Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Με τόσους νεοφιλελεύθερους που διαθέτει η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας επί ηγεσίας Κυριάκου Μητσοτάκη, ήταν βέβαιο ότι στην συζήτηση του νομοσχεδίου για τα εργασιακά που ξεκίνησε στην Βουλή θα βρίσκονταν κάποιος να πει την …αλήθεια.
Έτσι, λοιπόν, μέσα στην ελληνική Βουλή ακούστηκε «καθαρά και ξάστερα» από τα έδρανα της Νέας Δημοκρατίας ότι …η Θάτσερ την δεκαετία του ’80 είχε δίκιο, πώς το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ακολουθεί αυτή την λογική και ότι μόνον έτσι θα υπάρξει ανάπτυξη στην χώρα. Ο βουλευτής που ανέλαβε να αναπτύξει την συγκεκριμένη αντίληψη ήταν ο Δημήτρης Καιρίδης, στέλεχος της Ν.Δ που χαίρει την εμπιστοσύνης της σημερινής ηγεσίας και πολλάκις αναλαμβάνει την υπεράσπισή της στα μέσα ενημέρωσης αλλά και στο κοινοβούλιο.
Όπως είπε ο Δημήτρης Καιρίδης, «εδώ και σαράντα χρόνια -δεν είναι τωρινή η κουβέντα, γίνεται το 2021, έγινε το 2010, έγινε το 2000, έγινε το 1990- καταγγέλλουμε τον «Θατσερισμό» και την Ανατολική Ευρώπη. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Βρετανία, -αν δεν το ξέρατε- σε σχέση με το 1980 έχει αυξήσει την απόστασή της από τη χώρα μας. Εμείς έχουμε μείνει πίσω. Εμείς καταγγέλλουμε τους θατσεριστές, αλλά αυτοί προχώρησαν μπροστά, πολύ μπροστά. Η προβληματική τότε χώρα της Ευρώπης κατέστη η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης».
Ο βουλευτής της Ν.Δ δήλωσε ότι «καταγγέλλουμε δια πάσαν νόσον τον θατσερισμό». Μάλιστα αναφέρθηκε και στην περίφημη απεργία των ανθρακωρύχων του 1984 λέγοντας ότι «ουδείς στη Βρετανία το 1984, ούτε στο Εργατικό Κόμμα, υπερασπίζεται την απεργία των ανθρακωρύχων. Όλοι, Αριστεροί και Δεξιοί, τη θεωρούν μέγα λάθος. Στα δε πρώην προπύργια των Εργατικών ανθρακωρύχων στη Βόρεια Αγγλία εκλέγουν σήμερα τους επιγόνους της Θάτσερ και όχι τους Εργατικούς, όπως έκαναν μέχρι πρόσφατα. Αυτά για την ιστορία, για να ξέρουμε τι είναι το καθετί και να μη μιλάμε με τέτοια ευκολία και με τέτοια καραμέλα για πράγματα που δεν γνωρίζουμε στην ουσία».
Αντίστοιχη άποψη είχε ο Δημήτρης Καιρίδης και για τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης όπου οι μισθοί καταποντίστηκαν και τα εργασιακά δικαιώματα εξαφανίστηκαν μετά τις ανατροπές του 1990. Όπως ανέφερε για «την Ανατολική Ευρώπη, την οποία με τέτοια ευκολία καταγγέλλουμε, σχεδόν αυτογελοιοποιούμενοι, να σας πω είναι ότι το 1990 ήταν στο ένα πέμπτο του ελληνικού μισθού ο πολωνικός και σήμερα είναι στο ίδιο με εμάς και ότι κάποιες χώρες από την Ανατολική Ευρώπη μας έχουν ξεπεράσει, όπως η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Τσεχία, οι Βαλτικές. Και εμείς συνεχίζουμε να καταγγέλλουμε τον εργασιακό μεσαίωνα της Ανατολικής Ευρώπης την ώρα που οι μισθοί τους γίνονται καλύτεροι από τους δικούς μας, την ώρα που η ανεργία τους είναι στο ένα τρίτο της δικής μας».
Όπως ήταν φυσικό με τέτοιες απόψεις ανάλογο ήταν και το συμπέρασμα του Δημήτρη Καιρίδη για την κατάσταση στην Ελλάδα. Σημείωσε ότι δεν χρειάζονται ούτε συνδικάτα, ούτε επιθεωρήσεις εργασίας, αφού η πραγματική προστασία των εργαζομένων είναι η αύξηση των επενδύσεων. Χαρακτηριστική ήταν η αναφορά του: «Ακούσαμε, ότι οι εργαζόμενοι προστατεύονται από τον συνδικαλισμό, από τους νόμους, από το κράτος, από την Επιθεώρηση Εργασίας. Όλα αυτά σωστά και καλά, ιδίως για αυτούς που εργάζονται στην επίσημη οικονομία. Όμως, οι εργαζόμενοι προστατεύονται, πάνω και πρώτα από όλα, από την ανάπτυξη, από την πτώση της ανεργίας. Αν υπάρχει ανεργία και υψηλή ανεργία, ό,τι και να κάνει η πολιτεία, ο εργαζόμενος και κυρίως, ο άνεργος που ψάχνει να βρει εργασία δεν μπορεί να προστατευθεί. Γι’ αυτό είναι πολύ κρίσιμο, επιτέλους, να συμφωνήσουμε σε αυτόν εδώ τον τόπο ότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις και επιχειρήσεις χωρίς εργαζόμενους και ότι τα δύο αυτά πάνε μαζί και χρειαζόμαστε και τα δύο μαζί, χρειαζόμαστε όχι την προστασία της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, αλλά την ουσιαστική προστασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων εργαζόμενων μέσα και από την προστασία και την ανάπτυξη και την πτώση της ανεργίας και την προσέλκυση επενδύσεων, που για να γίνουν, πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα, τα οποία συζητάμε σαράντα χρόνια, αλλά δυστυχώς πολύ λίγες φορές έχουμε την τόλμη να τα κάνουμε».
To νεοφιλελεύθερο «ξεσάλωμα» του Δημήτρη Καιρίδη, είναι απολύτως εξηγήσιμο και συμβατό με το κλίμα που καταγράφεται για το νομοσχέδιο Χατζηδάκη στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Η λεγόμενη «φιλελεύθερη» πτέρυγα του κόμματος δεν κρύβει πως θεωρεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο «δικαίωση» των απόψεων της, καθώς και προϋπόθεση προκειμένου να υλοποιηθούν οι οικονομικοί στόχοι που έχει θέσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Στην λογική αυτή στις περισσότερες τοποθετήσεις των «γαλάζιων» βουλευτών κυριάρχησε η επίθεση στον συνδικαλισμό και τους αγώνες των εργαζομένων που γίνονται αντιληπτοί ως δραστηριότητα εχθρική προς το κοινωνικό σύνολο η οποία πρέπει να περιοριστεί με κάθε τρόπο.
Πηγή: ημεροδρόμος
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου