Σύμφωνα με έρευνα του ΣΕΒ (πηγή), η σχέση επενδύσεων προς ΑΕΠ στη χώρα μας είναι σήμερα, όχι μόνο στο μισό από ότι ήταν πριν την κρίση (γράφημα με πηγή το προσχέδιο προϋπολογισμού 2020), αλλά και στο χαμηλότερο παγκοσμίως επίπεδο – εξαιρουμένων χωρών σε ιδιάζουσα κατάσταση (πολεμικές συγκρούσεις, πτώχευση, κ.ά.). Οι επιχειρηματικές επενδύσεις σήμερα (2018), ύψους 10 δις € περίπου, αν και σε ονομαστικούς όρους έχουν επανέλθει στα 2/3 των προ κρίσης επιπέδων (2009), ανέρχονται στο 6% του ΑΕΠ περίπου – όταν ο μέσος όρος στην ΕΕ-28 διαμορφώνεται στο 13%. Υπάρχει, όμως, τεράστια υστέρηση στις μη επιχειρηματικές επενδύσεις.



Οι δημόσιες επενδύσεις (Προϋπολογισμός Δημοσίων Επενδύσεων) και οι επενδύσεις των νοικοκυριών (κυρίως σε κατοικίες, αλλά και σε εξοπλισμό αυτοαπασχολούμενων) διαμορφώνονται σήμερα στα 5 δις € περίπου για την κάθε κατηγορία – όταν προ κρίσης κυμαινόντουσαν σε 14 δις € και 21 δις € αντίστοιχα. Σημειώνεται, επίσης, ότι οι επενδύσεις σε κατοικίες (1,3 δις € σήμερα, έναντι 15,5 δις € προ κρίσης) αποτελούν μόνο το 6% του συνόλου των επενδύσεων – όταν στην ΕΕ-28 το αντίστοιχο μέγεθος είναι 25% (30% στη Γερμανία)! Έτσι, η επενδυτική αυτή άπνοια έχει συμπιέσει την παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας – με αποτέλεσμα, σε πραγματικούς όρους, το κατά κεφαλήν εισόδημα να είναι σήμερα χαμηλότερο απ’ ότι ήταν το 2000.

Από την άλλη πλευρά το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), το οποίο ως γνωστόν μετρά το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που παράγεται μέσα στην χώρα στην διάρκεια ενός έτους, διακρίνεται στα εξής: (α) στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, δασοκομία, ορυκτά κλπ.), (β) στο δευτερογενή τομέα (βιοτεχνία, βιομηχανία) και (γ) τριτογενή τομέα (υπηρεσίες). Τα δεδομένα για το ΑΕΠ στην χώρα μας, ανά τομέα παραγωγής και για τα έτη 2010 (πριν την κρίση) και 2014 (εντός της κρίσης) φαίνονται στον παρακάτω πίνακα (πηγή ΕΛΣΤΑΤ).



Εν προκειμένω, παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει με την εμφάνιση της κρίσης, παρατηρούμε ότι το ΑΕΠ που παράγεται από κάθε τομέα της οικονομίας μας δεν μεταβλήθηκε σημαντικά – ως ποσοστό του συνολικού ΑΕΠ. Ο πρωτογενής τομέας παρέμεινε σταθερός στο 3,3%, ο δευτερογενής μειώθηκε από 15,2% στο 12,0% και ο τριτογενής αύξησε την συμμετοχή του από 81,5% σε 84,6%. Η βιομηχανία και η βιοτεχνία (δευτερογενής τομέας) ήταν το 2010 μεγαλύτερες κατά 4,6 φορές του πρωτογενή τομέα – ενώ το 2014 μόλις κατά 3,6 φορές. Ο τομέας των υπηρεσιών (μεταφορές, εμπόριο, τράπεζες, ασφάλειες, δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, τουρισμός κλπ.) ήταν αντίστοιχα το 2010 και το 2014 μεγαλύτερος κατά 24,6 και 25,6 φορές του πρωτογενή.

Η διαχρονική εξέλιξη της συμμετοχής του κάθε τομέα παραγωγής στην ελληνική οικονομία παρουσιάζεται στο γράφημα, για την περίοδο από το 1970 μέχρι το 2016 (πηγή). Το 1970 ο πρωτογενής τομέας ήταν ο σημαντικότερος της ελληνικής οικονομίας και αντιπροσώπευε το 14% του ΑΕΠ. Οι υπηρεσίες ήταν δεύτερες με 10% και η μεταποίηση τρίτη με 9%. Οι κατασκευές στην τέταρτη θέση με 7% και διάφορες άλλες βιομηχανίες (παραγωγή ρεύματος, νερού, ορυχεία, λατομεία, κλπ.) είχαν ένα 2%.


Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά τις υποχρεώσεις της Ελλάδας από το 2019 έως το 2022, όπως φαίνεται από τον πίνακα με βάση την εκτίμηση του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ, πηγή), για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (τόκοι και χρεολύσια, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ανειλημμένες υποχρεώσεις της Ελλάδας έναντι των δανειστών της) απαιτείται να πληρωθούν τα κάτωθι τοκοχρεολύσια* (*στον προϋπολογισμό του 2020 τα νούμερα διαφέρουν σημαντικά).


Προφανώς δεν πρόκειται για μία ρόδινη εικόνα, όσον αφορά τα οικονομικά και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας – ειδικά μετά το 2021. Εν τούτοις αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας, ελπίζοντας πως θα αλλάξει από μόνη της – ενώ τεκμηριώνει ότι, η χώρα μας είναι στην κυριολεξία έρμαιο των δανειστών της.