Η λογική της κλεπτοκρατίας

 

Ξεκίνησε ως επικοινωνιακή άμυνα διά του αυτονόητου: φυσικά, ανάμεσα στον κίνδυνο για τη ζωή των ανθρώπων και την περιουσία τους προέχει η πρώτη

Του Γιάννη Χατζηαντωνίου

Ξεκίνησε ως επικοινωνιακή άμυνα διά του αυτονόητου: φυσικά, ανάμεσα στον κίνδυνο για τη ζωή των ανθρώπων και την περιουσία τους προέχει η πρώτη.

Βεβαίως όλα τα διλήμματα έχουν προϋποθέσεις. Δεν είναι πρωτότυπο. Το γνωρίζουμε από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία.

Πάμε λοιπόν: Γιατί φτάσαμε σε τέτοιο δίλημμα; Είναι εξαιρετικό; Αφορά μικρό αριθμό ανθρώπων και μικρή έκταση; Γιατί αν οι ζωές και οι περιουσίες κινδυνεύουν σε τεράστια κλίμακα, αυτό σημαίνει ότι οι δομές αντιμετώπισης των κινδύνων είναι ανεπαρκείς, απαρχαιωμένες, άχρηστες ή και τα μέσα που διατίθενται είναι ακατάλληλα, απαρχαιωμένα, ασυντήρητα, ανεπαρκή. Ως προς αυτό δεν γίνεται να μην υπάρχει ευθύνη.

Αν είναι σωστές οι δομές και επαρκή τα μέσα, τότε υπάρχει υπαιτιότητα στη διαχείριση. Δεν γίνεται να είναι όλα καλά και να έχουμε αυτά τα αποτελέσματα.

Καταρχήν η ευθύνη είναι πολιτική, ίσως όμως να υπάρχουν και (επιμέρους) ποινικές πλευρές. Όλα αυτά στις δημοκρατίες διερευνώνται.

Στη χώρα δεν λειτουργεί δημόσιος διάλογος. Τα παραπάνω δεν ακούγονται ούτε καν ως υπαινιγμός. Τα μέσα ενημέρωσης, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα βλέπουμε και ξέρουμε όλοι ότι είναι εξαγορασμένα με εκατομμύρια.

Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό ζήτημα: Γιατί με τόση ευκολία παραγνωρίζεται από την πολιτική μας τάξη η απώλεια περιουσιών; Είναι μάλιστα εντυπωσιακό που σε αυτό υπερθεματίζουν νεοφιλελεύθεροι οι οποίοι παγκοσμίως υποστηρίζουν με φανατισμό την ιδιοκτησία, αρνούμενοι ακόμα και τους θεσπισμένους από τις σύγχρονες δημοκρατίες περιορισμούς της ή υποστηρίζοντας την ακόμα και σε αντικοινωνικές δράσεις της.

Μία εξήγηση βρίσκω.

Όλοι αυτοί δεν έχουν υπόψη τους τί σημαίνει να έχει ένας τίμιος πολίτης μια μικρή ή μεσαία περιουσία. Τί κόπους και θυσίες κρύβει αυτό. Τί σημαίνει για μια οικογένεια μισθωτών ή αυτοαπασχολούμενων το σπίτι της ή ακόμα και το εξοχικό της. Τί σήμαινε, ακόμα και πριν από την κρίση, για ένα ζευγάρι εργατών και υπαλλήλων το στεγαστικό τους δάνειο για ένα κάπως πιο άνετο σπίτι ή διαμέρισμα, όταν μπορούσαν να το πληρώσουν…

Φυσικά πολλοί στην πολιτική και δημοσιογραφική μας τάξη, όλοι αυτοί που δίνουν μαθήματα στην κοινωνία έχουν περιουσίες, όχι σπάνια καθόλου ευκαταφρόνητες. Θεωρούν εύκολο να ξαναγίνουν αν χαθούν, γιατί την δική τους περιουσία την έκαναν εύκολα. Όχι αναγκαστικά παράνομα, αλλά πάντως, αρκετές φορές, επιλήψιμα. Δεν επεκτείνομαι περισσότερο. Καταλαβαινόμαστε, νομίζω.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι βέβαιο ότι είναι η χειρότερη, παρόλο που ως φαίνεται προσπαθεί να μας πείσει για αυτό. Αυτοί που χειρίζονται τα επικοινωνιακά της, ιδίως στο συγκεκριμένο ζήτημα πιθανότατα είναι οι πιο ξεδιάντροποι υπερασπιστές της νεοελληνικής κλεπτοκρατίας. Αυτής τη νοοτροπία εκφράζουν, αυτής τα αισθήματα εξωτερικεύουν.

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι ως πότε θα τους ανέχεται ο μέσος τίμιος άνθρωπος αυτής της χώρας.


Δρόμος ανοιχτός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου