Της Ειρήνης Κονδύλη
Περνάς το Δημοτικό, χαιρετάς το Γυμνάσιο, κι αφήνεις με δάκρυα συγκίνησης, υποσυνείδητα ή κανονικά, το Λύκειο και τις Πανελλήνιες. Μπαίνεις στην Σχολή. Είσαι πλέον 20. Αλήθεια, ξέρεις τι σημαίνει να είσαι σε αυτήν την ηλικία; Όλοι οι μεγαλύτεροι και κάποιοι μικρότεροι λένε και φωνάζουν πως βρίσκεσαι στην καλύτερη ηλικία της ζωής σου. Η ξεγνοιασιά σου κρατάει το χέρι και η ασυγκράτητη ευτυχία είναι αυτή που πορεύεται μαζί σου σε κάθε απόφαση και κάθε κίνηση που πραγματοποιείς. Ωραία όλα αυτά και πολύ ποιητικά τολμώ να πω, αλλά ίσως να ήρθε ο καιρός να επανέλθουμε και λίγο στην πραγματικότητα.
Όχι, δεν πρόκειται για ένα άρθρο πνιγμένο στην απαισιοδοξία και στην θλίψη. Πρόκειται για ένα άρθρο που τονίζει την δεύτερη όψη του νομίσματος. Φοιτητική ζωή=τα καλύτερα μας χρόνια και η καλύτερη φάση της ζωής. Αλλά, αν σηκώσεις το νόμισμα ελαφρώς, θα δεις ότι η από κάτω μεριά δεν είναι τόσο χρυσή όσο η από πάνω. Στο κάτω μέρος είναι οι δυσκολίες και όλα τα «πρέπει» που επιβάλλονται. Είναι η πίεση και το άγχος. Είναι το αδιέξοδο που σου χαμογελάει σε άπειρους τομείς. Είναι η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που συντροφεύει κάθε σου απόφαση.
Πρώτο και βαρύτερο πρόβλημα από όλα είναι τα διλήμματα περί σωστής επιλογής όσον αφορά την ακαδημαϊκή πορεία μας. «Έκανα σωστή επιλογή που ήρθα εδώ;» και «Αν δεν μου αρέσει, στο μέλλον τι θα κάνω;» και «Θα μου ταιριάζουν τα επαγγέλματα που μπορώ να ασκήσω;» και «Πώς θα μπορέσω να παρακολουθήσω το μεταπτυχιακό στο εξωτερικό; Θα φτάσουν τα χρήματα;». Είναι άπειρα τα ερωτήματα που θα δημιουργήσουν ένα ατέλειωτο χάος και δεν επιθυμώ να κατευθυνθούμε προς τα εκεί.
Κι αν το σενάριο της σωστής επιλογής μας είναι καλυμμένο, αν πούμε ότι κάναμε την κατάλληλη επιλογή, εκεί οι δυσκολίες δεν τελειώνουν, ίσως και να αυξάνονται. Τι εννοώ; Εφόσον σου αρέσει το αντικείμενο σου επιθυμείς να το ακολουθήσεις. Βρίσκεσαι στην Σχολή ανελλιπώς και παρακολουθείς τα μαθήματα με διάθεση. Μα τα μαθήματα είναι πάρα πολλά. Οι καθηγητές μας δεν έχουν διάθεση να μας βοηθήσουν (συνήθως). Είμαστε σε έναν εντελώς καινούριο κόσμο ολομόναχοι, χωρίς ένα σωσίβιο να κρατηθούμε. Οι ώρες ατελείωτες και η ύλη αδύνατον να καλυφθεί. Παίζεις με τις πιθανότητες. Αν θα πέσει το πρώτο κεφάλαιο ή το έβδομο, γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνεις να τα τελειώσεις όλα και να έχεις και αυτοπεποίθηση. Ελπίζεις να είσαι για μια φορά στην ζωή σου τυχερός και να καταφέρεις να γράψεις όσα διάβασες και όχι όσα απέρριψες λόγω έλλειψης χρόνου.
Ξεφεύγοντας λίγο από το Πανεπιστήμιο, το να είσαι είκοσι σημαίνει απορία. Μια και μοναδική ερώτηση που όλοι έχουμε. «Πώς;». Πώς θα τα καταφέρουμε όλα και στο χρονικό όριο που πρέπει, με την αποτελεσματικότητα που επιβάλλεται; Άπειροι είναι εκείνοι οι φοιτητές οι οποίοι φεύγουν από το πατρικό τους σπίτι για να σπουδάσουν αλλού. Το ενοίκιο στα ύψη. Όλοι ποντάρουν στην ανάγκη των φοιτητών να μείνουν κάπου, οπότε το σενάριο για λιγότερα από 350€ -στην καλύτερη των περιπτώσεων- μοιάζει να κουνάει το μαντήλι σαλπάροντας για νέους προορισμούς. Υπάρχουν οι φοιτητές που βρίσκονται σε μια καλή οικονομική κατάσταση και δεν χρειάζεται να δουλέψουν για να βγάλουν το νοίκι τους ή κάποιες από τις ανάγκες τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι, οι οποίοι βρίσκονται σε μια πιο β’ οικονομική κατάσταση και δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες που παρουσιάζονται χωρίς να χρειαστεί να εργαστούν.
Και κάπου εκεί χαιρετάς την ξεγνοιασιά των είκοσι. Δουλεύεις για 3€ την ώρα σε μια καφετέρια με τεράστιο φόρτο εργασίας. Πρώτη επαφή με δουλειά, ίσως όχι και η καλύτερη. Σερβίρεις και σερβίρεις και ξανά σερβίρεις. Τα πουρμπουάρ δεν είναι τόσα όσα ήλπιζες. Το δεκάλεπτο σου κλείνει το μάτι τραπέζι με το τραπέζι και απογοητεύεσαι με την αναισθησία των γύρω σου.
Σε ένα άλλο σενάριο, όταν δεν βρίσκεις δουλειά σε καφετέρια ή πωλητής/πωλήτρια σε κάποιο κατάστημα, αναγκάζεσαι να μοιράσεις φυλλάδια. Δουλεύεις υπό αισχρές συνθήκες και είναι πιο πιθανό κάποιος να σε κατηγορήσει και να σε μειώσει χωρίς λόγο, παρά να έρθεις σε επαφή με καλόκαρδους ανθρώπους που εκτιμάνε τον ιδρώτα σου και παίρνουν το φυλλάδιο από τα χέρια σου λέγοντας “ευχαριστώ”. Εργάζεσαι μέσα στον καύσωνα με πολλά κιλά χαρτιού στις πλάτες σου και όταν έρθει ξανά ο χειμώνας τρέχεις κάτω από τα υπόστεγα να δώσεις το φυλλάδιό σου ή να το σφηνώσεις σε κάθε πόρτα που βρίσκεται δίπλα σου.
Μπορείς επίσης να δουλέψεις σε αποθήκη. Χάρμα οφθαλμών τόσο οι συνθήκες όσο και ο μισθός σου. Κουβαλάς φορτία που δεν πίστευες ότι θα άντεχαν τα είκοσι ετών χέρια σου και καταλήγεις με έναν ελαφρύ πόνο στο γόνατο και λίγο να μην σε βολεύει η μέση σου. Κλείνεις το οχτάωρο και καταπίνεις τις οποιεσδήποτε άσχημες καταστάσεις που έχεις βιώσει προκειμένου να λάβεις τον κατώτατο μισθό σου. Γυρνάς σπίτι να διαβάσεις, γιατί την άλλη βδομάδα δίνεις πρόοδο, μα πού κουράγιο για μελέτη; Σε έχει εγκαταλείψει το σώμα σου. Αύριο δουλεύεις πάλι. Οφείλεις να ξεκουραστείς και λίγο για να αντέξεις. Δεν σου φτάνουν πλέον οι είκοσι τέσσερις ώρες. Το πρόγραμμα χωλαίνει. Τι να κάνεις; Από πού να πιαστείς; Πόσο να αντέξεις;
Και μετά είναι και η τρίτη κατηγορία φοιτητών. Αυτοί που δεν δουλεύουν μα ψάχνουν. Είτε ζεις στο πατρικό σου είτε όχι, ξεκινάς να έχεις λίγες τύψεις που δεν εργάζεσαι και αναγκάζεσαι να ζητάς λεφτά από τους γονείς σου. Ξεκινάς το ψάξιμο. Είσαι έτοιμος να δουλέψεις σε άσχημες συνθήκες και παρόλο που ο μισθός δεν θα φτάνει για πολλά, πρέπει να κάνεις και οικονομία. Τα μισά για βόλτες, τα μισά στην άκρη. Πρέπει να βγάλεις και ένα δίπλωμα. Η προοδευτική μας χώρα πέρα από τα λεφτά για το δίπλωμα και τα μαθήματα έχει βάλει ένα επιπλέον ποσό για το λεγόμενο και γνωστό σε όλους μας “λάδωμα”. Δεν γίνεται να δώσει και τα επτακόσια ευρώ ο μπαμπάς. Πρέπει να συμβάλλεις. Ίσως να χώσεις καμία υπερωρία.
Ας γυρίσουμε τώρα λίγο στην ξεγνοιασιά και στην καλοπέραση. Η καλοπέραση σημαίνει Σαββατοκύριακο. Μα Σαββατοκύριακο σημαίνει παραπάνω ώρες για να σερβίρεις καφέ και μπύρες. Σημαίνει περισσότερες ώρες για μοίρασμα φυλλαδίων και περισσότερες ώρες για όσα σαββατοκύριακα είναι ανοιχτά τα εμπορικά μαγαζιά και πρέπει να πουλήσεις τα μπλουζάκια και τα τζιν του καταστήματος που σε πληρώνει. Την ημέρα που οι συμφοιτητές σου σου προτείνουν να πάτε για καφέ, εσύ σκύβεις το κεφάλι και τονίζεις πως θα είσαι εσύ εκείνος που θα τον σερβίρει.
Είναι δύσκολο να συντονίσεις το πρόγραμμά σου με το δικό τους αλλά χαλάλι. Θα έχεις λεφτά για διακοπές το καλοκαίρι. Μόνο, όμως, εφόσον έχεις άδεια τις ημερομηνίες που θα μπορεί και η παρέα να πάτε σε κάνα νησάκι να ξεδώσετε.
Σε οποιαδήποτε δουλειά και να στραφείς, όλοι βασίζονται στο γεγονός ότι είσαι είκοσι. Έχεις ανάγκη για δουλειά και όλοι το γνωρίζουν αυτό. Θα πατήσουν στην ανάγκη σου και θα σου δώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα. Οι υπερωρίες θα αργήσουν να πληρωθούν, γιατί “υπάρχουν τόσοι και τόσες που περιμένουν να σου φάνε την θέση”, οπότε έχεις χρέος να περιμένεις με υπομονή.
Και μια τελευταία εξήγηση του τι σημαίνει να είσαι είκοσι. Είκοσι σημαίνει φόβος για το μέλλον. Βλέπεις την χώρα στην οποία ζεις να πηγαίνει όλο και πιο πίσω. Αναρωτιέσαι μήπως σου κάνει κάποιος πλάκα τελικά. Ακούς για ανεργία και βλέπεις τα ποσοστά τα οποία αφορούν την ηλικιακή σου ομάδα να αυξάνονται ραγδαία όσον αφορά την έλλειψη εργασίας. Ξεκινούν τα ερωτήματα του τύπου «Να φύγω από εδώ; Μα πώς να φύγω; Χρειάζομαι ένα κεφάλαιο για να κάνω μια νέα αρχή». Και το κεφάλαιο αυτό απαιτεί χρήματα. Και τα χρήματα θα βγουν αν δουλέψεις παραπάνω. Και για να δουλέψεις σημαίνει ότι θα παραμελήσεις λίγο την Σχολή. Αλλά αν την παραμελήσεις θα πληρώνεις για περισσότερο καιρό ενοίκιο. Και για να πληρώνεις ενοίκιο σημαίνει υπερωρίες. Όπως βλέπεις, όλο αυτό συνοψίζει έναν φαύλο κύκλο.
Είκοσι σημαίνει ένα καλύτερο Αύριο που ελπίζουμε να βρούμε. Ένα Αύριο που ο καθένας με μια εξουσία στα χέρια του το αρπάζει μέσα από τα δικά μας. Είκοσι σημαίνει ελπίζω για κάτι καλύτερο, ενώ γνωρίζω ότι είναι δύσκολο να έρθει.
Είναι ωραία τα 20. Αλλά θέλουν γερό στομάχι.
Πηγή: ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου