Του Δημήτρη Θωμάκου*

Μένουμε σπίτι με τον κορωνοϊό. Τίποτα άλλο δεν ακούμε. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από ειδήσεις και ειδικούς που βγαίνουν συνεχώς στα κανάλια της τηλεόρασης, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μας ενημερώνουν. Παρέα βέβαια με την ενημέρωση πηγαίνει και ο φόβος. Πόσοι άνθρωποι νόσησαν, πόσοι άνθρωποι πέθαναν, πόσοι βρίσκονται στις ΜΕΘ. Η ζωή των ανθρώπων έχει γίνει ανυπόφορη. Ποιος το περίμενε ότι όταν οι ιμπεριαλιστές βομβάρδιζαν το Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία, εμείς οι ασφαλείς σε καθημερινή βάση καθόμασταν στους καναπέδες μας και στη θαλπωρή μας κοιτώντας άπραγοι αυτά τα δεινά, που συνέβαιναν στους συνανθρώπους μας, βλέποντας τηλεόραση. Ποιος το περίμενε όμως ότι κάποια στιγμή θα έρχονταν και η δική μας η σειρά, να ζούμε με το φόβο του κορωνοϊού αντί των βομβαρδισμών.

Ας αναλογιστούμε, όμως, μετά από αυτή την υγειονομική κρίση, ποια θα είναι η καθημερινότητά μας; Ήδη έχουν ξεκινήσει διάφορα εργασιακά πειράματα. Συγκεκριμένα, πόση εργασία παράγεται από το σπίτι, τα σούπερ μάρκετ και τα λοιπά καταστήματα τροφίμων, ρούχων, ηλεκτρονικών και διαφόρων άλλων αγαθών, που λειτουργούν με παραγγελίες από το σπίτι. Όλα σου τα φέρνουν στην πόρτα σου. Πόσοι εργαζόμενοι θα απολυθούν μετά γιατί δεν χρειάζονται; Ο οικονομικός τζίρος που κάνουν αυτοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι, είναι τεράστιος. Ποτέ δεν είχαν τέτοια έσοδα. Και τί άλλαξε, το σερβίρισμα στο σπίτι, όλα από το σπίτι. Οι εργαζόμενοι σε αυτούς τους ομίλους και επιχειρήσεις είτε μικρές είτε μεγάλες δεν θα χρειάζονται πια. Ένα μέρος των εργαζομένων θα υπάρχει μόνο για να εξυπηρετεί αυτές τις ανάγκες, οι υπόλοιποι στην ανεργία, στα επιδόματα, στα βοηθήματα , στα ελαστικά ωράρια και τέλος στη δυστυχία. Ποτέ ο λαός να μην μπορεί να ξυπνήσει.

Οι υπηρεσίες υγείας, εφόσον διαλύθηκαν τα συστήματα αυτά, θα είναι στοιχειώδεις, πολλοί συνάνθρωποί μας θα χάσουν τη ζωή τους από τις διάφορες ελλείψεις, που θα είναι πολύ περισσότερες από τις ασθένειες. Πάλι θα ζούμε στην απομόνωση. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως μας είπε μέχρι στιγμής, δεν εξετάζει τη μείωση των μισθών, αλλά κανένας όμως κυβερνητικός δεν το απέκλεισε.

Τα οικονομικά μέτρα, που λαμβάνουν οι ισχυροί της Ε. Ε. δεν έχουν ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά είναι αριθμοί, προτιμούν να διαλυθούν τα πάντα, προκειμένου να μη χάσουν οικονομικά. Καμία Ευρώπη δεν θα μας βοηθήσει όπως δεν μας βοήθησε ποτέ γιατί είναι Ευρώπη των μονοπωλίων και όχι των λαών.

Οι πρωθυπουργοί των αδυνάτων κυβερνήσεων θα μετατραπούν σε ικέτες και θα σέρνονται στα χαμόγελα των ισχυρών. Ο μεγάλος οικονομικός χορός θα αρχίσει από τότε που θα βγουν τα καταλυτικά φάρμακα και εμβόλια για τον κορωνοϊό, που θα προστατέψουν δήθεν τους ανθρώπους, οι οποίοι πλέον θα έχουν καταρρακωθεί ψυχολογικά, οικονομικά και εργασιακά από την κατάσταση αυτή.

Ακούμε καθημερινά ότι μετά τη λήξη των υγειονομικών μέτρων θα βγούμε πιο δυνατοί, ναι θα βγούμε πιο δυνατοί, όταν το θέλουμε και δεν θα μας το χαρίσει κανένας αυτό.

Πρέπει να δημιουργήσουμε άμυνες, να ονειρευτούμε τον κόσμο που τόσα χρόνια παλεύουμε να φτιάξουμε, να γκρεμίσουμε τον ιμπεριαλισμό και τους ισχυρούς, που φτιάχνουν πολέμους, επιδημίες, δυστυχίες κλπ , ώστε πάντα να φοβίζουν τους ανθρώπους γιατί όταν φοβάσαι, δεν δημιουργείς , δεν ονειρεύεσαι.

Ας αναλογιστούμε, πόσοι άνθρωποι στο παρελθόν έζησαν, ονειρεύτηκαν και δημιούργησαν, τη στιγμή που δεν ξέρανε τι θα τους συμβεί την επόμενη μέρα και όμως αυτοί οι άνθρωποι επιβίωσαν, αγωνιζόμενοι παρ’ όλες τις κακουχίες (πολιτικές και κοινωνικές) και όχι μόνο, αλλά δίδαξαν τι πάει να πει ζωή, πόση αξία έχει και πώς πρέπει να την προφυλάξουμε.

Η μεγάλη ειρωνεία είναι να είναι οι αποθήκες των ισχυρών γεμάτες όπλα και πυρομαχικά που σκοτώνουν ανθρώπους και να είναι άδειες από ιατροφαρμακευτικό υλικό, που σώζει ανθρώπους. Μέχρι στιγμής, ούτε οι ίδιοι μπορούν να σωθούν.

Τέλος, τώρα τελευταία η ευθύνη καταστρατήγησης των μέτρων κατά του κορωνοϊού έπεσε στους ηλικιωμένους που περίμεναν ουρές στις τράπεζες ο ένας δίπλα στον άλλον, (χωρίς να τηρούν τις αποστάσεις ασφαλείας) για να πληρωθούν. Πώς να μη γίνει αυτό τη στιγμή που σχεδόν κάθε μέρα κλείνει και ένα τραπεζικό κατάστημα. Πού θα πάνε οι άνθρωποι αυτοί; Για τους υπεύθυνους όμως κανείς δεν λέει κουβέντα, πάντα ο λαός φταίει, όπως ο λαός φταίει και για την κρίση την οικονομική και μη ξεχνάμε το “μαζί τα φάγαμε”, ενοχοποιώντας πάντα το λαό και ποτέ τους υπεύθυνους.

Αυτό που οφείλουμε να καταλάβουμε είναι ότι κάποτε πρέπει να πληρώσουν αυτοί που πραγματικά φταίνε.


Πηγή: alt.gr