Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν, λόγω της σφοδρότητας με την οποία επλήγη η Ελλάδα από την οικονομική κρίση, χρησιμοποιήθηκε –μάλλον καταχρηστικά– ο όρος «τέλεια καταιγίδα».

Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στη Μετεωρολογία και περιγράφει τη συνέργεια διαφόρων παραγόντων, οι οποίοι συνδυαζόμενοι παράγουν αποτέλεσμα κατά πολύ μεγαλύτερο του αθροίσματός τους. Η χρήση του στην πολιτική και στη δημοσιογραφία αποσκοπεί συνήθως στην απόδοση έμφασης όταν αναφερόμαστε σε μια ιδιαίτερα δύσκολη και πολυπαραγοντική απειλή.

Η τρέχουσα περίοδος ωστόσο είναι μια από αυτές κατά τις οποίες η χρήση του εν λόγω όρου είναι λιγότερο υπερβολική από κάθε άλλη τα (πολλά) τελευταία χρόνια, ακριβώς επειδή συνυπάρχουν –και αλίμονο αν συλλειτουργήσουν– αρκετές και διαφορετικής υφής μείζονες απειλές. Από τη μεταπολίτευση και ύστερα ουδέποτε η χώρα έχει βρεθεί ταυτοχρόνως απειλούμενη από μια τεράστια υγειονομική απειλή, από μια απότομη οικονομική καθίζηση και από το ενδεχόμενο μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία.

Όλα αυτά χωρίς να παραβλέπουμε την προς το παρόν «παγωμένη» απειλή χρήσης του μεταναστευτικού ως υβριδικού όπλου εκ μέρους της Άγκυρας ή την κρίση στον Λίβανο, που μπορεί να ενεργοποιήσει ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα, ή τον πόλεμο στη Λιβύη, όπου επαπειλείται μια γενικότερη ανάφλεξη. Επιπλέον εκεί παίζονται και δικά μας συμφέροντα (τουρκολιβυκό σύμφωνο).

Στο θέμα της πανδημίας την αρχική επιτυχή –και λόγω ευτυχούς συγκυρίας– υγειονομική αντιμετώπιση διαδέχεται σταδιακά ο εκτροχιασμός. Την αρχική σοβαρότητα κυβέρνησης και κοινωνίας διαδέχονται η κυβερνητική ατσαλοσύνη (καταφανής και στην αντιμετώπιση άλλων κρίσεων) και η ανευθυνότητα κοινωνικών τμημάτων, νεανικών κυρίως, τα οποία δεν φαίνεται να ενστερνίζονται ιδιαίτερα αρχές όπως η ευθύνη έναντι του κοινωνικού συνόλου.

Ως προς την οικονομική κρίση που τροφοδοτεί η πανδημία, η κυβέρνηση φαίνεται να την εκλαμβάνει κυρίως ως ευκαιρία προώθησης ενός αμφιλεγόμενου ασφαλιστικού και μιας ακόμη καταστρατήγησης εργασιακών δικαιωμάτων. Από την ατζέντα της φαίνεται να λείπει ένα μακρόπνοο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, η οποία έχει καταντήσει, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων της δεκαετίας, το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Στα ελληνοτουρκικά η ένταση εξαρτάται κυρίως από τις διαθέσεις της Τουρκίας. Όσο για τους εταίρους και συμμάχους μας, ακόμη μια φορά ανακαλύπτουμε ότι έχουν τις δικές τους ατζέντες στα θέματα που μας αφορούν. Ας ελπίσουμε ότι η κυβέρνηση δεν θα επιδείξει και εδώ τις τάσεις προχειρότητας και υποεκτίμησης των προβλημάτων που ήδη έχει επιδείξει σε σειρά άλλων θεμάτων.

Είναι ωστόσο τυχερή διότι έχει ίσως την πιο ήρεμη, συνεργάσιμη και εποικοδομητική –στα μείζονα θέματα– αντιπολίτευση που μπορούμε να θυμηθούμε. Απλώς η τύχη δεν αρκεί. Απαιτείται και ικανότητα, από την οποία θα κριθούν πάρα πολλά...

Πηγή: ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ