε, όχι πάρα πολύ, αλλά φύσαγε. Ποτέ δεν μάθαμε τίποτα, αφού όπως ήταν φυσικό, το μηχανάκι ήταν κλεμμένο.

Έχω ξαναγράψει ότι είμαστε απροστάτευτοι σε κάθε ακραίο καιρικό φαινόμενο, σε κάθε φυσική καταστροφή, σε κάθε εμπρησμό, σεισμό κλπ. Ο πολιτικός σχεδιασμός προστασίας, από μεριάς του κράτους είναι πολύ δύσκολος.

Και μάλιστα οι "μνημονιακές" υποχρεώσεις, τις οποίες σέβονται πολύ πιο πάνω από τον λαό οι κυβερνήσεις, δεν επιτρέπουν την μέγιστη υλικοτεχνική υποδομή, την αύξηση του στελεχιακού δυναμικού και κάθε επί πλέον κόστος, το οποίο θα υπονόμευε το ‘’πρωτογενές πλεόνασμα’’.

Η μόνη λύση, είναι η πρωτοβουλία των πολιτών. Και κύρια αυτών που κινδυνεύουν σε κάθε μελτέμι. Σε συνεργασία με τους Δήμους, τις κοινότητες, τους συλλόγους . Μόνο αυτοί μπορούν, θυσιάζοντας κάποιες ώρες ξεκούρασης, να εποπτεύσουν οι ίδιοι τους χώρους με την μεγίστη επικινδυνότητα για πυρκαγιές, με πολλές περιπολίες. Πάνω απ όλα βούληση και απόφαση χρειάζονται. Αν μπορούν τέσσερις επιπόλαιοι νέοι, που δεν είναι καν κάτοικοι της περιοχής να το κάνουν, ασφαλώς μπορούν πολύ καλύτερα, αυτοί που ζουν εκεί και προστατεύουν τις περιουσίες τους.

Και κάτι τελευταίο. Αν στα καμένα, πχ στην Εύβοια, αντιληφθούν οι κάτοικοι να κατασκευάζονται ανεμογεννήτριες και δεν πάνε μαζικά να τα σπάσουν και να πετάξουν μακριά, τους εργολάβους που θησαυρίζουν από τις καταστροφές, θα είναι άξιοι της μοίρας τους και θα συνεχίζουν να βλέπουν τις ομορφιές τους να γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Και κανείς δυστυχώς δεν θα ενδιαφερθεί ξανά…