Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μόνο θέματα ρουτίνας δεν θα απασχολήσουν τη σύνοδο των επτά πλουσιότερων κρατών (G7) που συνέρχεται στο Μπίαριτζ της Γαλλίας από το Σάββατο 24 ως τη Δευτέρα 26 Αυγούστου.

Αναντίρρητα, την τελευταία δεκαετία το ειδικό βάρος του G7 έχει συρρικνωθεί. Η σύνοδος των 20 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη (G20) όπως θεσμοθετήθηκε με αφορμή το ξέσπασμα της μεγάλης ύφεσης πριν 11 χρόνια είχε ένα διπλό αποτέλεσμα: Από την μια η είσοδος στο κέντρο των αποφάσεων των αναδυόμενων οικονομιών του πλανήτη (Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, κ.α.) έκανε αν όχι πιο δημοκρατική, τουλάχιστον πιο πολυπολική αυτή την άτυπη σύνοδο που αποφασίζει για την τύχη του πλανήτη. Από την άλλη, η εξ ανάγκης είσοδος των περιφερειακών χωρών ενδυνάμωσε άλλα οικονομικά και πολιτικά κέντρα και ενώσεις όπου τα μεγάλα και παραδοσιακά αφεντικά του πλανήτη (ΗΠΑ και ΕΕ) αποφασίζουν χωρίς την παρουσία των …παρείσακτων.

Το μεγαλύτερο πλήγμα όμως στο G7 έφερε η πολιτική του Τραμπ «πρώτα η Αμερική». Σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται πολύ πιθανό ακόμη και το ενδεχόμενο να μην εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν στο τέλος των εργασιών. Τα ακανθώδη ζητήματα που διχάζουν βαθιά τους 7 είναι δύο: το διεθνές εμπόριο και η κλιματική αλλαγή. Και στα δύο αυτά θέματα είναι από την μια οι ΗΠΑ και από την άλλη οι …G6. Σε ό,τι αφορά το διεθνές εμπόριο, οι ΗΠΑ εδώ και δύο χρόνια επιλέγουν ή προστατευτισμό ή εμπορικούς πολέμους και πιο συχνά και τα δύο. Ενώ, η αποχώρηση τους από τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015 για το κλίμα επισημοποιεί και την τυπική απόρριψη εκ μέρους τους κάθε προσπάθειας για μείωση των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Διαφωνίες έχουν ήδη εκφραστεί και στο θέμα του Ιράν, με τις ΗΠΑ να δοκιμάζουν μια ακόμη επική απόρριψη της πολιτικής τους για απομόνωση και τιμωρία της Τεχεράνης. Είναι μια πολιτική που ακολουθεί κατά γράμμα τις προτεραιότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός φριχτού, αιματηρού πολέμου. Ο Μακρόν ήδη συναντήθηκε με αξιωματούχους του Ιράν, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την συμφωνία για τη διαχείριση των πυρηνικών του Ιράν που υπογράφτηκε το 2015, επί Μπαράκ Ομπάμα, και τίναξε στον αέρα το 2018 ο Τραμπ.

Η Σύνοδος του Μπίαριτζ ωστόσο πιθανά θα περάσει στην ιστορία επειδή τουλάχιστον στο περιθώριό της έκλεισε το ρήγμα με τη Ρωσία, που άνοιξε το 2014 με αφορμή την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας στη Ρωσία και οδήγησε σε μια σειρά κυρώσεις εναντίον της Μόσχας.   Μεταξύ αυτών ήταν και η συρρίκνωση των G8 σε G7, με την αποπομπή της Ρωσίας. Αυτή η παρένθεση όμως φαίνεται ότι κλείνει.

Το δήλωσε ο ίδιος ο Τραμπ την Τρίτη 20 Αυγούστου αποδίδοντας μάλιστα τον εξοστρακισμό της στον πληγωμένο εγωισμό του Ομπάμα. Με αυτό τον έμμεσο τρόπο έστω ο αμερικανός πρόεδρος φάνηκε να αποδέχεται τα τελεσμένα στην ανατολική Ευρώπη, ξέροντας άλλωστε πώς η Δύση ωφελήθηκε τα μέγιστα με την απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή. Ο εμφύλιος που μαίνεται και η απόσπαση της Κριμαίας δεν ήταν παρά ένα μικρό αντίτιμο για ένα μεγάλο κέρδος. Ο Τραμπ μάλιστα δεν έθεσε καν όρους για την επανένταξη της Ρωσίας στο G7 που έτσι θα ξαναγίνει G8, όπως έκανε ο Εμμανουέλ Μακρόνμια μέρα νωρίτερα στο πλαίσιο συνομιλιών που είχε με τον ρώσο πρόεδρο τον οποίο κάλεσε στην προεδρική εξοχική κατοικία στη Μεσόγειο. Ο γάλλος πρόεδρος συνέδεσε την διεύρυνση του G7 με την συμβολή της Ρωσίας στην επίλυση των κρίσεων στη Συρία, το Ιράν και την Ουκρανία.

Πηγή: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ