(Τα ψώνια με τα ψώνια τους, ψωνίζονται)
Του Δημήτρη Κωστάκου
Σε μια κόλλα χαρτί τυλίγουν τους πολίτες οι κυβερνήσεις μετά από κάθε κρίση ή καταστροφή.
Πρόκειται για ένα ομόλογο βασισμένο στον λεγόμενο
«καπιταλισμό της καταστροφής». Εκεί που η αγωνία, η ταλαιπωρία, ο πόνος, ακόμη και η απώλεια, μετατρέπονται σε επενδυτικό κεφάλαιο.
Η τακτική της μεθοδευμένης αποτυχίας.
Ένα άλμα λογικής και παραμορφωτικός καθρέφτης, συνάμα, βάσει του οποίου οι κρατικές δομές δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αντιμετώπιση έκτακτων γεγονότων και επομένως μοναδική λύση είναι η δραστηριοποίηση ιδιωτικών εταιρειών.
Κάθε φορά που το κράτος αποτυγχάνει οικτρά, οι κυβερνήσεις παίρνουν την τσαντούλα ΤΟΥΣ, το… πορτοφόλι ΜΑΣ και βγαίνουν για shopping therapy.
Από την κρίση των Ιμίων ακόμα, το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν οι τότε κυβερνώντες ήταν η ανάγκη αγοράς οπλικών συστημάτων (η «δεύτερη αγορά του αιώνα»).
Το αντίδοτο για τρεις νεκρούς και «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, ήταν ένα: Τα ψώνια.
Από το 1991 έως σήμερα, οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το κράτος σαν τον «μεγάλο ασθενή».
Οι δημόσιες υποδομές και παροχές υποβαθμίζονται διαρκώς (κατ’ επιλογήν) και στην συνέχεια, κατακερματίζονται, πωλούνται ή υποδέχονται ιδιώτες… ως απελευθερωτές.
Η λύση είναι μια : Τα ψώνια.
Ακόμη και τώρα, υπό την βαριά σκιά των σοβαρών προβλημάτων που προκάλεσε η κακοκαιρία, «παγώνοντας» δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα, κυβερνητικά στελέχη εμφανίστηκαν να διανθίζουν την πρωθυπουργική συγγνώμη (;) με διαπιστώσεις περί ανάγκης απόκτησης σύγχρονων συστημάτων παρακολούθησης και προειδοποίησης, όπως κάμερες.
Το γεγονός ότι η ύπαρξη και χρήση καμερών στην Αττική οδό δεν απέτρεψε το μπάχαλο που δημιουργήθηκε, προφανώς είναι λεπτομέρεια απέναντι στην αδήριτη ανάγκη των αρμοδίων να μετατρέψουν την ταλαιπωρία σε… σίριαλ με σκηνοθέτη την κυβέρνηση.
Κάπως έτσι, βρεθήκαμε να «εξοπλιζόμαστε για την ειρήνη, όπως τρώμε φασόλια για να μην κλάσουμε» κατά τον Ιταλό σκιτσογράφο Altan και να διαπιστώνουμε κάθε τόσο ότι ο κωμικός Σίλας Σεραφείμ είχε απόλυτο δίκιο όταν αναφερόμενος στην οικονομική κρίση, μας γνωστοποιούσε ότι «χωρίς κυβέρνηση το κράτος θα κατέρρεε, ενώ με κυβέρνηση θα πάρει λίγο παραπάνω».
Η τακτική αυτή, δεν είναι καινοφανής για τον καπιταλισμό.
Το 2005, ο τυφώνας Κατρίνα (hurricane Katrina), ο πλέον πολύνεκρος και καταστροφικός του Ατλαντικού, προκάλεσε τις ακριβότερες καταστροφές από οποιαδήποτε φυσική αιτία στις ΗΠΑ και ήταν ο πέμπτος πιο θανατηφόρος τυφώνας που έχει πλήξει ποτέ τη χώρα.
Περισσότερα από 1.833 άτομα πέθαναν εξαιτίας του τυφώνα και των επακόλουθων πλημμυρών, ενώ το συνολικό κόστος των καταστροφών έφτασε τα 81 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ. Τότε, η κυβέρνηση της μεγάααααλης αυτής χώρας είχε υποβαθμίσει τον δημόσιο τομέα, στην συνέχεια τον παρουσίασε ως ρημαγμένο και αδύναμο να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες κρίσεις.
Έτσι, λοιπόν, άνοιξε τον δρόμο για τις ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες με το αζημίωτο φυσικά, ανέλαβαν την λειτουργία κρίσιμων τομέων. Αφού βούλιαξαν στα λασπόνερα, οι αρμόδιοι επανήλθαν, ιδιωτικοποιώντας τα πάντα.
Γιατί η λύση είναι μια: Τα ψώνια.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου