Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η αντίληψη που έχει κάποιος για τον εαυτό του (αυτοεικόνα) είναι εξαιρετικά κρίσιμος παράγοντας για το πώς λειτουργεί, πώς βλέπει τον κόσμο και πώς αντιμετωπίζει τα προβλήματα που του προκύπτουν. Αν η εικόνα αυτή είναι ψευδής, τότε η πραγματικότητα συντόμως θα προσγειώσει αυτόν που αδυνατεί να την αξιολογήσει και να την ερμηνεύσει.

Αν, για παράδειγμα, κάποιος μέτριος μηχανορράφος πολιτικός θεωρεί τον εαυτό του ως έναν αυτόφωτο μεγάλο ηγέτη, από τον οποίο – και μόνο – εξαρτάται το μέλλον της χώρας του, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην αναγνωρίσει ποτέ την αιτία του ότι κάμποσοι ομοϊδεάτες και συνεργάτες του κατέκλεψαν δημόσιο χρήμα, εισέπραξαν μίζες και έστειλαν στα τάρταρα την εκτίμηση της κοινωνίας προς το πρόσωπό του.

Αν κάποιος γόνος πολιτικής οικογένειας, χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες, θεωρεί ότι έχει κληρονομικό δικαίωμα στη νομή και την άσκηση της εξουσίας, είναι εξαιρετικά πιθανό να έχει τόσο μεγάλη απόσταση από τα συναισθήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας, ώστε να μην αντιληφθεί καν ότι οι επιλογές του μπορεί να αποβούν πιο μισητές απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

Τα πράγματα ωστόσο γίνονται κατά πολύ χειρότερα όταν πρόκειται για την αυτοεικόνα μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Αν, φερ’ ειπείν, ένας λαός θεωρεί τον εαυτό του μάγκα, καταφερτζή και ικανότερο όλων των άλλων, είναι αναπόδραστο να αποκαλεί «κουτόφραγκους» και «αμερικανάκια» αυτούς που, αργά ή γρήγορα, θα καταστήσουν τη χώρα του προτεκτοράτο και τον ίδιο δουλοπάροικο λόγω χρέους.

Αν, πάλι, ο ίδιος λαός αδυνατεί να αναγνωρίσει τις ικανότητες και τις αδυναμίες του, τα πλεονεκτήματα, τα προβλήματα, τα λάθη και τις ευθύνες του, είναι σχεδόν απίθανο να αντιληφθεί ποια θέση τού αντιστοιχεί στον κόσμο και, ακόμη χειρότερα, είναι αδύνατον να αλλάξει τη «μοίρα» του.

Αν αρκείται στην κληρονομιά των προγόνων του και «κοκορεύεται» διεθνώς και παγκοσμίως για το κλέος του παρελθόντος την ώρα που ο ίδιος παράγει και καταναλώνει πνευματικά σκουπίδια σε τεράστιες ποσότητες, είναι βέβαιο πως όχι μόνο δεν θα επιβιώσει, αλλά επιπλέον η οικουμένη θα αντιμετωπίσει με πλήρη αδιαφορία την απώλειά του. Ιδιαίτερα αν ήδη έχει οικειοποιηθεί το παρελθόν του απολωλότος.

Αν ένα έθνος, ενώ απειλείται ότι θα ακρωτηριαστεί εδαφικά, θα εκμηδενιστεί γεωπολιτικά και θα χάσει κυριαρχία επί του εδάφους του, θεωρεί απλώς παράφρονα και παραληρηματικό τον κατά πολύ ισχυρότερο φορέα της εν λόγω απειλής, τότε δεν έχει μόνο πρόβλημα αυτοεικόνας. Κυρίως έχει ζήτημα επιβίωσης...

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ