Του Δημήτρη Μελισσάρη

Εσχάτως, τυγχάνει να εκφέρονται συχνάκις και επανειλημμένως από μία πληθώρα δημοσιολόγων και γνωμηγητόρων σε διάφορα έντυπα μέσα και τηλεοπτικά πάνελ της ημεδαπής και μη τυποποιημένες φράσεις, με χαρακτηριστικότερη όλων την ακόλουθη:

«Πρέπει να ευδοκιμήσει ένας ισότιμος διάλογος μεταξύ της Ελλάδος και των εταίρων της εντός της ΕΕ με σκοπό την συγκροτημένη αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας»

Απόψεις, λοιπόν, τέτοιας φύσεως δύνανται, κατά την ταπεινή γνώμη του συντάκτη του παρόντος κειμένου, να εγείρουν αβιάστως στο πλαίσιο της κοινής λογικής δύο ενδιαφέροντα τινά:

1. Η άκρως εύστοχη, πλήρως εφαρμόσιμη στο προαναφερόμενο παράδειγμα και κατά τα άλλα αδιαπραγμάτευτα διαχρονική επισήμανση του αειμνήστου Τζώρτζ Όργουελ στο μνημειώδες έργο του ονόματι «Η Φάρμα των Ζώων», κατά την οποία:

«Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα».

Η ανωτέρω φράση αποτελεί ίσως την καλύτερη δυνατή απάντηση προς τους ανήκοντες στο ελληνικό πολιτικό και ακαδημαϊκό ακόμη γίγνεσθαι οι οποίοι διατρανώνονται την ύπαρξη του «ισότιμου διαλόγου» εντός της περιλάλητης ευρωπαϊκής οικογένειας, απεμπολώντας με τον πλέον παραδειγματικό τρόπο τις θουκυδίδειες διδαχές περί του ανέφικτου της παραπάνω προβληματικής θέσεως αλλά και το διαχρονικό δίλημμα ανάμεσα στην ισχύ του δικαίου ή το δίκαιο της ισχύος (διάλογος Αθηναίων – Μηλίων).

Ακόμη χειρότερα, οι άνευ λογικής εξηγήσεως και ερμηνείας υποστηρικτές και θιασώτες ενός ισότιμου διαλόγου μεταξύ των Ελλήνων ιθυνόντων και των τύποις συμμάχων εντός της ΕΕ επιδέχονται μέχρι και την στυγνή ανάμειξη/διαμεσολάβηση, έως και την συναπόφαση για ένα ζήτημα, όπως η ελληνοτουρκική διένεξη στην υψίστης γεωπολιτικής και στρατηγικής σημασίας περιοχή του Αιγιακού Αρχιπελάγους, ένα ζήτημα το οποίο θίγει πέρα για πέρα και αποκλειστικώς την ελληνική εθνική κυριαρχία, επενδύοντας στο χωλό και αδύναμο (κατά μόνας) ιδεολόγημα της «συμμαχικής ισχύος». Στο σημείο αυτό αξίζει η αναφορά στη επιστημονική θέση του Hans Morgenthau περί της βιωσιμότητας ενός κράτους, θέση η οποία στέκεται επάξια ως η ενδεικτική απάντηση προς την προαναφερόμενη αφελή τρόπον τινά ομάδα σκέψεως, η οποία διαφαίνεται ότι έχει περιέλθει σε κατάσταση παρακρούσεως:

«Βιώσιμο είναι το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ και αποτελεσματική εθνική στρατηγική για την εκπλήρωση των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου που αφορούν την κυριαρχία της επικράτειάς του».

Η παράκρουση, τέλος, και σύγχυση στη σκέψη των υπερθεματιστών της αποκλειστικής επένδυσης στη διπλωματία και μόνον, δίχως την παράλληλη ενίσχυση της ειδικής μας στρατιωτικής ισχύος, με σκοπό την υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων έγκειται ακριβώς στο απλοϊκό αλλά επουσιώδες ερώτημα «Στο τέλος, θα πολεμήσουν οι άλλοι για εμάς;». Πολύ φοβάμαι ότι οι εν λόγω θεωρητικοί της επιλογής της  διπλωματικής και μόνον οδού σύντομα θα απογοητευτούν και θα αναγκαστούν να επανέλθουν στην σκληρή πραγματικότητα, εκτός εάν αυτό έχει ήδη συμβεί κατόπιν της κοινής ασκήσεως της Ιταλίας και των ΗΠΑ με τις τουρκικές ναυτικές δυνάμεις που έχουν αναπτυχθεί στην περιοχή που εσχάτως δέσμευσαν με NAVTEX (25/08/2020). Όπως φαίνεται, οι κατ’ όνομα και όχι κατ’ ουσία εθνοπατέρες και πανεπιστημιακοί φωστήρες θα συνεχίσουν μέχρι τελικής ρανίδος να περιμένουν καρτερικά την εξωτερική αρωγή για την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων αλλά και για την επιβεβαίωση της βιωσιμότητας του ελληνικού κράτους (!!!).

2. Το  απλούστατο ερώτημα: Ο ισότιμος, όπως αυτεπαγγέλτως δηλώνεται, διάλογος πρόκειται να συμβεί, άρα γε, μεταξύ του ελληνικού αρμόδιου επιτελείου και των τύποις, όπως ευλόγως προαναφέρθηκε, συμμάχων, ήτοι εκείνων που υποκριτικώς προστρέχουν να συνδράμουν επεμβατικώς με κάθε δυνατό τρόπο το υπογείως υποκινούμενο από πλείστες εξωτερικές δυνάμεις κίνημα διαμαρτυρίας στη Λευκορωσία εναντίον του Αλεξάντερ Λουκασένκο με σκοπό τον πλήρη έλεγχο των αγορών και των πρώτων υλών της χώρας ως γεωπολιτικό στήριγμα έναντι της Ρωσίας και, “at the other end of the spectrum”, αδιαφορούν παγερώς και ανερυθριάστως για την απροκάλυπτη παραβίαση των αναφαιρέτων και πλήρως κατοχυρωμένων από το γράμμα του διεθνούς δικαϊκού συστήματος κυριαρχικών δικαιωμάτων δύο κρατών – μελών από το κατά κοινή ομολογία κράτος – πειρατή, προτρέποντας με θρασύτητα ακόμη και σε ανάπτυξη διμερών επαφών και άρον-άρον προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης «εφ’ όλης της ύλης» μαζί με το κράτος που επάξια δύναται να θεωρηθεί ως αντιπρόσωπος του στυγνού τραμπουκισμού;

Και, έτι περεταίρω, με τις ευλογίες της ίδιας της Γερμανίας, ούσα σε θέση ισχύος ως προεδρεύουσα χώρα του Συμβουλίου της ΕΕ για την χρονική περίοδο Ιουλίου – Δεκεμβρίου 2020, η οποία ακούει «κωφεύοντας» τον ορυμαγδό των τουρκικών απειλών, με τελευταίο παράδειγμα το τελευταίο παρατράγουδο ενώπιον των καμερών κατά τη διάρκεια των κοινών δηλώσεων του Γερμανού και του Τούρκου ΥΠΕΞ την 25η Ιουλίου; Η συνενοχή της Γερμανίας είναι έκδηλη.

Επιλογικά, οφείλεται να επισημανθεί ότι η τυπική ουδετερότητα της Ευρώπης στην ελληνοτουρκική διένεξη δεν δύναται να αναγνωσθεί αλλιώς παρά μόνο εχθρική προς τα ελληνικά συμφέροντα, επιβεβαιώνοντας τις όλο και αυξανόμενες φωνές στο εσωτερικό της χώρας που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου σχετικώς με την ελληνική «μοναξιά». Ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, και όχι για τον όποιο εγκάθετο και εντολοδόχο της ελληνικής πολιτικής ζωής και υπερασπιστή του ανώφελου και στείρου και, σε τελική ανάλυση, προδοτικού και εθνομηδενιστικού ενδοτισμού και κατευνασμού (αγγλιστί Appeasement), η ιστορία δηλώνει παρούσα και συνεχίζει να διδάσκει κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Όπως ευστόχως έχει παρατεταμένα δηλώσει ο Καθηγητής Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, κος Παναγιώτης Ήφαιστος:

«Ο κατευνασμός πάντα προκαλεί ήττα χωρίς μάχη ή οδηγείσε μεγάλη πολεμική σύρραξη»