Μητσοτάκης στον Λευκό Οίκο: Όταν πας για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος


Του Πάσχου Λαζαρίδη

Τι ζητούσε η ελληνική πλευρά, σε αυτή τη συγκυρία, από τη συνάντηση Μητσοτάκη – Τραμπ; Έμμεση στήριξη της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Επειδή μια τέτοια ευθεία δήλωση θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, η ελληνική κυβέρνηση είχε εστιάσει στην έμμεση έστω αποδοκιμασία της εμπλοκής της Τουρκίας στη Λιβύη (τμήμα της ήταν η ανακήρυξη τουρκικής ΑΟΖ πάνω από την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα), και ισχυρή επιδοκιμασία του East Med, ο οποίος πριν λίγες μέρες χρίστηκε αιχμή του δόρατος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Ήταν υπερβολικοί, εξωπραγματικοί, αθεράπευτα ρομαντικοί αυτοί οι στόχοι της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;

Όχι. Πρώτον επειδή το Στέητ Ντιπάρτμεντ είχε ήδη αποδοκιμάσει την εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη, αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας Άγκυρας – Τρίπολης. Δεύτερον, επειδή οι ΗΠΑ θεωρητικά στηρίζουν τον East Med (ανάμεσα σε πολλά άλλα ενεργειακά πρότζεκτ) με το ψήφισμα East Med Act που πέρασε από την Αμερικανική Γερουσία τον Δεκέμβριο. Θεωρητικά λοιπόν, ακόμα και αν ο Τραμπ δεν στήριζε ευθέως την Ελλάδα στο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, θα περίμενε κανείς ότι θα στήριζε έμμεσα τους βασικούς πυλώνες που έθεσε η ελληνική εξωτερική πολιτική.

Με ποιες πεποιθήσεις προσήλθε ο Μητσοτάκης στον Λευκό Οίκο; Πρώτον ότι η Τουρκία είναι «απελπιστικά απομονωμένη», όπως ο ίδιος δήλωσε την προηγούμενη ημέρα στη Φλόριντα, και όπως καθημερινά μας πληροφορούν τα ελληνικά ΜΜΕ. Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος, λίγες ώρες πριν τη συνάντηση δήλωσε ότι «η  Ουάσιγκτον αντιμετωπίζει με αποφασιστικότητα την Τουρκία και στη συνάντηση Τραμπ – Μητσοτάκη αυτό αναμένεται να επιβεβαιωθεί».

Τι έγινε τελικά στη συνάντηση;

Αν εξαιρέσουμε την μάλλον πρωτοφανή παραβίαση των τυπικών κανόνων του Λευκού Οίκου στις επισκέψεις ξένων ηγετών, η συνάντηση ήταν ο ορισμός της παροιμίας «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος».

Αντί για μια Τουρκία «διεθνώς απομονωμένη», όπως μας διαβεβαιώνουν τα ελληνικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Τραμπ δήλωσε ότι ο Ερντογάν είναι «φίλος του».

Αντί για καταδίκη των τρίτων επεμβάσεων στη Λιβύη (και άρα έμμεση αποδοκιμασία της τουρκικής εμπλοκής), ο Τραμπ δήλωσε ότι αυτό που θα γίνει στη Λιβύη θα αποφασιστεί μαζί με τη Γερμανία, τη Ρωσία και την …Τουρκία. Παρόντος ενός εμβρόντητου Έλληνα πρωθυπουργού που έχει δηλώσει ότι το μνημόνιο Λιβύης – Τουρκίας θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας του και επιχείρησε να ψελλίσει ότι η συμφωνία λειτουργεί αποσταθεροποιητικά.

Αντί ο Τραμπ να δεσμευτεί για αμερικανικές επενδύσεις στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης προϊδέασε για ελληνικές επενδύσεις στην Αμερική, με την καθημαγμένη ελληνική οικονομία να ετοιμάζεται να αγοράσει F-35 για να χρηματοδοτήσει την αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία.

Αντί οι ΗΠΑ να στηρίξουν ανοικτά τον East Med, έκαναν διάβημα στην Ελλάδα για το άνοιγμα της ελληνικής αγοράς στους Κινέζους και την τεχνολογία του 5g.

Αντί η Ελλάδα να επιμείνει στο σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα και στις διεθνείς συνθήκες (πράγμα που συνιστά ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής στις ελληνοτουρκικές σχέσεις), ο Έλληνας πρωθυπουργός επιδοκίμασε άμεσα την δολοφονία Σουλεϊμανί, αποδεχόμενος το κουρέλιασμα κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και το δίκαιο του ισχυρότερου.

Οι αφελείς εθελόδουλοι είδαν κέρδος, ή έστω μηδενικό ισοζύγιο, εκεί που μέχρι και τα μικρά παιδιά είδαν χρεοκοπία.

Τους έμεινε λοιπόν να παπαγαλίζουν αηδίες για το mirroring του Μητσοτάκη ή τα εξαίρετα αγγλικά του Έλληνα πρωθυπουργού. Μέχρι και η δικαιολογία ότι η απουσία κοινής συνέντευξης τύπου ήταν συμφωνημένη για να μην δεχτεί ο Τραμπ ερωτήσεις για το Ιράν ή την παραπομπή του, τινάχτηκε στον αέρα, όταν ο αμερικανός πρόεδρος απαντούσε μονομερώς επί είκοσι λεπτά σε ερωτήσεις άσχετες με την επίσκεψη Μητσοτάκη.

Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός δηλώνει για την Ελλάδα ότι «είναι ο πιο προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ». Έναν προβλέψιμο σύμμαχο τον θεωρείς δεδομένο, δεν διαπραγματεύεσαι μαζί του, δεν χρειάζεται να του παραχωρήσεις το παραμικρό.

Ο Μητσοτάκης πήγε στον Λευκό Οίκο τάχα για να επιβεβαιωθεί η εύνοια των ΗΠΑ προς την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Ας απολαύσουμε τη σχετική δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου που έγινε πριν τη συνάντηση:

«Η αμερικανική πλευρά κάνει κάτι διαφορετικό τους τελευταίους μήνες από αυτό που έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Έχει αφήσει τις ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία και αντιμετωπίζει την τουρκική προκλητικότητα με αποφασιστικότητα. Καταδίκασε το άκυρο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης, χαρακτηρίζοντάς αυτή την ενέργεια προκλητική. Ερχόμαστε, λοιπόν, τώρα -ύστερα από μια σειρά δηλώσεων αξιωματούχων του Στέητ Ντιπάρτμεντ και του Λευκού Οίκου- να συναντηθούμε με τον Αμερικανό Πρόεδρο, για να επιβεβαιωθεί αυτή η στάση».

Τι ακριβώς επιβεβαιώθηκε; Η πλήρης χρεοκοπία της αστικής πολιτικής που θεωρεί ότι όσο πιο δεδομένος είσαι, τόσο περισσότερο θα σε στηρίξουν. Και αυτή η πολιτική δεν είναι σκέτα κυβερνητική πολιτική. Είναι διακομματική, διαχρονική πολιτική, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο με την κυβέρνηση Τσίπρα και συνεχίζεται ίδια και απαράλλαχτη με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πονηρούτσικα εστιάζει στην απαξίωση Μητσοτάκη από τον Τραμπ για να ισχυριστεί ότι ο Τσίπρας δεν θα ετύγχανε τέτοιας αποδοκιμασίας. Η αλήθεια είναι ότι τον Τσίπρα οι Αμερικανοί τον πρόσεχαν περισσότερο γιατί ούτε οι ίδιοι πίστευαν το μέγεθος της κωλοτούμπας και της αμερικανοδουλείας του. Ωστόσο, η απαξίωση των ΗΠΑ δεν αφορά το ίδιο το πρόσωπο του Μητσοτάκη, αλλά την ραγιάδικη και εξαρτημένη Ελλάδα και την πολιτική της «δεδομένης» και «προβλέψιμης» σύμπλευσής της με τους ιμπεριαλιστικούς τους σχεδιασμούς.

Αν ένα συμπέρασμα αξίζει να κρατήσει ο εργαζόμενος ελληνικός λαός, είναι ότι η όλο και βαθύτερη εξάρτηση, ο όλο και μεγαλύτερος ραγιαδισμός δεν αποτελεί την παραμικρή εγγύηση για την ειρήνη και την ισότιμη και φιλική συνύπαρξη των λαών, για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, ή έστω για τα «εθνικά συμφέροντα». Το ανάποδο: Αποτελούν εγγύηση εθνικής αναξιοπρέπειας και διαβατήριο επικίνδυνης εμπλοκής της χώρας στις πολεμικές περιπέτειες του παγκόσμιου προβοκάτορα, των ΗΠΑ.

Πηγή: antapocrisis.gr


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου