Αν στη Ρώμη η περίοδος της Ηγεμονίας (Principatus) περιόρισε αισθητά την πολιτική εξουσία των ευγενών, η αυτοκρατορική ιστορία διαγράφεται σαν μια μακρά περίοδος κοινωνικής σταθερότητας, όπου οι διαφορές πλούτου και κοινωνικού πρεστίζ σταθεροποιούνται, αποκρυσταλλώνονται μέχρι να καταστούν μια αυστηρή ιεραρχία, που επιτρέπει ακόμη μια κάποια κοινωνική κινητικότητα, αλλά όχι μια αλλαγή των δομών. Γνωρίζουμε ποια ήταν τα αποτελέσματα στις τάσεις για ισότητα μετά από τη γαλλική επανάσταση: ή εκρήξεις ή καταστολές πιο βίαιες από τις εξεγέρσεις.Όπως συνέβη στην Παρισινή Κομμούνα, ή τη δημιουργία κοινωνικών συστημάτων όπου η κατάργηση κάθε ελευθερίας ενωνόταν με οικονομικά προνόμια σχεδόν χειρότερα από εκείνα που είχαν καταργηθεί.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η σοσιαλιστική αντιπολίτευση, τα σοσιαλδημοκρατικά κινήματα, τα συνδικάτα έδωσαν, κυρίως στη δυτική Ευρώπη, μια σημαντική προσφορά στην κοινωνική πρόοδο, ως καλυτέρευση των μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων∙ αλλά, ανάμεσα στις παλιές ανισότητες που παρέμειναν και στις καινούριες που δημιουργήθηκαν, η πορεία προς την ισότητα υπήρξε αργή, κοπιαστική, εφήμερη και εδώ και μερικές δεκαετίες μπορούμε να πούμε ότι αναχαιτίστηκε.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα στρέβλωση∙ αδύνατο να προβλέψουμε πότε θα βγούμε, αλλά είναι βέβαιο ότι η πορεία προς την ισότητα, όπως κι εκείνη προς την ελευθερία, δεν μπορεί να ανακοπεί και το να την καταπνίξεις επιφέρει για την ανθρωπότητα ένα ανυπολόγιστο και βαρύτατο τίμημα.


Πηγή: artinews.gr