Του Περικλή Δανόπουλου
Τελικά όπως όλοι καταλάβαμε, η Τουρκία ούτε απομονώθηκε, ούτε γύρισε την πλάτη της στην Δύση. Παίζει απλά τα χαρτιά της, προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί τα όποια γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα. Και δεν είναι ασφαλώς μόνο ο έλεγχος των στενών του Βοσπόρου. Ούτε μόνο το γεγονός, ότι είναι μια χώρα που πλησιάζει τα 100 εκ. πληθυσμού, διαθέτοντας έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς στον κόσμο.
Ειδικά για τις ΗΠΑ, μετρά κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό. Η Τουρκία ηγεμονεύει σε όλους τους Τουρκόφωνους πληθυσμούς και κράτη στα ανατολικά της, φτάνοντας μέχρι την περιοχή των Ουιγούρων, ένα τεράστιο αγκάθι για την Κίνα στο μαλακό της υπογάστριο. Πολύ δύσκολα οι ΗΠΑ θα αδιαφορούσαν γι αυτό, σε μια εποχή όπου ο ανταγωνισμός με την Κίνα μεγαλώνει. Να μην εκμεταλλευθούν δηλαδή τους ''εξτρεμιστές'' Τουρκόφωνους Ουιγούρους, εγκαταλείποντας την Τουρκία.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες. Και αν υπάρχουν είναι λυκοφιλίες. Στην πολιτική υπάρχουν τακτικές, βραχυχρόνιες συμμαχίες η πιο ανθεκτικές μακροχρόνιες, με την λογική του win win. Δεν είναι δυνατόν να αναζητούμε αξίες και ιδεολογήματα, στην εξωτερική πολιτική. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επιλέξει τον ρόλο του φτωχού συγγενή και του πρόθυμου συμμάχου, μονομερώς. Οι κυρίαρχες ελίτ, αυτό έχουν αποφασίσει από καιρό και ότι επακολουθήσει από εδώ και τώρα, θα είναι αποτέλεσμα των επιλογών τους.
Αφού το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται ανίκανο ή και μίσθαρνο, καλείται ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες του. Και μοιάζει να είναι μια ιστορική ευκαιρία, όπου και τα συμφέροντα των ολίγων εξυπηρετούνται εις βάρος αυτών των πολλών και η πατρίδα κινδυνεύει με διαμελισμούς. Η ταύτιση του εθνικού με το ταξικό, είναι πλέον δεδομένη. Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει και οι ‘πατριώτες΄΄ να καταλάβουν ότι τα πολιτικά ρετάλια που αυτοανακηρύσσονται αρχηγοί, είναι τελειωμένα και οι αριστεροί, να αφήσουν τα ιδεολογήματα και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση όπως είναι, αγώνας εναντίον όποιου επιβουλεύεται την χώρα και της άρχουσας τάξης που επιλέγει αυτή την επιβουλή.
Η Τουρκία έχει μια σημαντική αδυναμία, τον μεγαλοϊδεατισμό της . Επιχειρεί να είναι η νέα υπερδύναμη που θα ελέγχει την ανατολική Μεσόγειο και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελε καμία από τις υπάρχουσες υπερδυνάμεις.Και εκεί αναδεικνύεται ο ρόλος της Ελλάδας σαν το αντίπαλο δέος. Όχι για πόλεμο, αλλά για μια ειρήνη έστω με ισορροπία του τρόμου. Χρειάζεται επανασχεδιασμός των συμφωνιών και των συμμαχιών και προσέγγιση έστω και στο παρά 5' και της Ρωσίας, η οποία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα είναι εξ ίσου σημαντική με την Τουρκία.
Για κάτι τέτοιο χρειάζεται πατριωτική κυβέρνηση από ευρύτερες λαϊκές συσπειρώσεις. Και επιτέλους ας κινηθούμε προς αυτό τον σκοπό, δεν υπάρχει άλλος χρόνος.
Αφού το πολιτικό προσωπικό αποδεικνύεται ανίκανο ή και μίσθαρνο, καλείται ο λαός να αναλάβει τις ευθύνες του. Και μοιάζει να είναι μια ιστορική ευκαιρία, όπου και τα συμφέροντα των ολίγων εξυπηρετούνται εις βάρος αυτών των πολλών και η πατρίδα κινδυνεύει με διαμελισμούς. Η ταύτιση του εθνικού με το ταξικό, είναι πλέον δεδομένη. Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει και οι ‘πατριώτες΄΄ να καταλάβουν ότι τα πολιτικά ρετάλια που αυτοανακηρύσσονται αρχηγοί, είναι τελειωμένα και οι αριστεροί, να αφήσουν τα ιδεολογήματα και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση όπως είναι, αγώνας εναντίον όποιου επιβουλεύεται την χώρα και της άρχουσας τάξης που επιλέγει αυτή την επιβουλή.
Η Τουρκία έχει μια σημαντική αδυναμία, τον μεγαλοϊδεατισμό της . Επιχειρεί να είναι η νέα υπερδύναμη που θα ελέγχει την ανατολική Μεσόγειο και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελε καμία από τις υπάρχουσες υπερδυνάμεις.Και εκεί αναδεικνύεται ο ρόλος της Ελλάδας σαν το αντίπαλο δέος. Όχι για πόλεμο, αλλά για μια ειρήνη έστω με ισορροπία του τρόμου. Χρειάζεται επανασχεδιασμός των συμφωνιών και των συμμαχιών και προσέγγιση έστω και στο παρά 5' και της Ρωσίας, η οποία θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα είναι εξ ίσου σημαντική με την Τουρκία.
Για κάτι τέτοιο χρειάζεται πατριωτική κυβέρνηση από ευρύτερες λαϊκές συσπειρώσεις. Και επιτέλους ας κινηθούμε προς αυτό τον σκοπό, δεν υπάρχει άλλος χρόνος.
.jpg)
Το ότι ο λαός καλείται να αναλάβη τις ευθύνες του,το βρίσκω σωστό.Όσον αφορά όμως στην αριστερά δε νομίζώ,ότι το πρόβλημά της είναι τα "ιδεολογήματα".Αντιθέτως κρύβεται ακριβώς πίσω από ιδεολογήματα,για να συνεχίζη να πουλή εκ του ασφαλούς αριστερισμό κ να μην αναλαμβάνη τις ευθύνες της.Γιατί τώρα είναι η ώρα της κ είναι αυτή ουσιαστικά,που καλείται,να βγάλη το φίδι απ' την τρύπα.Όσο για τις συμμαχίες κ για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρη η ανάληψη δράσης,υπάρχουν διάφορες απόψεις.Γι' αυτό δεν μπορεί κανείς να το προεξοφλήση,αλλά είναι κάτι που θα διαμορφωθή στη διαδικασία της συγκρότησης του μετώπου.
ΑπάντησηΔιαγραφή