Του ΣΤΑΘΗ Σταυρόπουλου
Ένα γενικό ξεχαρβάλωμα επικρατεί στη χώρα.
Βγαίνεις έξω στο χάος της κυκλοφορίας και βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη. Όπου κάνουν κουμαντό οι βάναυσοι και οι άξεστοι. Και οι δολοφόνοι. Μπαρ με μπροστινούς και αυτοφοράκηδες βομβαρδίζουν με μπόμπες παιδιά έως θανάτου. Παιδιά στα σχολεία και τους δρόμους αλληλοδέρνονται, χαρακώνονται, μαχαιρώνονται. Άλλα πέφτουν θύματα μπούλινγκ ή εκτίθενται πορνικά στα σόσιαλ. Άλλα τραγουδάνε τραπ στις γειτονιές, τα μπαρ και τα σχολεία “φέρε το γκάνι σου (όπλο) γεμάτο, κτλ.
Ένα ξεχαρβάλωμα άνευ προηγουμένου σε μία κοινωνία που κάνει κουμάντο ο “φραπές” με τις πλάτες του κόμματος, όπου η υποκρισία του πολιτικού συστήματος έχει βαρέσει κόκκινο και η Δικαιοσύνη εξαρτάται από εκείνους που διαχειρίζονται τους Παράδες.
Ένα σύστημα, όπου όποιος πάει με τον σταυρό στο χέρι, σταυρώνεται.
Ένα “απέραντο φρενοκομείο” που έχει γίνει μπάχαλο. Ένα πέλαγος που μέσα του θαλασσοπνίγονται άνθρωποι κουρασμένοι, που δουλεύουν δύο δουλειές χωρίς να τα βγάζουν πέρα, που πλέον φοβούνται το χειρότερο – και, ως εκεί! Πουθενά το καλύτερο.
Κατάσταση (καθεστώς) Όργουελ.
Από τα ψηλά της πυραμίδας, ένα όργιο προπαγάνδας και αυταρχισμού. Στη βάση, στρατιές τρολ που τρομοκρατούν, συκοφαντούν, δολοφονούνν κάθε συζήτηση και οπωσδήποτε κάθε υπόληψη.
Μια διαρκής σύγχυση για όλα, σαν η ζωή να μην έχει νόημα!
Και όντως, έτσι, η ζωή δεν έχει νόημα.
Γίνεται ένα “ο σωζών εαυτόν σωθήτω” μέσα σε μια ζούγκλα που επικρατεί ο ισχυρότερος.
Τα Τέμπη δεν έπεσαν από τον ουρανό.
Τα γέννησαν η διαφθορά, το ακαταδίωκτο των ισχυρών, οι θανάσιμες (όπως αποδεικνύεται διαρκώς) ιδιωτικοποιήσεις, οι πελατειακές σχέσεις.
Λογικό σε ένα κράτος υποκλοπών, περικοπών, ΟΠΕΚΕΠΕ, διασπαθήσεων, υπεξαιρέσεων, συγκαλύψεων και ατιμωρησίας.
Νομίζουμε ότι όλα αυτά δεν τα ξέρουν τα παιδιά; Ότι δεν επηρρεάζονται;
Νομίζουμε ότι το Δημογραφικό είναι μόνον η μετανάστευση, μόνον η μείωση των γεννήσεων; Δεν σχετίζονται με εκείνα τα παιδιά που αποκόπτονται από τα ήθη μιας κοινότητας που αποστρέφονται την κοινωνία; Που νοιώθουν απόπαιδα, υποκρισίας και αναλγησίας ένεκεν;
Όταν ένα παιδί γίνεται εξ απαλών ονύχων, ένας «ιδιώτης», ένας ατομικιστής (με ευθύνη της Πόλης), τι ελπίδα μπορεί να έχει αυτή η Πόλη;
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου