Του Χαράλαμπου Καραπάνου *

Παρατηρούμε τις τελευταίες ημέρες την κορύφωση του προβληματισμού όλων μας ανεξαιρέτως σε ό,τι αναφορά στο ζήτημα του πολέμου και των αποτελεσμάτων του γενικά. Ένα ζήτημα που συνθλίβει τις καρδιές όλων μας ανεξαρτήτως απόψεων και πεποιθήσεων είναι η απώλεια ανθρώπινων ζωών ακόμη δε περισσότερο όταν αφορά σε αθώους, μη εμπλεκομένους και ιδίως σε παιδιά ως ‘’παράπλευρη απώλεια’’.

Εάν κάποιος – φαντάζομαι οι περισσότεροί μας – περιδιαβεί στα ηλεκτρονικά μονοπάτια των social media, εκεί δηλαδή που πλέον η ανθρωπότητα κοινωνικοποιείται, ερωτεύεται, προβληματίζεται, πολιτικοποιείται κτλ, θα διαπιστώσει την κραυγαλέα έκφραση αγωνίας σχετικά με τα παιδιά που χάνονται άδικα στο μέτωπο της κοντινής Συρίας, με τους Σύρους να μεταβάλλονται εδώ και χρόνια χωρίς τέλος σε ένα έθνος που αγωνιά για την επιβίωσή του. Συνθήματα, φωτογραφίες με άψυχα κορμιά, φωτογραφίες με παιδικές ψυχές πληγωμένες, με τραύματα που εκφράζονται στο φακό και γίνονται χτυπήματα στη συνειδήσεις όλων μας (;) αλλά και επικοινωνιακά εργαλεία που αποκαλύπτουν μιας οριακής ηθικής έκθεση του πόνου. Και μέσα όλα αυτά, μια σκληρή κατακραυγή με ανακοινώσεις και “ποσταρίσματα” σχετικά με τον δολοφόνο των αθώων ψυχών. Μιλιά δεν υπάρχει, σιωπή βαθιά, για τις ευθύνες μας.

Ξέπλυμα των συνειδήσεων και της αγωνίας μας, των ευαισθησιών μας, των καλών – ομολογουμένως – προθέσεών μας, έγινε η ηλεκτρονική πλατφόρμα της καθάρσεως των ευθυνών μας. Πόσο συμμέτοχοι μπορεί να είμαστε όταν οι εκλεγμένοι ανά την υφήλιο με την ψήφο – εντολή μας είναι εκείνοι που παραβλέπουν την ισχύ του διεθνούς δικαίου και εθελοτυφλούν κατά περίπτωση; Και να επρόκειτο για ένα μόνον πόλεμο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρέθηκε η διεθνής κοινότητα απροετοίμαστη, αλλά δεν είναι πλέον ένας πόλεμος, μια μόνο έντονη διαμάχη, δεν είναι μια χαμένη ψυχή, ένα παιδί που του στερείται το μέλλον… Η συνευθύνη όλων μας είναι πραγματικότητα κατά μέρος των δυνάμεών μας.

Θα πει κάποιος, ναι, σωστά όλα αυτά αλλά αν δεν φωνάξουμε έστω μέσω των social media, μήπως αυτό είναι χειρότερο; Και πράγματι η εκκωφαντική σιωπή είναι ίσως ένα μήνυμα που μπορεί να έχει δύο αναγνώσεις, μπορεί να είναι μια κραυγή αγωνίας – κατά οξύμωρο σχήμα – ή και μπορεί να είναι μια σιωπή άγνοιας και ηθελημένης αδιαφορίας. Εκεί όμως που πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας δεν είναι η κατακραυγή και η καταγγελία κατόπιν εορτής, αλλά οι εν γένει πολιτικές επιλογές μας για την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων ως αυτοσκοπού, ως απόλυτη πανανθρώπινη αξία, ως ‘’κόριν οφθαλμού’’.

Έτσι λοιπόν τώρα που φτάνει η επόμενη μέρα να μη ξεχάσουμε -για να μη ξεχαστούμε- και να μην επιβεβαιώσουμε τη γνωστή ρήση του Salvador Dali “Οι πόλεμοι δεν έβλαψαν κάποιον άλλον εκτός από τους ανθρώπους που πεθαίνουν”, γιατί οι συνέπειες μας αφορούν όλους καθώς δρουν διαβρωτικά στην ηθική, στην αξιοπρέπεια, στην καθημερινότητά μας και τελικά γίνονται συνήθεια… Την επόμενη φορά, εξάλλου, η καμπάνα χτυπά για ΣΕΝΑ.


Πηγή: ημεροδρόμος