Της Ηλιάνας Τεβουνά
Το Ισραήλ εξακολουθεί (από το Μάιο του 2018 έπειτα από τις οργισμένες δηλώσεις Ερντογάν κατά του Ισραήλ περί «χώρας τρομοκράτη») να μην έχει πρέσβη στην Άγκυρα αλλά διπλωματικό επιτετραμμένο. Οι διπλωματικές και πολιτικές σχέσεις παραμένουν ψυχρές. Αντίθετα, το μόνο που δείχνει πως συνεχίζει να πηγαίνει καλά είναι οι διμερείς οικονομικές και εμπορικές σχέσεις,οι οποίες ουδέποτε διαταράχθηκαν (ούτε ήταν ποτέ ανταγωνιστικές ως προς τα συμφέροντα Αθήνας και Λευκωσίας…)
Πριν το άρθρο του Γκίλαντ, και μετά από αυτό, μερίδα του τουρκικού Τύπου προσπάθησε μεθοδικά και με την παραμικρή αφορμή να δείξει πως «κάτι αλλάζει» προς το καλύτερο στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις. Σε πείσμα, βεβαίως, της διαφορετικής εικόνας που διαμορφώνουν στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (στο φόντο εκμετάλλευσης νέων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και τα σχέδια αγωγού East Med), οι συγκλίσεις περιφερειακών, γεωπολιτικών συμφερόντων άλλων δυνάμεων. Συγκλίσεις που εκφράζονται και μέσα από τα σχήματα τριμερούς και πολυμερούς συνεργασίας μεταξύ Αθήνας-Λευκωσίας-Ιερουσαλήμ και Αθήνας-Λευκωσίας-Καίρου, από τα οποία ως τώρα οι λαοί της περιοχής δεν έχουν δει στην πράξη κάτι που, όντως, να βελτιώνει τη ζωή τους…
Παρόλα αυτά, στην προκειμένη περίπτωση, τα τουρκικά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ και οι αργυρώνυτοι αρθρογράφοι της κυβέρνησης του Ρ.Τ.Ερντογάν είχαν τουλάχιστον μία καλή, αξιοποιήσιμη αφορμή: το άρθρο του Ισραηλινού διπλωμάτη.
Εντούτοις, με το κεντρικό άρθρο-ανάλυση που δημοσιοποίησε στις 3 Αυγούστου η φιλοκυβερνητική εφημερίδα Sabah αποδείχθηκε (ενδεχομένως για μία ακόμη φορά…) πως για τις προπαγανδιστικές μηχανές της Άγκυρας οι αφορμές είναι περιττές. Δεν χρειάζονται καν! Ιδιαιτέρως εάν ο στόχος είναι «να σπάσει ο πάγος»ώστε να ξεκινήσουν τα παζάρια με χώρες της περιοχής που τα τελευταία χρόνια στέκονται στην «απέναντι» πλευρά… Πολύ δε περισσότερο όταν οι απειλές δεν πιάνουν και ο αντίπαλος διαθέτει έναν εξίσου ισχυρό, αν όχι ισχυρότερο (αριθμητικά τουλάχιστον) στρατό, που δείχνει έτοιμος (έστω και απρόθυμα) να τον χρησιμοποιήσει στο πεδίο της σύγκρουσης τρίτης χώρας (εν προκειμένω Λιβύη)…
Το άρθρο της Σαμπάχ
«Οι περιφερειακές πολιτικές της Αιγύπτου οδηγούν σε άγνωστο μονοπάτι, η συνεργασία με την Τουρκία μπορεί να δώσει διέξοδο». Αυτός ο μακρόσυρτος τίτλος αφορούσε πρωτοσέλιδο-άρθρο ανάλυση της φιλοκυβερνητικής Σαμπάχ στις 3 Αυγούστου, που συνοδευόταν από έγχρωμη μεγάλη φωτογραφία που έδειχνε τον Αιγύπτιο πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι να συζητά όρθιος με τον Λίβυο στρατηγό, αρχηγό του LNA, Χαλίφα Χάφταρ. Στη συνέχεια ο επακόλουθος πλάγιος τίτλος δεν άφηνε καμία αμφιβολία για τον απώτερο διττό στόχο του άρθρου: Α) να αμφισβητούν τα κίνητρα πολιτικής του Αιγύπτιου προέδρου απέναντι στην Άγκυρα . Β) να γίνει διασπορά νέων «δαιμονίων» στις ενδο-αραβικές σχέσεις ώστε το Κάιρο να εγκαταλείψει «τις σημερινές συμμαχίες με Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Σαουδική Αραβία» γιατί αυτές «το μόνο που προκαλούν είναι ζημιά και τίποτε άλλο»…
«Τα ατομικά πολιτικά συμφέροντα της αιγυπτιακής κυβέρνησης κοστίζουν σε όλη τη χώρα. Χάνει περιφερειακή ισχύ σε περιοχές όπως ο Νείλος και η Λιβύη» επέμενε ο αρθρογράφος εννοώντας, στην πρώτη περίπτωση,τα πολύμηνα, σκληρά παζάρια της Αιγύπτου με την Αιθιοπία και το Σουδάν προκειμένου να βρεθεί λύση στη διαχείριση των νερών του Γαλάζιου Νείλου ώστε να μην ελέγχονται αποκλειστικά από την Αιθιοπία που κατασκευάζει το γιγαντιαίο «Φράγμα Μεγάλης Αιθιοπικής Αναγγέννησης».
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος επικαλούμενος «ειδικούς» εκτιμά ως «βασική αιτία» της τουρκο-αιγυπτιακής «διαφωνίας» που, όπως αναγνωρίζει «μπορεί να φθάσει στο σημείο πιθανής σύγκρουσης στο πεδίο (μάχης)» την τακτική της κυβέρνησης Σίσι σε περιφερειακό επίπεδο. «Τα προσωπικά πολιτικά συμφέροντα της αιγυπτιακής κυβέρνησης επισκιάζουν τα εθνικά συμφέροντα της Αιγύπτου» ισχυρίζεται κατηγορώντας τον πρόεδρο Σίσι πως τρέφει «εμπάθεια» εναντίον του Τούρκου ομολόγο του αντιμετωπίζοντάς τον «σαν τον μεγαλύτερο εχθρό του σήμερα». Προχωρώντας σε απλουστευτικού τύπου συμπεράσματα , εν είδει ερασιτεχνικού ψυχογραφήματος, ο αρθρογράφος συμπεραίνει πως «γι’ αυτό το λόγο» ο πρόεδρος Σίσι «τρέφει συμπάθεια σε όλους τους αντιπάλους της Τουρκίας στην περιοχή και στον κόσμο». Δεν του πάει καν στο μυαλό πως οι αιτίες μπορεί να βρίσκονται στην επιθετική περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας σε όλη την περιφέρεια της Ανατολικής Μεσογείου. Όπως, π.χ. είναι οι διαδοχικές τουρκικές χερσαίες επιθέσεις σε Βόρεια Συρία και Βόρειο Ιράκ. Ή τα επίδοξα τουρκικά σχέδια κλιμάκωσης των στρατιωτικών επιθέσεων στις στρατηγικές πόλεις Σύρτη και Τζούφνα της Λιβύης όπου βρίσκονται οι περισσότερες πετρελαιοπηγές…
Μισές αλήθειες…
Εξυπακούεται πως στη συνέχεια γίνεται εκτενώς μνεία στον πρώην (και πρώτο εκλεγμένο ισλαμιστή) πρόεδρο της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Μόρσι που ανέτρεψε ο Σίσι και ο οποίος, ας μην ξεχνάμε, μιλούσε την ίδια πολιτική γλώσσα με τον Ερντογάν καθώς αμφότεροι ακουμπούσαν στο «μαξιλάρι» των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Όλα αυτά αναφέρονται στο άρθρο-ανάλυση της Σαμπάχ σαν μην έχουν περάσει μόλις ελάχιστες βδομάδες μετά την αποκάλυψη πως ο Ερντογάν με τον Μόρσι είχε συμφωνήσει σχεδόν σε όλα για τον καθορισμό ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών αλλά του χάλασε τα σχέδια ο στρατηγός Α.Φ.Σίσι που έγινε στη συνέχεια πρόεδρος… Παρόλα αυτά ο αρθρογράφος με την «ασθενώς» επιλεκτική μνήμη παίζοντας λοιπόν το «χαρτί» Μόρσι επιχειρεί να εξηγήσει τα περί «προσωπικής ατζέντας» του Σίσι, Μεταξύ άλλων με το επιχείρημα πως περίπου ως το 2012 η Αίγυπτος τα πήγαινε καλά με την Τουρκία ώσπου ο Μόρσι ανατράπηκε από τον αιγυπτιακό στρατό και άρχισε «η κακοδαιμονία για το Κάιρο σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο»…
Την ανάλυση προχωρά μερικά «μέτρα παραπέρα» ο Αχμέτ Ουϊσάλ, επικεφαλής του τουρκικού Κέντρου Μελετών Μέσης Ανατολής» (ORSAM) εκτιμώντας πως «αφού η Αίγυπτος έχασε την σκληρή ισχύ σε τομείς όπως η οικονομία και ο στρατός, η ήπια δύναμη μειωθηκε γιατί υπέστη φθορά το γόητρο και η αξιοπιστία της χώρας». Λες και ειδικά η τουρκική οικονομία σήμερα βρίσκεται στον Κολοφώνα της δόξας της…
Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου