Οι G8 που έγιναν G7, ντε φάκτο G6 και G1 και σύντομα πάλι G8


Του Λεωνίδα Βατικιώτη
Μόνο θέματα ρουτίνας δεν θα απασχολήσουν τη σύνοδο των επτά πλουσιότερων κρατών (G7) που συνέρχεται στο Μπίαριτζ της Γαλλίας από το Σάββατο 24 ως τη Δευτέρα 26 Αυγούστου.
Αναντίρρητα, την τελευταία δεκαετία το ειδικό βάρος του G7 έχει συρρικνωθεί. Η σύνοδος των 20 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη (G20) όπως θεσμοθετήθηκε με αφορμή το ξέσπασμα της μεγάλης ύφεσης πριν 11 χρόνια είχε ένα διπλό αποτέλεσμα: Από την μια η είσοδος στο κέντρο των αποφάσεων των αναδυόμενων οικονομιών του πλανήτη (Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, κ.α.) έκανε αν όχι πιο δημοκρατική, τουλάχιστον πιο πολυπολική αυτή την άτυπη σύνοδο που αποφασίζει για την τύχη του πλανήτη. Από την άλλη, η εξ ανάγκης είσοδος των περιφερειακών χωρών ενδυνάμωσε άλλα οικονομικά και πολιτικά κέντρα και ενώσεις όπου τα μεγάλα και παραδοσιακά αφεντικά του πλανήτη (ΗΠΑ και ΕΕ) αποφασίζουν χωρίς την παρουσία των …παρείσακτων.

Το μεγαλύτερο πλήγμα όμως στο G7 έφερε η πολιτική του Τραμπ «πρώτα η Αμερική». Σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται πολύ πιθανό ακόμη και το ενδεχόμενο να μην εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν στο τέλος των εργασιών. Τα ακανθώδη ζητήματα που διχάζουν βαθιά τους 7 είναι δύο: το διεθνές εμπόριο και η κλιματική αλλαγή. Και στα δύο αυτά θέματα είναι από την μια οι ΗΠΑ και από την άλλη οι …G6. Σε ό,τι αφορά το διεθνές εμπόριο, οι ΗΠΑ εδώ και δύο χρόνια επιλέγουν ή προστατευτισμό ή εμπορικούς πολέμους και πιο συχνά και τα δύο. Ενώ, η αποχώρηση τους από τη Συμφωνία του Παρισιού του 2015 για το κλίμα επισημοποιεί και την τυπική απόρριψη εκ μέρους τους κάθε προσπάθειας για μείωση των αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Διαφωνίες έχουν ήδη εκφραστεί και στο θέμα του Ιράν, με τις ΗΠΑ να δοκιμάζουν μια ακόμη επική απόρριψη της πολιτικής τους για απομόνωση και τιμωρία της Τεχεράνης. Είναι μια πολιτική που ακολουθεί κατά γράμμα τις προτεραιότητες του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός φριχτού, αιματηρού πολέμου. Ο Μακρόν ήδη συναντήθηκε με αξιωματούχους του Ιράν, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την συμφωνία για τη διαχείριση των πυρηνικών του Ιράν που υπογράφτηκε το 2015, επί Μπαράκ Ομπάμα, και τίναξε στον αέρα το 2018 ο Τραμπ.

Η Σύνοδος του Μπίαριτζ ωστόσο πιθανά θα περάσει στην ιστορία επειδή τουλάχιστον στο περιθώριό της έκλεισε το ρήγμα με τη Ρωσία, που άνοιξε το 2014 με αφορμή την προσάρτηση της χερσονήσου της Κριμαίας στη Ρωσία και οδήγησε σε μια σειρά κυρώσεις εναντίον της Μόσχας.   Μεταξύ αυτών ήταν και η συρρίκνωση των G8 σε G7, με την αποπομπή της Ρωσίας. Αυτή η παρένθεση όμως φαίνεται ότι κλείνει.

Το δήλωσε ο ίδιος ο Τραμπ την Τρίτη 20 Αυγούστου αποδίδοντας μάλιστα τον εξοστρακισμό της στον πληγωμένο εγωισμό του Ομπάμα. Με αυτό τον έμμεσο τρόπο έστω ο αμερικανός πρόεδρος φάνηκε να αποδέχεται τα τελεσμένα στην ανατολική Ευρώπη, ξέροντας άλλωστε πώς η Δύση ωφελήθηκε τα μέγιστα με την απόσπαση της Ουκρανίας από τη ρωσική επιρροή. Ο εμφύλιος που μαίνεται και η απόσπαση της Κριμαίας δεν ήταν παρά ένα μικρό αντίτιμο για ένα μεγάλο κέρδος. Ο Τραμπ μάλιστα δεν έθεσε καν όρους για την επανένταξη της Ρωσίας στο G7 που έτσι θα ξαναγίνει G8, όπως έκανε ο Εμμανουέλ Μακρόνμια μέρα νωρίτερα στο πλαίσιο συνομιλιών που είχε με τον ρώσο πρόεδρο τον οποίο κάλεσε στην προεδρική εξοχική κατοικία στη Μεσόγειο. Ο γάλλος πρόεδρος συνέδεσε την διεύρυνση του G7 με την συμβολή της Ρωσίας στην επίλυση των κρίσεων στη Συρία, το Ιράν και την Ουκρανία.

Σηκώνοντας ωστόσο πιο ψηλά τον πήχη σε σχέση με τις ΗΠΑ ο στόχος του Παρισιού δεν ήταν πιθανότατα ο αποκλεισμός της Μόσχας, αλλά η διαχείριση της αντι-ρωσικής υστερίας που κυριαρχεί πλέον στην ΕΕ με κύρια ευθύνη των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών. Δείγμα του μένους κατά της Μόσχας που παραπέμπει στην ψυχροπολεμική εποχή ήταν ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που υιοθετήθηκε στις 12 Μαρτίου 2019 για τις πολιτικές σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας (2018/2158 ΙΝΙ). Η ομιλία του Μακρόν όμως κινούταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Αναφέρθηκε σε «νέους μηχανισμούς συνεργασίας που θα είναι χρήσιμοι για όλους μας. Σε αυτή την περίπτωση, σε αυτό το πλαίσιο, οι διμερείς μας σχέσεις όπως επίσης και οι σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης διαδραματίζουν έναν κρίσιμο και αποφασιστικό ρόλο», τόνισε. Έκλεισε δε με τα εξής, που με βεβαιότητα, αργά ή γρήγορα θα πυροδοτήσουν συγκρούσεις στο εσωτερικό της ΕΕ: «Γνωρίζω ότι η Ρωσία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, στην καρδιά των καρδιών. Και πιστεύουμε σε μία Ευρώπη που εκτείνεται από τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ»!

Η πολιτική στροφή του Μακρόν είναι σίγουρα αποτέλεσμα της ανόδου του γοήτρου της Ρωσίας μετά τη νίκη της στη Συρία και την επιβολή του Άσαντ, παρά κι ενάντια στα σχέδια των αραβικών πετρομοναρχιών, του Ισραήλ, των ΗΠΑ και των Αγγλογάλλων. Είναι αποτέλεσμα επίσης του χάσματος της Γαλλίας με τις ΗΠΑ που βαθαίνει όλο και περισσότερο με όλο και πιο καινούργιες αφορμές: από το κλίμα και το εμπόριο μέχρι τη φορολόγηση των μεγάλων του διαδικτύου και τη συνθήκη του 1987 για τα πυρηνικά μεσαίου βεληνεκούς (INF). Η ειρωνεία της τύχης θέλει τα αποκλίνοντα συμφέροντα Γαλλίας και ΗΠΑ να συμπίπτουν τυχαία κι ευκαιριακά στην ένταξη της Ρωσίας στο κλαμπ των ισχυρών του πλανήτη…

Αρχική δημοσίευση: Εφημερίδα Νέα Σελίδα
Πηγή: ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου